Ο Τεμπέλης Δράκος του Γιώργου Χατζηπιερή σε νέες περιπέτειες: Αυτή τη φορά θα τις απολαύσουμε στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου, με τρεις παραστάσεις υψηλών προδιαγραφών και μέγιστης δρακοσύνης, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Λευκωσίας.
– Πώς προέκυψε η δημιουργική συνεργασία σας με τον Κωνσταντίνο Ρήγο; Ο Τεμπέλης Δράκος γεννήθηκε πριν 18 χρόνια. Τον είχα κρυμμένο στη σπηλιά να γράφει τραγουδάκια και να λέει ιστορίες. Τώρα που «ενηλικιώθηκε», άρχισε να διαμαρτύρεται και να μου λέει πως πρέπει να αφήσω τις αναστολές και να βγούμε μαζί προς τα έξω, να μοιραστούμε τα τραγούδια με τον κόσμο ζωντανά, να αποκτήσουμε πρόσωπο στην κοινωνία. Θα έκανα αυτό το πράγμα μόνο αν κατάφερνα να μεταφέρω τον κόσμο του Τεμπέλη Δράκου στη σκηνή. Το παραμύθι, το χιούμορ, τη φαντασία, την ανατροπή και τον σεβασμό στα παιδιά. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου που μας κάλεσε στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας, αλλά και ο Άλεξ Ελσάμπαγ που ανέλαβε να με βοηθήσει με την οργάνωση και να καλύψει το κενό της απειρίας μου, εισηγήθηκαν τον Κωνσταντίνο Ρήγο ως τον καταλληλότερο για αυτή τη δουλειά. Όταν του το προτείναμε, δέχτηκε με χαρά. Και μπήκαμε μαζί σε αυτή την υπέροχη περιπέτεια: Τη δημιουργία μιας παράστασης υψηλών προδιαγραφών και μέγιστης δρακοσύνης.
– Φρεσκάδα, πρωτοτυπία, αμεσότητα χαρακτηρίζουν τα τραγούδια του Τεμπέλη Δράκου. Πώς κατάφερες να διατηρήσεις όλα αυτά τα συστατικά από το 2004 ως σήμερα, κρατώντας το ενδιαφέρον παιδιών και ενηλίκων; Παραμένοντας ο εαυτός μου χωρίς εκπτώσεις και επιλέγοντας συνεργάτες με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες, με ενθουσιασμό και θετική διάθεση.
– Ως παιδί αγαπούσες τα παραμύθια; Μεγάλωσα στην Ακανθού και σε διάφορα χωριά όπου διοριζόταν ο πατέρας μου, που ήταν δάσκαλος. Είχαμε ένα μικρό εξοχικό πάνω από τη θάλασσα και τα καλοκαίρια ήταν σαν να ζούσαμε σε πλοίο που δεν κουνιότανε. Το σκηνικό της παιδικής μου ηλικίας είχε ερείπια από αρχαίες πόλεις, βυζαντινές εκκλησιές, μεσαιωνικά κάστρα, βουνά με απίθανους βράχινους σχηματισμούς. Κρυστάλλινα θαλασσινά νερά, πολύχρωμους βυθούς, μυστικές παραλίες. Ματσικόριδα, κυκλάμινα, ανεμώνες. Αγρέλια, μανιτάρια, καραόλους, αρώματα και μυρωδιές. Οι άνθρωποι ήταν στην ουσία παραδοσιακοί, με μια αθωότητα και καλοσύνη. Οπότε μας περιέβαλλε το παραμύθι. Πέραν αυτού, διάβαζα ό,τι εύρισκα μπροστά μου, επειδή μου άρεσε να ταξιδεύω σε φανταστικούς κόσμους και να τους βιώνω με όλα μου τα συναισθήματα.
– Με ποια ακούσματα μεγάλωσες; Στο Spotify της παιδικής μου ηλικίας έπαιξαν σε πολλές επαναλήψεις η Συννεφούλα του Σαββόπουλου, τραγούδια από την Παιδική Γωνιά του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου, τραγούδια του Ξαρχάκου, του Χατζηδάκι, Νέο Κύμα, Beatles, Kings, Rolling Stones, λαϊκά και ρεμπέτικα από τα τζουκ μποξ, οι ύμνοι της Μεγάλης Παρασκευής και παραδοσιακά σε οικογενειακά γλέντια, σε βαφτίσια και γάμους
– Θυμάσαι πώς έγινε η αρχή για το πρώτο τραγούδι του δίσκου «Ο Τεμπέλης Δράκος» το 2004; Το πρώτο παιδικό τραγούδι το σκάρωσα ένα βράδυ που έλειπε η σύζυγος από το σπίτι και κάναμε ένα παρτάκι με τη μικρή Κατερίνα. Ως οικογένεια, έχουμε μια αδυναμία με ό,τι έχει να κάνει με τη θάλασσα, αλλά επίσης με μαγειρική και γλυκά. Έτσι μας προέκυψαν τα «Δέκα Καβουράκια».
