Όλοι οι άνθρωποι ερχόμενοι στη ζωή ακολουθούμε τον δρόμο της. Λεπτομέρειες γι’ αυτό τον δρόμο δεν μπορούμε να ξέρουμε. Ακολουθεί ο κάθε άνθρωπος τον ίδιο δρόμο και μεγαλώνοντας καταλαβαίνει μερικά πράγματα. Όλοι μας θέλουμε και επιθυμούμε ο δρόμος μας να ’ναι εύκολος και εμείς γενικά στη ζωή μας να ’μαστε υγιείς και τυχεροί. Οι γονείς αγωνιούν και στενοχωριούνται αν ο δρόμος αυτός προχωρεί με προβλήματα και γενικά με δυσκολίες. Οι νεότεροι μη ξέροντας τη ζωή είναι πιο ανέμελοι και πιο ξέγνοιαστοι. Οι γονείς τους πάντα βοηθητικοί και πρόθυμοι για τα παιδιά τους. Αυτός ο κεντρικός δρόμος της ζωής έχει δύο μονοπάτια. Ένα καλό και χαρούμενο και ένα δύσκολο και καταθλιπτικό. Το καλό είναι το μονοπάτι της χαράς. Περπατώντας σ’ αυτό βρίσκεις μικρές και μεγάλες χαρές. Είναι το εύκολο και ευχάριστο μονοπάτι. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να περπατούν σ’ αυτό. Είναι όμως στην άλλη πλευρά του δρόμου το δύσκολο και κακό μονοπάτι που μόνο δυσκολίες και προβλήματα συναντά κάποιος. Σε αυτά τα δύσκολα σκύβουν μόνο μερικοί άνθρωποι να δώσουν χέρι βοηθείας. Γενικά είναι πιο απόμακροι και προβληματισμένοι να πλησιάσουν. Αντίθετα, στο μονοπάτι της χαράς βρίσκονται άνθρωποι με απλωμένα τα χέρια τους είτε να χαρούν και αυτοί μαζί τους, είτε να τους συγχαρούν για τη χαρά που έχουν. Όσο και να προσπαθεί κάποιος να ’ναι ξέγνοιαστος και χαρούμενος τίποτα δεν είναι σίγουρο. Ο κεντρικός και μεγάλος δρόμος μάς κατευθύνει πότε στο ένα μονοπάτι και πότε στο άλλο. Εμείς πρέπει να καταφέρνουμε να προσπερνάμε όταν χρειάζεται και να συνεχίζουμε. Βεβαίως το μονοπάτι της θλίψης κανείς δεν το θέλει. Δυστυχώς όμως υπάρχει και κάνει τη ζωή τόσο δύσκολη. Εύχομαι ο κόσμος να βρίσκεται στο μονοπάτι της χαράς και όχι της θλίψης. Πόσα όνειρα αλήθεια και πόσες επιθυμίες καταρρακώνονται περπατώντας το μονοπάτι της θλίψης! Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να θυμόμαστε πως δεν μπορούμε να ’μαστε πάντοτε στο μονοπάτι της χαράς και να ζητάμε βοήθεια από τον Θεό.
