Ένα νουάρ μυθιστόρημα γεμάτο μυστήριο και στιβαρούς χαρακτήρες είναι το νέο βιβλίο του δημοφιλούς συγγραφέα Μίνωα Ευσταθιάδη «Σχέδια του χάους». Διαδραματίζεται στην Ελλάδα και το εξωτερικό κι έχει ως επίκεντρο ένα κουβάρι χωρίς άκρη. Ένας φόνος που στοιχειώνει τον κεντρικό ήρωα, σε μια υπόθεση που εκκινεί από τα παιδικά του χρόνια, με το θύμα να εντοπίζεται χαμογελαστό, σκεπασμένο όμορφα με το σεντόνι του.  

– Πώς καταλήξατε στην πλοκή αυτού του μυθιστορήματος; Πριν από 4 χρόνια ένας Γάλλος εκδότης μου ζήτησε να γράψω ένα διήγημα για μια συλλογή που επρόκειτο να κυκλοφορήσει. Πράγματι, έγραψα κάτι με τον τίτλο «Ικίρου» (δανεικό από την αριστουργηματική ταινία του Ακίρα Κουροσάβα) και το 2019 εκδόθηκε η σχετική συλλογή στα γαλλικά. Το κεντρικό μου θέμα ήταν η επίδραση που έχει σε μια κλειστή κοινωνία η εμφάνιση κάποιου άγνωστου παράγοντα– στη συγκεκριμένη περίπτωση ενός διαφορετικού ανθρώπου. Το Ικίρου όμως αποδείχθηκε ανήσυχο παιδί και δεν ήθελε να κάτσει στ’ αυγά του. Άρχισε λοιπόν να μεγαλώνει, να παίρνει βάρος, να κάνει άλλες παρέες και κυρίως να ξεπορτίζει. Δυο χρόνια αργότερα, κατέληξα να έχω μπροστά μου ένα μυθιστόρημα που μιλάει για την υπεράσπιση της ουτοπίας, ως τρόπο σκέψης, αλλά κι ως στάση ζωής. Το Ικίρου είχε πια μεταμορφωθεί στα «Σχέδια του χάους». Προσπάθησα να μιλήσω για τους ανθρώπους που συνήθως δεν μιλάνε πολύ και προτιμούν να εξαφανίζονται την κατάλληλη στιγμή.

– Ποιο είναι το στοιχείο- κλειδί για την αποτύπωση μιας καλής νουάρ ιστορίας; Φαντάζομαι ότι η σωστή απάντηση είναι η ατμόσφαιρα. Παίζει πάντοτε σημαντικό ρόλο σε κάθε βιβλίο κι ακόμα περισσότερο σε τέτοιου είδους ιστορίες, που στηρίζονται κυρίως στο συναίσθημα που δημιουργούν. Επειδή όμως δεν μου αρέσουν μόνο οι σωστές απαντήσεις, θα προσθέσω και κάτι ακόμα. Για να γράψει κάποιος νουάρ, νομίζω ότι πρέπει να έχει μια εγγενή (;) αδυναμία στο σκοτάδι. Σ’ όσα δεν μπορούν -κι ίσως δεν πρέπει- ν’ αποκαλυφθούν.

– Γιατί η βία και οι φόνοι εξακολουθούν να μας γοητεύουν τόσο; Μα φυσικά γιατί είναι κομμάτι του εαυτού μας- όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Πάντα είναι επώδυνο το κοίταγμα στον καθρέφτη. Πόσες σκληρές δολοφονίες παίζουν κάθε βράδυ στις οθόνες μας; Κι από την άλλη, πόσες ταινίες σχετικές με τη πολιτική ιστορία ή την τέχνη- ας πούμε; Και πόσα πορνό; Είναι σημαντικό να δούμε το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Τουλάχιστον να κάνουμε το πρώτο βήμα: να το αναγνωρίσουμε.

– Οι ήρωες κινούν μια ιστορία ή η ιστορία τους ήρωες; Οι ήρωες είναι οργανικό κομμάτι κάθε ιστορίας. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε η συγκεκριμένη ιστορία και χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχαν οι ίδιοι ήρωες. Για να πάρω ένα –κραυγαλέο- παράδειγμα: Θα μπορούσε να υπάρχει η ιστορία του Δον Κιχώτη χωρίς τον ίδιο τον Δον Κιχώτη;

– Ποιο είναι το μεγαλύτερο τίμημα που πληρώνει ένας συγγραφέας για την τέχνη του; Η απομόνωση. Πολλές φορές είναι σκληρό αυτό το κόλπο. Ταυτόχρονα όμως είναι και ευεργετικό. Τα βιβλία συνεχίζουν ν’ αποτελούν έναν από τους ασφαλέστερους τρόπους για να αποφεύγουμε την τυραννία της πραγματικότητας. Ο συγγραφέας έχει το προνόμιο της κατασκευής ενός άλλου κόσμου. Πρέπει να φέρει σε πέρας μια γέννα. Υπάρχει όμως πραγματική γέννα που δεν πονάει;