– Τα τραγούδια σου απευθύνονται στο παιδί που έχει ο καθένας μέσα του; Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό φαινόμενο όπου, καθώς μεγαλώνουμε, γινόμαστε δέσμιοι σε κανόνες καθωσπρεπισμού και πρότυπα σοβαροφάνειας. Αναγκαζόμαστε να κρύβουμε την αθώα και αγνή πλευρά του χαρακτήρα μας, αυτήν που πιστεύω ότι έχει κάθε άνθρωπος μέσα του. Με μόνο δυο μικρά διαλείμματα τον χρόνο όπου «επιτρέπεται» να εκφράζεσαι ως παιδί: Τα Χριστούγεννα και τις Αποκριές. Με τα τραγούδια μου στοχεύω σε αυτήν ακριβώς την περιοχή: Εκεί όπου επιτρέπεται η ανεμελιά, το παιχνίδι, το χιούμορ, η ανατροπή, τα γέλια και τα δάκρυα, και γενικά η αλήθεια των πραγμάτων.
– Είναι αλήθεια ότι το «Ελεφαντάκι» συνδέεται με το τουρκοκρατούμενο χωριό σου; Με κάποιο τρόπο ναι, γιατί το έγραψα όταν επέστρεψα για πρώτη φορά μετά από χρόνια στην Ακανθού και διαπίστωσα ότι δεν έμεινε τίποτα από την παιδική μου ηλικία, ούτε το αγαπημένο μου παραμύθι που ήταν ο Λόπο το Ελεφαντάκι. Αντί να θρηνήσω για την απώλεια, προσπάθησα να αναπλάσω τα συναισθήματα χαράς, φιλίας και πληρότητας που μου έδινε το συγκεκριμένο παραμύθι.
– Με ποια κριτήρια επιλέγεις τους ερμηνευτές των τραγουδιών; Όταν ολοκληρωθεί ένα τραγούδι συνθετικά και ενορχηστρωτικά, πολλές φορές με παραπέμπει το ίδιο το τραγούδι σε συγκεκριμένο ερμηνευτή. Τα μόνα φίλτρα που βάζω είναι να υπηρετούν το τραγούδι με συνέπεια και να διατηρούν θετική αύρα. Είμαι πολύ ευτυχής επειδή σχεδόν όλοι σε όσους πρότεινα τραγούδι το ερμήνευσαν με ενθουσιασμό, η ερμηνεία τους υπερέβη τις προσδοκίες μου και έδωσαν πρόσωπο στους στίχους και τη μουσική μου.
– Οι ταινίες κινουμένων σχεδίων με τα τραγούδια σου μάγεψαν ακόμη περισσότερο μικρούς και μεγάλους; Ήταν μεγάλη πρόκληση να μεταφέρω σε εικόνα τα τραγούδια και τον κόσμο του Τεμπέλη Δράκου. Ξεκίνησα στα τυφλά επιλέγοντας την Έφη Παπά για το Ελεφαντάκι, όταν είδα μια ταινιούλα της και εντυπωσιάστηκα. Μετά είχα την τύχη να γνωρίσω τον Γιώργο Τσαγγάρη, ο οποίος, εκτός από ένα ποιητικό animation που έφτιαξε «για τον Πατέρα», με σύστησε σε νέους δημιουργούς που έβαλαν το ταλέντο και τη φαντασία τους και δημιούργησαν μικρά αριστουργήματα: Τον Μιχάλη Παπανικολάου, την Κατερίνα Παντέλα, την Ελένη Χανδριώτη και την ομάδα της, τους μάγους Γιάννη Ζιόγκα και Φωκίωνα Ξένο και άλλους.
– Πώς καταφέρνεις να συνδυάζεις την ιδιότητα του νομικού και του καλλιτέχνη; Δεν τα συνδύασα ποτέ μου γιατί στην ουσία δεν είμαι καλλιτέχνης. Απλά κατασκευάζω τραγούδια στον πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο που μου αφήνει η επαγγελματική μου ενασχόληση. Αυτός ήταν και ο λόγος που σκόπιμα επεδίωξα να μην προβάλω την εικόνα μου και να αφήσω την περσόνα του Τεμπέλη Δράκου και τα ίδια τα τραγούδια να είναι οι πρωταγωνιστές. Αυτό το κρυφτούλι δε με παίρνει άλλο, γι’ αυτό θα εμφανιστούμε για πρώτη φορά και θα μοιραστούμε τα τραγούδια μας με το κοινό.
Info: Λευκωσία, Δημοτικό Θέατρο, «Ο Τεμπέλης Δράκος» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, συμμετέχουν οι Ρένα Μόρφη, Γιάννης Διονυσίου, Σοφία Παπάζογλου, Δώρος Δημοσθένους και η Παιδική / Νεανική χορωδία «Μουσικοί Ορίζοντες» της Ανθής Παπαφιλίππου, με κλιμάκιο της Παιδικής Χορωδίας του Δήμου Λευκωσίας. 5 και 6 Νοεμβρίου 2022.
Ελεύθερα, 30.10.2022.
