Συνήθως τα πάθη κορυφώνονται με τα πολύτιμα αντικείμενα, ειδικά με τα συλλεκτικά που έχουν αξία 40 εκατομμύρια δολάρια. Όταν όμως η Ferrari 250 GTO, με αριθμό πλαισίου 3387GT, πωλήθηκε από τον συλλέκτη και νομικό, με έδρα την Ουάσινγκτον, Bernard Carl, στον πρώην οδηγό αυτοκινήτων ράλι και έμπορο supercar στο Λονδίνο, Gregor Fisken, έναντι 44 εκατ. δολαρίων τον Οκτώβριο του 2017 -αποτελώντας την πιο ακριβή ιδιωτική πώληση αυτοκινήτου που έχει επιβεβαιωθεί- λίγοι οπαδοί της αγοράς συλλεκτικών αυτοκινήτων θα περίμεναν ότι η συγκεκριμένη συμφωνία θα οδηγούνταν σε μια πανάκριβη δίκη στο Λονδίνο για ένα εξάρτημα του αυτοκινήτου.

Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν η πρώτη μιας νομικής διαμάχης που οδήγησε τις δύο πλευρές στις δικαστικές αίθουσες. Ο Fisken, λοιπόν, κατέθεσε μήνυση εναντίον του Carl για τη μη παράδοση του πρωτότυπου σασμάν της Ferrari GTO. Δυστυχώς, και για τους δύο άνδρες, αλλά και για τους δικαστικούς του Ανώτατου Δικαστηρίου του Λονδίνου, ο Carl δεν έχει στην κατοχή του το σασμάν, και ουδέποτε το είχε. Ως εκ τούτου, δύο χρόνια μετά την ιστορικά πρωτόγνωρη αγορά, αυτό είναι το άλυτο πρόβλημα της υπόθεσης.

Υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που μας δείχνουν για ποιον λόγο στη συγκεκριμένη διαμάχη κορυφώθηκε η ένταση τόσο πολύ. Οι τέσσερις πιο ακριβές πωλήσεις αυτοκινήτων στον κόσμο -μεταξύ ιδιωτών και σε δημοπρασίες- είναι αυτές των Ferrari 250 GTO. Το 2013, η Ferrari με αριθμό πλαισίου 5111GT πωλήθηκε σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λίγο υψηλότερα από τη Ferrari του Bernard Carl, έναντι 52 εκατ. δολ. Το 2014 άλλη μία Ferrari πωλήθηκε σε δημοπρασία του οίκου Bonhams, έναντι 38 εκατ. δολ. Το 2018 ο οίκος δημοπρασιών RM Sotheby πούλησε μια 250 GTO έναντι 44 εκατ. δολ. Οπότε, η πώληση της Ferrari με αριθμό πλαισίου 3387GT αποτελεί την ακριβότερη πώληση Ferrari 250 GTO μεταξύ ιδιωτών.

Συνολικά έχουν κατασκευαστεί 39 Ferrari 250 GTO, οι οποίες έχουν σχεδιαστεί από τον πιο χαρισματικό μηχανικό της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, τον Gian Carlo Guerra, με την έγκριση του Enzo Ferrari. Η Ferrari 250 GTO θεωρείται πλέον και επίσημα έργο τέχνης, και αυτό γιατί λόγω του συνδυασμού των γραμμών του αμαξώματός της και των αισθητικών της λεπτομερειών χαρακτηρίζεται μοναδική. Οι Ferrari 250 GTO είναι τα πιο σπάνια αυτοκίνητα που έχουν κατασκευαστεί. Μάλιστα, η Ferrari με αριθμό 3387GT, που είναι και το αντικείμενο της δικαστικής διαμάχης, δεν είναι απλά η δεύτερη κατά σειρά που έχει κατασκευαστεί, αλλά και πράγματικό supercar. Αυτός ο συνδυασμός έργου τέχνης και σπάνιου supercar έχει κάνει την πώληση αυτής της Ferrari τόσο μεγάλη υπόθεση.

Ο Carl, ο εναγόμενος, σε μια πρόσφατη εμφάνισή του στο Λονδίνο, υποστήριξε την αθωότητά του και ότι δεν ήταν υπεύθυνος για την παράδοση του σασμάν του αυτοκινήτου. Το αυτοκίνητο και το σαμάν του ήταν ξεχωριστά, κάτι που το γνώριζαν και οι δύο τη στιγμή της πώλησης. Ο Fisken λοιπόν θεώρησε ότι ο Carl ήταν υπεύθυνος για να εντοπίσει και να παραδώσει το πρωτότυπο σασμάν. Ο Carl όμως από την πλευρά του υποστηρίζει πως ο Fisken ήταν υποχρεωμένος να μεταβεί στις ΗΠΑ και να το παραλάβει.

