Απαράδεκτη και καταδικαστέα η επίθεση του 55χρονου κατά 18χρονου εθνοφρουρού, τις προάλλες εκεί στο οδόφραγμα της οδού Λήδρας. Το παιδί, υπηρετεί τη θητεία του. Τι φταίει; Μα, πού φτάσαμε, φίλοι μου; Πρόκειται για κατάντια, για θλιβερές καταστάσεις, για να μην πούμε τίποτα χειρότερο.
Αλλά, εκτός της σοβαρότητος της κατάστασης, το πράγμα έχει και την αστεία πλευρά του. Παρακολουθώ, τις ατέρμονες συζητήσεις στο facebook, μεταξύ όσων είναι ενάντιοι στο κλείσιμο των 4 οδοφραγμάτων και εκείνων που συμφωνούν. Να δηλώσω εξ αρχής ότι είναι από τις λίγες φορές που θαυμάζω τον κ. Αναστασιάδη, για την απόφασή του να τα κλείσει, έστω και για επτά μέρες. Εξάλλου, το δήλωσε και ο ίδιος: «Υπάρχουν 3.000 Ιρανοί από εκεί. Υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης του ιού και στις ελεύθερες περιοχές του νησιού».
Σας συγχαίρω κ. Πρόεδρε. Και όχι μόνο συμφωνώ, αλλά και επαυξάνω. Εγώ εισηγούμαι να κλείσουν οριστικώς και αμετακλήτως αυτά τα οδοφράγματα. Για τον απλό λόγο, ότι οι Ε/Κύπριοι –χωρίς να το συνειδητοποιούν– αιμοδοτούν τον βάρβαρο εισβολέα, που σφετερίζεται και κατακρατεί διά της ενόπλου βίας, τις περιουσίες, τα κτήματα και τα σπίτια που μας κληροδότησαν οι πατέρες μας. Τα μέρη όπου γεννηθήκαμε και αναγιωθήκαμε.
Επανέρχομαι στους διαλόγους, που βλέπω στα διάφορα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Πολλοί, καταφέρονται κατά του άθλιου και ανόητου, που έσπρωξε ή κτύπησε το παιδάκι των 18 ετών, που υπηρετεί την πατρίδα, εκτελώντας εντολές ανωτέρων του. Γράφει κάποιος, μεταξύ άλλων: «Ξεπέρασαν κάθε όριο θρασύτητος και προκλητικότητος, οι… γιουνίτσες. Φανταστείτε τι θα γινόταν, αν αποφασιζόταν το κλείσιμο των οδοφραγμάτων για μήνες ή χρόνια».
Όταν το διάβασα, έμεινα και κοίταζα τη λέξη: Γιουνίτσες. Δεν κατάλαβα, στην αρχή, τι σημαίνει αυτή η λέξη. Καλά. Γνωρίζουμε τη λέξη νενέκος, ποθκιάντραπος και άλλες. Ειρήσθω εν παρόδω, να συγχαρώ τον εξαιρετικό σκιτσογράφο, κ. Παπαπέτρου (άλλως Pin), για τη γελοιογραφία του στον «Φ», την Τρίτη, 3/3/2020. Παρουσιάζει κάποιους στο βάθος, να διαμαρτύρονται και να οχλαγωγούν για το κλείσιμο των οδοφραγμάτων και σε πρώτο πλάνο δείχνει δύο τύπους να συζητούν. Λέγει ο ένας: «Άραγε, έχουν και στα σύνορα του Έβρου, στην Ελλάδα, τέτοιους… ποθκιάντραπους;».
Τι να πεις; Διερωτήθηκα λοιπόν, τι να σημαίνει η λέξη γιουνίτσες. Ε, λέγω, πρέπει νάχει σχέση με το ρήμα ενώνω (unite). Υπάρχει μια ομάδα, που νομίζω λέγεται UNITE CYPRUS NOW, ή κάπως έτσι. Ίσως να μην υπάρχει το NOW. Χα! Πιθανόν να αντικατεστάθη με το YESTERDAY του Βασιλείου. Ένας εκ των διαδικτυακών μου φίλων, γνωστός Biologist, ανήκει στην οργάνωση ή ομάδα αυτή. Τσακωνόμαστε επί χρόνια στον «τοίχο» μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μου είναι αντιπαθής ο άνθρωπος. Αν δεν απατώμαι, αυτο-αποκαλούνται ΜΚΟ (Μη κερδοσκοπικές οργανώσεις), οι ομαδούλες αυτές.
Εδώ, να μου επιτραπεί να διαδραματίσω ρόλο «ειρηνοποιού», γνωρίζοντας ότι θα μου… επιτεθούν και οι δύο πλευρές. Δεν το βρίσκω όμορφο, ή ωραίο, να εφευρίσκουμε συνεχώς λέξεις για να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Ο κοινός εχθρός, είναι απ’ εκεί. Είναι στον βορρά, καλυπτόμενος πίσω από 40.000 λόγχες του Αττίλα που ευρίσκονται σε επιθετική διάταξη, και νέμεται, σφετερίζεται και μοσχοπουλά σε ξένους τη γη μας και τις εστίες μας! Ε, δεν το βρίσκω νούσιμο, να τρωγόμαστε. Τι να πω;
Κάποιος, τις προάλλες, με αποκάλεσε… διχοτομάκια! Επειδή, λέει, δεν επιθυμώ λύση -προφανώς θα εννοούσε ΔΔΟ- και προάγω, ή προωθώ τη διχοτόμηση! Παλαιότερα, άλλος, υπαινίχθηκε ότι, τάχα μου, καταπατώ τ/κ περιουσία στον Νότο και άλλες ανοησίες. Τον ενημέρωσα ότι έχει λάθος. Τον προσεκάλεσα και τον προκάλεσα, να έρθει στην Αγ. Φύλαξη, Συνοικισμός Αυτοστεγάσεως, να δει το σαράντα ετών προσφυγικό σπιτάκι, όπου στεγάζομαι μετά του γάτου μου. Το οποίο, αν δεν έφερνα άνθρωπο να τακτοποιήσει λίγο την κεραμοσκεπή, τα όμβρια ύδατα θα εισέρχονταν εντός του καθιστικού μου. Και θα έκανα… ντους δωρεάν!
Δεν επιθυμώ, να σας κουράσω άλλο. Το πολιτικό συμπέρασμα που συνάγεται, νομίζω συγκεντρώνεται σε μια – δυο παραγράφους. Ορθώς έπραξε ο Αναστασιάδης και έκλεισε τα 4 περάσματα. Δεν είναι τόσο, για να προστατευθούμε από τον Covid-19. Ναι, είναι και αυτό βέβαια! Ωστόσο, καλό θα ήταν να ξανασκεφτούμε, κατά πόσον βοηθά στην επανένωση το άνοιγμά τους. Και ποιοι ευνοούνται περισσότερο; Οι βόρειοι γείτονες. Που ενώ, το 2003, ήσαν υπό οικονομική κατάρρευση και ίσως να δεχόντουσαν μια βιώσιμη συμφωνία λύσης, ο παμπόνηρος Ντενκτάς, απεφάσισε το άνοιγμα. Ποντάροντας στην επιθυμία τη δική μου, την επιθυμία του Μορφίτη, του Βαρωσιώτη, του Καρπασίτη, να πάνε να δούνε τα σπίτια που αφήσαμε κυνηγημένοι από τα άρματα μάχης Μ-48 της Τουρκίας το ’74.
Τους αιμοδοτούμε. Πρέπει να το χωνέψουμε επιτέλους.
