Μια ανθρώπινη ιστορία από τον Σταύρο Γιαλλουρίδη.
«Τρίγωνα κάλαντα μες στη γειτονιά ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά ε..» Γιορτινές μέρες που διανύουμε, πιο ευαίσθητοι γίναμε…κοντοσταθήκαμε αυτή τη φορά ίσως από ενοχές.
«Πώς σε λένε παππού»;
Μας είπε το όνομά του με χαμόγελο… δεν σταματούσε να απαντά στις ερωτήσεις μας. Διψούσε για επικοινωνία.
Δεν ήθελε να τελειώσει η «ανάκρισή μας».
Μας ευχαρίστησε.
Πιο πολύτιμη γι’ αυτόν ήταν η εικοσάλεπτη συζήτηση μαζί του.
Με αξιοπρέπεια μάς εξιστόρησε τη ζωή του.
Μας μίλησε για τα παιδιά και εγγονάκια του, που και αυτά πολυάσχολα όποτε μπορούν περνούν να τον δουν μας…είπε και τα δικαιολόγησε. Πρόσφυγας Ελληνοκύπριος…γι’ αυτό και το χαμηλό επίδομα που παίρνω, όπως εύστοχα μας είπε…αφήνοντας την απογοήτευση να δραπετεύσει από το ηλιοκαμένο και ρυτιδωμένο του πρόσωπο.
€150 το μήνα. Γι’ αυτό ζητά βοήθεια. Δεν μπορεί να δουλέψει. 76 χρόνων βλέπετε, με πολλαπλά προβλήματα υγείας.
Δεν ζητιανεύει η γνωστή φιγούρα της Λεμεσού, που καθημερινά κάθεται στο ψυχρό πεζοδρόμιο, ελπίζοντας σε βοήθεια από τους περαστικούς, που επισκέπτονται τα καφέ και τα πολυκαταστήματα.
Στήριξη ζητά. Ένα πιάτο ζεστό φαγητό.
Αγωνιούν να έρθουν και αυτοί περισσότερο από «εμάς» οι γιορτινές μέρες, που μεταμορφώνουν τους «ανθρώπους» σε ανθρώπους και δίνουν πιο απλόχερα βοήθεια.
Κάτι σαν εξομολόγηση. Έκανα το καθήκον μου. Και το πλουσιοπάροχο δείπνο δεν θα μας κάτσει στο στομάχι. Έτσι για να ξεγελούμε τη συνείδησή μας…
«Θέλεις να καταγράψουμε αυτά που μας είπες στην κάμερα παππού; Ίσως ευαισθητοποιήσουμε τους αρμοδίους;» «…Όι γιε μου να χαρείς». Ο φόβος αμέσως κυρίευσε τον συμπαθητικό παππούλη.
Να του κόψουν και τα €150 στο
τέλος!
Καληνύχτα Κύριε Γ… και Καλά Χριστούγεννα.
«Καληνύχτα παιδιά. Να ‘σιετε τις εφτζιές μου»..
«…Τζιαι να έρκεστε που δαμαί να…μιλούμε»!
Η μοναξιά δεν παλεύεται.
Να μιλήσει λίγο ήθελε. Να νιώσει άνθρωπος.
Πώς καταντήσαμε έτσι;
Μαθήματα ζωής στο πεζοδρόμιο της Λεμεσού.
Της πόλης με τους ψηλούς πύργους και εμάς να κάνουμε την επανάστασή μας μπροστά από το τζάκι ή τη θέρμανση.
Όλοι ένοχοι είμαστε.
Ας θυμηθούμε ότι τα Χριστούγεννα όπως το λέει άλλωστε και η λέξη, είναι η γιορτή του Γεννηθέντος Χριστού μας σε μια ταπεινή φάτνη και όχι η κάθοδος του Αγίου Βασίλη με τα δώρα.
«Τρίγωνα κάλαντα μες στη γειτονιά ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά ε..» Γιορτινές μέρες που διανύουμε, πιο ευαίσθητοι γίναμε…κοντοσταθήκαμε αυτή τη φορά ίσως από ενοχές.
«Πώς σε λένε παππού»;
Μας είπε το όνομά του με χαμόγελο… δεν σταματούσε να απαντά στις ερωτήσεις μας. Διψούσε για επικοινωνία.
Δεν ήθελε να τελειώσει η «ανάκρισή μας».
Μας ευχαρίστησε.
Πιο πολύτιμη γι’ αυτόν ήταν η εικοσάλεπτη συζήτηση μαζί του.
Με αξιοπρέπεια μάς εξιστόρησε τη ζωή του.
Μας μίλησε για τα παιδιά και εγγονάκια του, που και αυτά πολυάσχολα όποτε μπορούν περνούν να τον δουν μας…είπε και τα δικαιολόγησε. Πρόσφυγας Ελληνοκύπριος…γι’ αυτό και το χαμηλό επίδομα που παίρνω, όπως εύστοχα μας είπε…αφήνοντας την απογοήτευση να δραπετεύσει από το ηλιοκαμένο και ρυτιδωμένο του πρόσωπο.
€150 το μήνα. Γι’ αυτό ζητά βοήθεια. Δεν μπορεί να δουλέψει. 76 χρόνων βλέπετε, με πολλαπλά προβλήματα υγείας.
Δεν ζητιανεύει η γνωστή φιγούρα της Λεμεσού, που καθημερινά κάθεται στο ψυχρό πεζοδρόμιο, ελπίζοντας σε βοήθεια από τους περαστικούς, που επισκέπτονται τα καφέ και τα πολυκαταστήματα.
Στήριξη ζητά. Ένα πιάτο ζεστό φαγητό.
Αγωνιούν να έρθουν και αυτοί περισσότερο από «εμάς» οι γιορτινές μέρες, που μεταμορφώνουν τους «ανθρώπους» σε ανθρώπους και δίνουν πιο απλόχερα βοήθεια.
Κάτι σαν εξομολόγηση. Έκανα το καθήκον μου. Και το πλουσιοπάροχο δείπνο δεν θα μας κάτσει στο στομάχι. Έτσι για να ξεγελούμε τη συνείδησή μας…
«Θέλεις να καταγράψουμε αυτά που μας είπες στην κάμερα παππού; Ίσως ευαισθητοποιήσουμε τους αρμοδίους;» «…Όι γιε μου να χαρείς». Ο φόβος αμέσως κυρίευσε τον συμπαθητικό παππούλη.
Να του κόψουν και τα €150 στο
τέλος!
Καληνύχτα Κύριε Γ… και Καλά Χριστούγεννα.
«Καληνύχτα παιδιά. Να ‘σιετε τις εφτζιές μου»..
«…Τζιαι να έρκεστε που δαμαί να…μιλούμε»!
Η μοναξιά δεν παλεύεται.
Να μιλήσει λίγο ήθελε. Να νιώσει άνθρωπος.
Πώς καταντήσαμε έτσι;
Μαθήματα ζωής στο πεζοδρόμιο της Λεμεσού.
Της πόλης με τους ψηλούς πύργους και εμάς να κάνουμε την επανάστασή μας μπροστά από το τζάκι ή τη θέρμανση.
Όλοι ένοχοι είμαστε.
Ας θυμηθούμε ότι τα Χριστούγεννα όπως το λέει άλλωστε και η λέξη, είναι η γιορτή του Γεννηθέντος Χριστού μας σε μια ταπεινή φάτνη και όχι η κάθοδος του Αγίου Βασίλη με τα δώρα.
