Μας επισκέφθηκε μια μέρα του καλοκαιριού με φανερά τα σημάδια της αρρώστιας στο πρόσωπό της, ήταν χαμογελαστή και αισιόδοξη πως θα ξεπερνούσε το πρόβλημά της.
Ήταν μια ψηλή, όμορφη κοπέλα.
Στα χέρια της κρατούσε μια γλάστρα, με ροζ και μοβ κρινάκια ανθισμένα. Ήταν οικογενειακή μας φίλη.
Βάλαμε τη γλάστρα στη βεράντα και είναι εκεί ακόμη. Την τελευταία φορά που την είδαμε στο νοσοκομείο ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, ήταν αγνώριστη…
Δεν πέρασαν πολλές ημέρες από την επίσκεψή μας και έφυγε…
Συμβολικό ίσως… ποιος ξέρει… τα ροζ κρινάκια με το χρώμα της ζωής, σταμάτησαν να ανθίζουν… και έφυγαν με τη δική της ζωή…
Συνεχίζουν να ανθίζουν τα μοβ κρινάκια με το χρώμα του δειλινού και του πένθους…
Καθημερινά βλέπω τη γλάστρα εκεί στη βεράντα και την θυμούμαι, ένα αγκάθι στην καρδιά για το χαμογελαστό πρόσωπο που έφυγε.
Το μοβ χρώμα του δειλινού, νίκησε το ροζ χρώμα της ημέρας…
Αυτό μου θυμίζουν τα μοβ κρινάκια, που κατά ένα παράξενο και περίεργο τρόπο, εξακολουθούν να ανθίζουν μόνα τους τώρα στη γλάστρα, πάνω στη βεράντα, ως ένα μνημόσυνο στη μνήμη της φίλης μας…
