Συχνά-πυκνά, τα όσα αναφέρονται στο Νοσοκομείο Πάφου είναι αρνητικά. Έλεγα στον εαυτό μου «αχρείαστο» να είναι. Και όποτε το αντίκριζα, επισκεπτόμενος την Πάφο, μόνο φόβος με κυρίευε. Να όμως που το χρειάστηκα… Ένα αναπάντεχο γεγονός, μια ξαφνική αδιαθεσία, με οδήγησε εκεί, νυχτιάτικα, στις 14 Νοεμβρίου, ανήμερα του Αγ. Φιλίππου. Τέτοια μέρα συνήθως είμαι χαρούμενος γιατί είναι η γιορτή του γιου μου. Πίνω ένα κρασάκι με την παρέα και δέχομαι ευχές…
Όταν λοιπόν τηλεφώνησα στις Πρώτες Βοήθειες για επείγουσα βοήθεια, χωρίς να το θέλω, ήρθαν στο μυαλό μου όλα εκείνα τα αρνητικά που άκουγα και διάβαζα για την κατάσταση που επικρατεί στο Νοσοκομείο της Πάφου. Ο οδηγός του ασθενοφόρου που έφτασε πολύ γρήγορα κοντά μου ήταν πολύ φιλικός. Η νοσοκόμα που στελέχωνε το ασθενοφόρο ήταν ευγενέστατη και πολύ εξυπηρετική. Σε χρόνο ρεκόρ φτάσαμε στο νοσοκομείο. Ο γιατρός στις Πρώτες Βοήθειες διεκπεραίωσε τις τυπικές διαδικασίες γρήγορα και μπήκε στο ουσιαστικό έργο. Σε ελάχιστα λεπτά άρχισε η διερεύνηση του περιστατικού… Όλοι ήταν ευγενικοί και καθησυχαστικοί. Με έκαναν να νιώθω άνετα μέσα σ’ ένα νοσοκομείο που έχει τις πολλές του αδυναμίες τόσο σε στελέχωση όσο και σε ιατρικά μηχανήματα.
Η 2η μέρα με βρήκε κλινήρη στον Παθολογικό Θάλαμο. Η έκπληξη δεν περιγράφεται. Οι γιατροί έδειξαν ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή της εισαγωγής μου στον θάλαμο. Όλη η ιατρική ομάδα, με εξέπληξε θετικά. Έβλεπα και ένιωθα το πραγματικό τους ενδιαφέρον. Οι επισκέψεις τους στους θαλάμους δεν ήταν τυπικές. Αφιέρωναν χρόνο να με ακούσουν αλλά και να μου εξηγήσουν το καθετί. Ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσα ότι έκαναν κάτι το τυπικό. Το ενδιαφέρον τους ήταν συγκινητικό. Απαντούσαν σε όλες τις ερωτήσεις που τους έκανα. Όλοι άκουγαν αυτά που τους ρωτούσαν. Τόσο οι ειδικοί παθολόγοι, όσο και οι ειδικευόμενοι ιατροί έδειχναν να είναι επαγγελματίες. Ήταν όλοι εξαίρετοι. Πάντα, πίσω τους, με ιδιαίτερη προσοχή στεκόταν η διευθύντρια του Παθολογικού Τμήματος, κ. Ανθούλα Γεωργίου. Πρόσεχε, άκουγε κι έβλεπε τα πάντα. Οι παρεμβάσεις της, όταν χρειαζόταν, ήταν καίριες και σεβαστές. Από την πρώτη επίσκεψη στον θάλαμο κατάλαβα ότι ήταν η ψυχή της ομάδας… Άφηνε τους νεότερους να μιλήσουν, αυτή άκουγε προσεκτικά και παρενέβαινε μόνο όπου έκρινε ότι ήταν αναγκαίο. Καμιά προβολή εκ μέρους της. Υπήρχε ένας αλληλοσεβασμός μέσα στην ιατρική ομάδα. Όλοι ήταν σημαντικοί.
Έβλεπαν και άκουγαν όλους τους ασθενείς. Πρώτη φορά έβλεπα τους γιατρούς ενός νοσοκομείου ν’ αφιερώνουν τόσο χρόνο στους ασθενείς τους. Το ενδιαφέρον τους ήταν ουσιαστικό και όχι τυπικό. Στις 6 μέρες της φιλοξενίας μου στο Γεν. Νοσοκομείο Πάφου προσπαθούσα να δω και να αντιληφθώ τα πάντα… Ήθελα να ακυρώσω μέσα μου τα όσα αρνητικά είχα για το συγκεκριμένο νοσοκομείο.
Δεν ήταν μόνο η ιατρική ομάδα που λειτουργούσε υποδειγματικά. Το ίδιο ενδιαφέρον, την ίδια φροντίδα επεδείκνυε και το παραϊατρικό προσωπικό. Η φροντίδα τους ήταν ασταμάτητη. Τους έβλεπες να εργάζονται ομαδικά, με χαμόγελο, με αστεία, με αθώα πειράγματα και να συμπεριφέρονται αξιοθαύμαστα προς όλους τους ασθενείς. Αναφέρω ότι στον θάλαμο που βρισκόμουν ήταν άλλοι δύο Άγγλοι ασθενείς και ένας Αιγύπτιος, ο οποίος την τρίτη μέρα της παρουσίας μου απολύθηκε περιχαρής και τη θέση του πήρε ηλικιωμένος πρόσφυγας που κατοικεί στα Μανδριά της Πάφου.
Πρόσεξα επίσης ότι κανείς δεν «λούφαρε» εις βάρος του άλλου. Αν υπήρχε κάποιο κενό λόγω απουσίας, όλοι έτρεχαν να βοηθήσουν. Πραγματικά η προσπάθειά τους ήταν συγκινητική.
Τη φροντίδα των ασθενών συμπλήρωνε η ομάδα των φροντιστριών-καθαριστριών. Πρώτη φορά έβλεπα τόση καθαριότητα σε δημόσιο νοσηλευτήριο. Το χαμόγελο ήταν πάντα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους.
Ακόμη παρατήρησα κάτι που πρώτη φορά το έβλεπα. Οι Πάφιοι επισκέπτες των ασθενών ήταν ευγενέστατοι. Χαιρετούσαν και εξέφραζαν τα «περαστικά» τους. Σίγουρα δεν ήταν προσποιητά. Το έβλεπες στο πρόσωπο και στην έκφρασή τους. Γενικά έζησα μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη Αγαπητοί μου. Πιστεύω ότι το ΓεΣΥ δεν είναι τα νοσοκομεία μας. Πρωτίστως είναι οι Άνθρωποι με τις ευαισθησίες και ασφαλώς και τις γνώσεις τους. Αυτό με συγκίνησε και με ενθουσίασε κατά την παραμονή μου στο Γενικό Νοσοκομείο Πάφου. Η αλήθεια πρέπει να λέγεται…
Αγαπητοί Πάφιοι, σας ευχαριστώ πολύ!