Ο κάτοχος του σασμάν, ένας Αμερικανός πωλητής σπάνιων αντικειμένων, δεν βοήθησε τη διαμάχη των δύο ανδρών ζητώντας 25.000 δολάρια ως αμοιβή αποδέσμευσης για το αξεσουάρ του αυτοκινήτου. Ο νυν κάτοχος της Ferrari με αριθμό πλαισίου  3387GT θεωρητικά θα θέλει η αξία του αυτοκινήτου να αυξηθεί περαιτέρω. Από την οπτική ενός συλλέκτη, η αξία του αυτοκινήτου θα μπορούσε να αυξηθεί κατακόρυφα με το πρωτότυπο σασμάν. 

Αν και θεωρείται κανόνας στη συλλογή αυτοκινήτων πως τα πρωτότυπα αξεσουάρ και μέρη του είναι χαρακτηριστικά που ανεβάζουν την αξία του αυτοκινήτου, είναι σημαντικό να θυμηθούμε πως η συγκεκριμένη Ferrari στα μέσα του 20ού αιώνα ήταν ένα μοναδικό supercar που συμμετείχε σε πάνω από 27 αγώνες ταχύτητας, ενώ κατέλαβε τη δεύτερη θέση στις 24 Ώρες του Λε Μαν το 1962 με οδηγό τον Glenn “Fireball” Roberts. Τότε, λοιπόν, η Ferrari με αριθμό πλαισίου  3387GT δεν ήταν συλλεκτική, ήταν ένα supercar, και όπως συνέβαινε με όλα τα αγωνιστικά οι μηχανικοί αντικαθιστούσαν πολλά τμήματά τους για να ενισχύσουν τις επιδόσεις τους. Το εργοστασιακό σασμάν του 3387GT αντικαταστάθηκε στα χρόνια που “κάλπαζε” στους αγώνες ταχύτητας και δεν επανήλθε. Κανείς δεν το χρειαζόταν. Έτρεχαν με το 3387GT, δεν τους ενδιέφερε τότε η συλλεκτική του αξία.

Το σασμάν, όμως, συλλέχθηκε από έναν ντίλερ της Καλιφόρνιας. Το αυτοκίνητο, πάλι, πέρασε από τα χέρια πέντε ιδιοκτητών μετά 1968 και 1997, και κατέληξε χωρίς το πρωτότυπο σασμάν στον Carl, στην Ουάσινγκτον. Μετά την πώληση του αυτοκινήτου τον Οκτώβριο του 2017, η διαμάχη μεταξύ Fisken και Carl επιδεινώθηκε, με αποτέλεσμα την εμφάνιση του Carl στο δικαστήριο του Λονδίνου την περασμένη εβδομάδα.

Η διαμάχη των δύο πλευρών επιδεινώθηκε όμως όταν ο Fisken (ο αγοραστής) ήρθε σε επικοινωνία με τον ντίλερ στην Καλιφόρνια ο οποίος του ζήτησε 25.000 δολάρια ως “αμοιβή αποδέσμευσης” του σασμάν. Ο Fisken υποστηρίζει πως ο Carl (ο πωλητής) ήταν υποχρεωμένος να πληρώσει αυτό το ποσό. Ο Carl, από την πλευρά του, υποστηρίζει πως ο Fisken έπρεπε να πάει στην Καλιφόρνια και να αγοράσει το σασμάν, αλλά και να καταβάλει επιπλέον 500.000 στον ίδιο ως χάρη επειδή εντόπισε το πρωτότυπο σασμάν.

Η δίκη βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν αναμένεται σύντομα να δόθει μια καταληκτική απόφαση για το ποιος ευθύνεται και πρέπει να πληρώσει. Εν τω μεταξύ, η υπόθεση θα μπορούσε να γίνει μάθημα στις νομικές σχολές: Σε μια δικαστική διαμάχη για την αγορά ενός αυτοκινήτου 44 εκατ. δολαρίων και το σασμάν του αξίας 25.000 δολ., θα ήταν προτιμότερο και λιγότερο δαπανηρό εάν οι δύο πλευρές συνεργάζονταν να βρουν μια λύση.

Του Guy Martin

Πηγή: Forbes