Το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης στην Αθήνα, βρέθηκα στην παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου «Πατρίδες – Μια Προσωπική Ιστορία της Ευρώπης», του σπουδαίου Άγγλου Καθηγητή Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Τίμοθι Γκάρτον Ας.
Ζούμε πρωτοφανή γεγονότα. Δύο πόλεμοι, που «τρέχουν» ταυτόχρονα. Ο ένας στην Ουκρανία, που κηρύχτηκε από τον Πούτιν. Ο άλλος στο Ισραήλ, που προκλήθηκε από την Χαμάς.
Φυσικά, το μεγαλύτερο μέρος της εκδήλωσης εστιάστηκε στον πιο πρόσφατο πόλεμο. Αυτός, μπήκε σήμερα στην 28η ημέρα από την 7η Οκτωβρίου που οι αποκαλούμενοι «μαχητές» της Οργάνωσης εισέβαλαν σε κατοικημένη περιοχή εντός του ισραηλινού εδάφους, βίασαν και έσφαξαν 1800 ανθρώπους, άμαχους, άνδρας γυναίκες, γέρους και παιδιά, και πήραν μαζί του πάνω από 220 ομήρους, που αποτελούν σήμερα το «όπλο» τους.
Εδώ και μερικές μέρες το Ισραήλ εξαπέλυσε την δυναμική αντεπίθεσή του, με σκοπό να «εξαφανίσει» την Χαμάς και να απελευθερώσει τους ομήρους. Όλοι συμφώνησαν με τον Καθηγητή Ας ότι είναι μια πολύ δύσκολη επιχείρηση. Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί δεν πλήττουν μόνο την Χαμάς. Κτυπούν και κατοικημένες περιοχές της Γάζας, και σκοτώνονται κάθε μέρα πολλοί άμαχοι.
Αυτή τη στιγμή, λέει ο Άγγλος καθηγητής, το «νούμερο ένα» πρόβλημα για την Αμερική είναι αυτός ο πόλεμος, στο Ισραήλ. Το άλλον, στην Ουκρανία, σαν να τον έχει αφήσει. Και όμως, λέει ο Ας, η Ουκρανία χρειάζεται όση βοήθεια μπορούμε να της δώσουμε. Εάν χαθεί o πόλεμός της κατά της Ρωσίας, θα είναι μια μεγάλη ήττα της Δύσης.
«Τα τελευταία 50 χρόνια, στις ανοικτές κοινωνίες που ζούμε, έχουν εγκατασταθεί και ενσωματωθεί σε αυτές άνθρωποι από πολλές και διαφορετικές χώρες. Αυτός είναι ένας πλούτος για κάθε πλευρά, αναντίρρητα», είπε.
«Όμως, όταν ξεσπά ένας πόλεμος σε μία από τις πολλές πατρίδες (εξ ού και ο τίτλος του βιβλίου!), απ’ όπου μας έχουν έρθει άνθρωποι που πλέον είναι μέρος των δικών μας κοινωνιών, αυτομάτως ο δικός τους πόλεμος εκεί, γίνεται και δικός μας πόλεμος εδώ.».
Στο κεφάλαιο του βιβλίου του Τίμοθι Γκάρτον Ας για τον πόλεμο στην Ουκρανία, διαβάζουμε το εξής που, όπως θέλει να πει ο καθηγητής, δείχνει πόσο κοντά είναι ο Πούτιν με την Χαμάς, και αντίστροφα: «Όταν οι Ρώσοι στρατιώτες υποχώρησαν από την Μπούτσα, προάστιο του Κιέβου, τα νεκρά σώματα των κατοίκων βρέθηκαν διάσπαρτα στους δρόμους με τα χέρια πισθάγκωνα δεμένα και με τρύπες από σφαίρες στο κεφάλι. Ο Πούτιν έφτασε να τιμήσει την μονάδα που ήταν σχεδόν βέβαιο πως είχε διαπράξει αυτές τις ωμότητες, την 64η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία Τυφεκιοφόρων, ως «πρότυπο εκτέλεσης του στρατιωτικού καθήκοντος, ηρωισμού, αφοσίωσης και επαγγελματισμού». Επιπλέον, υπήρξαν δεκάδες αναφορές για περιστατικά βιασμού και σεξουαλικής βίας. Η Διεθνής Αμνηστία κατέγραψε την μαρτυρία μιας γυναίκας από κάποιο χωριό ανατολικά του Κιέβου: Δύο Ρώσοι στρατιώτες μπήκαν στο σπίτι της, σκότωσαν τον άντρα της και στη συνέχεια την βίασαν κατ’ εξακολούθηση υπό την απειλή όπλου, ενώ ο μικρός της γιος κρυβόταν στο λεβητοστάσιο παραδίπλα.». Και συνεχίζει: «Αν βάλει κανείς ασπρόμαυρο φίλτρο στις έγχρωμες φωτογραφίες παρόμοιων σκηνών, θα βρεθεί στο 1942 όχι στο 2022. Αν όμως κοιτάξει πιο προσεκτικά τη φωτογραφία με το πτώμα μιας Ουκρανής που κείτεται σε έναν δρόμο του Ιρπίν, άλλου προαστίου του Κιέβου, το οποίο κατέλαβαν οι Ρώσοι …Ποιο είναι αυτό το σύμβολο στο πεσμένο μπρελόκ δίπλα της; Αν επαναφέρει το χρώμα, το βλέπει καθαρά: είναι τα κίτρινα αστέρια και το μπλε φόντο της ευρωπαϊκής σημαίας!»
>Η εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του Τίμοθι Γκάρτον Ας (στην φώτο, μαζί με τον υποφαινόμενο), διοργανώθηκε στην Αθηναϊκή Λέσχη, στην Αθήνα, από το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, μαζί με τον εκδοτικό οίκο Ψυχογιός.
