> Το σοβαρότερο ίσως πρόβλημα στην Ελλάδα (από τα πολλά που έχει και βαλτώνουν) είναι η γρήγορη εκδίκαση υποθέσεων στα δικαστήρια. Εκτός από ότι ζούμε σε μία χώρα δικομανών πολιτών (που οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν λύσει εδώ και χρόνια αναγκάζοντας όποιον προσφεύγει στην Δικαιοσύνη για ψύλλου-πήδημα – και αυτό μπορεί να καθοριστεί εύκολα – εάν χάσει την υπόθεση να πληρώσει τα έξοδα), την βασική ευθύνη για την τόσο αργή απόδοση της δικαιοσύνης την φέρουν οι δικηγόροι.
> Κατ’ αρχάς, μπορεί σε μία περίοδο που επιδικάζεται υπόθεση ενός πελάτη τους, να επιδικάζονται και άλλες 5-6. Το έζησα στο πετσί μου όταν κάλυπτα στην Αθήνα για τον Φιλελεύθερο την δίκη Ντίνου Μιχαηλίδη, όπου άπειρες φορές πηγαίναμε από αναβολή σε αναβολή, διότι την μία μέρα ο ένας συνήγορος είχε δίκη για θανατηφόρο τροχαίο στην Πάτρα, και την άλλη έτερος συνήγορος θα δίκαζε υπόθεση της τάδε πρεσβείας και «δεν πρέπει να εκτεθούμε». Για αυτό και η δίκη τράβηξε τόσο πολύ, και ακόμα δεν έχει επιδικαστεί η έφεση των καταδικασθέντων.
> Η δεύτερη, και πιο σοβαρή για μένα ευθύνη των δικηγόρων, είναι ότι δεν θέλουν κάν να ακούνε για «εξωδικαστική λύση υποθέσεων» – ούτε που τη συζητάνε! Κι όμως, εφαρμοζόμενη σε σχεδόν όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου (στον οποίο εύχομαι να συνεχίσουμε να παραμένουμε…), ο θεσμός αυτός λειτουργεί θαυμάσια, και είναι εντυπωσιακά τα αποτελέσματα στην γρήγορη εκδίκαση άλλων σοβαρών υποθέσεων στα κανονικά δικαστήρια.
> Σκεφθείτε ότι, όταν εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα οι μισητοί μας τροικανοί για να επιβλέψουν την χρεωκοπία μας (την οποία αυτοί πλήρωσαν) και να βοηθήσουν να αλλάξουν μερικά βασικά πράγματα, μόνο έμφραγμα δεν έπαθαν όταν τους είπαμε ότι εμείς λειτουργούμε ακόμα με δικαστικούς επιμελητές που σου επιδίδουν κατ’ ιδίαν, χέρι-με χέρι, επίσημα έγγραφα. Όταν οι μισητοί τροικανοί αφελώς ρώτησαν «καλά, γιατί δεν το κάνετε ηλεκτρονικά, στέλνοντάς την επίδοση με απλό e-mail;», η πιο συνηθισμένη απάντηση που έπαιρναν ήταν «έχουμε κόσμο ηλικιωμένο και αγράμματο, κυρίως σε απόμακρες περιοχές, και δεν ξέρουν από ίντερνετ». Ήταν αδιανόητο για τους ξένους, ότι δεν μπορούσε να υπάρχει ηλεκτρονική διεύθυνση ενός άλλου συγγενικού προσώπου, παιδιού ή εγγονού, για να παραλάβει το μέιλ για λογαριασμό του πατέρα ή της γιαγιάς…
Συμπληρωματικά επισημαίνω, ότι οι επιδόσεις επίσημων εγγράφων (από εξώδικα, μέχρι και κλήσεις για ακρόαση), σε επαρχίες και δύσβατες περιοχές ήταν ενισχυμένης αμοιβής για τους επιμελητές. «Ωραίο πουρμπουάρ», το έλεγαν πολλοί. Οπότε, καταλαβαίνετε…
Εάν λοιπόν σας φαίνονται «τρέλα» όλα αυτά, σας λέω ότι είναι ίσως από τις πιο ήπιες περιπτώσεις. Ευτυχώς, όσον αφορά το τελευταίο, δημιουργήθηκε τώρα μητρώο δικαστικών επιμελητών, και αυτοί φτιάχνουν την πλατφόρμα για να στέλνονται, μεταξύ άλλων, και η επίδοση νομικών εγγράφων..
> Δυστυχώς, μαθαίνω και από φίλους νομικούς στην Κύπρο που εκτιμώ πολύ, ότι και ο δικός μας ο τόπος είναι (για παρεμφερείς λόγους) στα τελευταία σκαλοπάτια της Ευρώπης όσον αφορά την ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης. Πολλοί δικηγόροι στην Κύπρο, διέπονται από το «ιό της σχολαστικότητας». Με αυτόν, θέτουν στις υποθέσεις που αναλαμβάνουν διάφορες αμφιβολίες και εμπόδια, η διευθέτηση των οποίων είναι χρονοβόρα, και βεβαία το κασέ, δηλαδή ο λογαριασμός τους, τους ανεβαίνει.
> Είναι αδιανόητο να υπάρχει ο θεσμός της διαμεσολάβησης στην Κύπρο – θεσμός που οδηγεί στην εξωδικαστική λύση– κι όμως να μην χρησιμοποιείται διότι δικαστές και δικηγόροι δεν την θέλουν, διότι πολύ απλά θα χάσουν λεφτά!
