Μα, πού οδεύουμε ως νεο-κυπριακή κοινωνία; Σε τι κατάπτωση οδηγούμεθα; Τι συγκρούσεις, τι αλληλοφάγωμα και τι σκάνδαλα είναι αυτά, που παρακολουθούμε καθημερινά, όταν ρυθμίσουμε τους δέκτες μας για τις βραδινές ειδήσεις;
Επίτροπος Διοικήσεως κ. Λοττίδου κατά Γεν. Ελεγκτή. Πρώην υπαρχηγός Αστυνομίας κατά του τέως Αρχηγού. Ο ηγέτης της ΕΔΕΚ, Μαρίνος Σιζόπουλος, κατά του ευρωβουλευτή Δημ. Παπαδάκη. Άντρος κατά Αναστασιάδη… Καλά, αυτό είναι… στημένο, είναι μια θλιβερή θεατρική παράσταση, προς μάντρισμα οπαδών-αμνοεριφίων. Φάνηκε και στο γελοίο, πραγματικά, debate, μεταξύ των κυρίων, Αβέρωφ – Άντρου. Που έκαναν έναν ανούσιο διάλογο, χωρίς να πούνε οτιδήποτε ουσιαστικό.
Επαναπροσεγγιστές Ε/κ, οπαδοί του… επαναστάτη Ακιντζί, κατά «διχοτομικών» Ελληνοκυπρίων. Που, τάχα μου, δεν επιθυμούν λύση, διότι βολεύονται με την παγίωση των τετελεσμένων. Κυπριακή Δικαιοσύνη κατά διαφθοράς στο Ποδόσφαιρο. Εδώ, πρόκειται για μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσουμε ένα απόστημα, που για χρόνια μαστίζει τον χώρο αυτό. Μαθητές κατά αποφάσεων του Υπ. Παιδείας, για τις ανά 4μηνο εξετάσεις. Και πάει λέγοντας…
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η κοινωνική αρμονία και συνοχή, βασίζονται στη σύγκρουση, η οποία αποτελεί υγιές φαινόμενο, σε μια δημοκρατική και ευνομούμενη πολιτεία. Ο όρος σύγκρουση, χαρακτηρίζει οποιαδήποτε κατάσταση ή συμπεριφορά, μεταξύ δύο, ή περισσοτέρων μερών. Διαφέρει από την πρακτική διάσταση του όρου, δηλ. τη σύγκρουση μεταξύ αυτοκινήτων, τρένων, πλοίων και λοιπά.
Αξίζει όμως να δούμε τον χαρακτήρα που προσλαμβάνει ο όρος αυτός στην κοινωνιολογία, ως ανθρώπινη συμπεριφορά, ή ως κοινωνική αλληλεπίδραση. Αποδίδεται και με μερικές άλλες λέξεις της πλούσιας ελληνικής γλώσσας: Πάλη, ανταγωνισμός, διαμάχη, αγώνας, ακόμη δε και ως αντίθεση. Σύμφωνα δε, με τον πατέρα της Ιστορίας, Ηρόδοτο, η παγκόσμια (για τον τότε κόσμο φυσικά) ισορροπία, βασίζεται στον πόλεμο, που και αυτός με τη σειρά του, οφείλεται στη σύγκρουση και στην αντίθεση.
Αλλά, τι είναι η σύγκρουση; Μεταξύ άλλων, είναι η προσπάθεια επιβολής εξουσίας του ενός επί του άλλου, η επιδίωξη αποκόμισης οικονομικών πόρων και άλλα. Οι συγκρούσεις γενικά, προλαμβάνονται ή ρυθμίζονται στη βάση νομοθετημάτων, νομικών ρυθμίσεων – κανονισμών, λήγουν με διαπραγματεύσεις ή ακόμη και με κάποιας μορφής διαιτησία. Δεν είναι, λοιπόν, κατ’ ανάγκην, κάτι το αρνητικό, ο όρος σύγκρουση. Φτάνει να εξελίσσεται μέσα σε ανθρώπινα, έννομα πλαίσια και να μην ξεφεύγει από συγκεκριμένες λογικές πρακτικές.
Αλλά, κυρίως, και κλείνω με αυτό, πρέπει να οδηγείται στο τελικό στάδιο διαλεύκανσης των αιτίων που οδήγησαν σε αυτήν, (τη σύγκρουση εννοώ), εν μέσω διαφάνειας, αντικειμενικότητας και προς τις δύο πλευρές, με ισορροπημένες διαδικασίες. Και εδώ μπαίνω στον πειρασμό να συμπληρώσω, ότι το δικό μας κυπριακό πρόβλημα, αφέθηκε επιτηδείως να χρονίζει και να βαλτώνει ή να διαιωνίζεται, διότι ως σύγκρουση, δεν αντιμετωπίστηκε -και δεν αντιμετωπίζεται- σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο το οποίο υποτίθεται έπρεπε να εκπροσωπεί δυναμικά ο ΟΗΕ, συνεπικουρούμενος από τις Μεγάλες Δυνάμεις που ελέγχουν τη σύγχρονη γεωπολιτική πραγματικότητα.
Και δυστυχώς, αυτό που επικρατεί, είναι πάντοτε το δίκαιον του ισχυρού. Όλα τα άλλα, είναι παραμύθια.
