Η κυρία Ειρήνη Κατσοτούρχη στα «Νέα» του Σαββατοκύριακου, 4 – 5 Ιανουαρίου, 2020, είχε κάμει τη δήλωση πως «αν φύγω από την Κίναρο το νησί θα γίνει γκρίζα ζώνη». Γκρίζα ζώνη, σημαίνει τουρκοποίηση.
Έρχομαι λοιπόν, με βάση το Δίκαιο των Θαλασσών, που προνοεί ότι «νησάκια που έχουν ή ακόμη μπορούν να υποστηρίξουν οικονομική ζωή δικαιούνται ΑΟΖ», και κάνω την ακόλουθη σκέψη: Στην Κίναρο, η κυρά Ρηνιώ, εκτρέφει ζώα. Έχει και λιμάνι η Κίναρος και στο παρελθόν είχε ακόμη μερικές οικογένειες.
Δεν θα μπορούσε, η Ελληνική Δημοκρατία, να μελετήσει το ενδεχόμενο να μεταφέρει μερικές οικογένειες στην Κίναρο για εκτροφή ζώων; Ακόμη, αφού έχει και λιμάνι, δεν θα μπορούσαν να μεταφερθούν για εγκατάσταση μερικές οικογένειες ψαράδων και να δημιουργηθεί μία κοινότητα; Αν οι συνθήκες διαβίωσής των είναι οικονομικώς, δύσκολες, μπορεί το κράτος να τους επιχορηγεί ή ακόμη και να τους συντηρεί, εξ ολοκλήρου. Νομίζω, αξίζει το τίμημα.
Ανάλογη σκέψη, θα μπορούσε να γίνει ίσως και για άλλα νησάκια, της ελληνικής πολυνησίας ή μήπως είναι πολύ αργά για τέτοιες σκέψεις. Η Τουρκία όμως σαλαμοποιεί τα νησάκια και ένα-ένα θα τα καταπίνει και η Ελλάδα θα μείνει χωρίς νησάκια.
Η Ελλάδα μου θυμίζει μια καφετζίνα ενός χωριού που έλεγε «αντράπου τον έναν, αντράπου τον άλλον, με τον άντρα μου δεν έκαμα κανένα από τα δέκα παιδιά μου». Έτσι κι η Ελλάδα, φοβού την Τουρκία για το ένα νησάκι, Ίμια, φοβού την και για την Κρήτη, Καστελλόριζο, Κάρπαθο, και μετά Κίναρο, σιγά-σιγά θα φάει τα νησάκια. Θα μου πείτε, θα είναι άλλοι ηγέτες τότε, που θα λένε «ας όψονται οι προηγούμενοι».
