Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, ο χαρισματικός Κύπριος χορευτής και χορογράφος συμμετέχει στην Πλατφόρμα Χορογραφίας Κύπρου μ’ ένα σόλο. Τη φορά αυτή τιτλοφορείται «The Day After» (Η επόμενη μέρα) με το κείμενο και τη δραματουργία να υπογράφει η Ελένη Μολέσκη. Για τον Χάρη Κούσιο αυτή η εσχατολογική- υπαρξιακή πρόταση μοιάζει με το κλείσιμο μιας τριλογίας, η οποία ξεκίνησε από το τέλος και κατευθύνεται προς τα πίσω, δηλαδή από τον θάνατο προς τη ζωή. Εκεί, προσπαθεί να βρει το κατώφλι αλλά τελικά βρίσκει μόνο συντρίμμια. Ο ίδιος άλλωστε υποστηρίζει ότι δεν πιστεύει στις ελπίδες, αλλά στις επιθυμίες κι ότι τρομοκρατείται από το τέλος εν ζωή κι όχι από τέλος μετά τη ζωή.
– Ποιο ερέθισμα σε οδήγησε σ’ αυτό το έργο; Μ’ έναν τρόπο, οι κρίσεις πανικού! Φαντάσου τεράστιας δύναμης κύματα να σε σπρώχνουν προς μια κατεύθυνση που ενώ αντιστέκεσαι, ταυτόχρονα ξέρεις ότι εκεί οφείλεις να πας, αν θες να σε συναντήσεις. Σαν δύο εκκρεμή που πάλλονται κοντά το ένα στο άλλο και στην επαναφορά τους κουτουλάνε. Εσωτερικές συγκρούσεις, εκρήξεις, σαν βόμβες που πέφτουν μέσα σε κατοικημένη πόλη. Βασικά υπαρξιακά ερωτήματα όπως «ποιος είμαι αν δεν είμαι αυτό που με θέλουν να είμαι;» «Θα με αγαπάνε κι όταν δε θα εξυπηρετώ τις δικές τους ανάγκες;».
– Και πώς εξελίσσεις σκηνικά αυτή την πρόταση; Το έργο «The day after» μιλά για μια πόλη που καταστράφηκε κι εγώ συναντώ εμένα μέσα στα ερείπια αυτής. Το μόνο σκηνικό αντικείμενο είναι μια προτομή- που αν προσέξεις είμαι εγώ ο ίδιος. Σαν αρχαιολόγος, που στις ανασκαφές βρήκε τον εαυτό του. Έναν εαυτό θαμμένο στο παρελθόν, έναν εαυτό κάτω από τα χαλάσματα. Μια αλληγορία που μου επιτρέπει να μιλήσω για τη δική μου καταστροφή χωρίς να εγκλωβίζομαι στα σκοτάδια του μικρόκοσμού μου. Ένα σώμα εγκλωβισμένο μέσα στον εαυτό του, σαν εκκρεμές, γεννά την ανάγκη μιας φυγής. Ίσως κάπου πιο μέσα μου να κρύβω και την επιθυμία να εμπνεύσω κι άλλα άτομα να κάνουν τις δικές τους ανασκαφές και φυγές.
– Πώς φαντάζεσαι την ημέρα μετά το τέλος; Σε ποιο τέλος αναφερόμαστε; Το τέλος εν ζωή ή το τέλος μετά απ’ αυτήν; Το τελευταίο με ανακουφίζει, το πρώτο με τρομοκρατεί. Ζω σ’ έναν κόσμο γεμάτο πεθαμένους κι έτσι αντιλαμβάνομαι την καταστροφή- ως αδυναμία να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε, ενώ ήδη «ζούμε» και ήδη «μεγαλώνουμε». Ωστόσο, κάθε τέλος μυρίζει ελευθερία.
– Με ποιον τρόπο η εσχατολογία κυοφορεί την ελπίδα; Καμιά ελπίδα. Ούτε όνειρα, ούτε ελπίδες κυοφορώ. Δεν πιστεύω σ’ αυτές γιατί με κάνουν να αισθάνομαι έξω από εμένα. Με βυθίζουν περισσότερο στον καναπέ και βαριέμαι ακόμα περισσότερο να ζω. Με κάνουν να μισώ ακόμα περισσότερο τον κόσμο στον οποίο ζω. Μηδέν ελπίδες. Επιθυμίες! Οι επιθυμίες με κάνουν να πλένω το πρόσωπο μου το πρωί και να βγαίνω από το σπίτι μου για λίγο. Πιστεύω ότι οι ελπίδες φέρνουν θυσίες, ενώ οι επιθυμίες χτίζουν γέφυρες.
– Πώς ονειρεύεσαι τον τελευταίο σου χορό; Μπορεί να έχει συμβεί ήδη και δεν πρόλαβα καν να το σκεφτώ! Αλλά στην πραγματικότητα δε με αφορά κιόλας. Κι αύριο να μου έλεγες ότι θα έφευγα από τη ζωή, θα σου απαντούσα ότι έχω ένα επαγγελματικό ραντεβού σήμερα στις 18:30…
– Γιατί επιμένεις στο σόλο, τουλάχιστον σε σχέση με την Πλατφόρμα; Έχεις δίκιο. Είναι το τρίτο σόλο στη σειρά. Ξεκίνησα μ’ ένα σόλο για τον Γιώργο Κοτσιφάκη με τον τίτλο «Death». Την επόμενη χρονιά συνέχισα με ένα σόλο για εμένα με τον τίτλο «98 y.o.» Δηλαδή λίγο πριν από τον θάνατο. Και φέτος έρχομαι ξανά στην Κύπρο για να παρουσιάσω ένα έργο με τίτλο «The day after». Φαίνεται σαν να ξεκίνησα από το τέλος και πάω πίσω-πίσω να βρω την αρχή. Από τον θάνατο προς τη ζωή. Μοιάζει με τριλογία και μπορεί η «Επόμενη μέρα» να είναι το τέλος της.
– Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι ως δημιουργός; Όσο περνάει ο καιρός με αποκολλώ από τις ιδιότητές μου. Βασικά, υπαρξιακό μου ερώτημα είναι το εξής: Ποιος είμαι αν δεν είμαι χορευτής; Ποιος είμαι αν δεν είμαι δημιουργός; Συνειδητοποιώ ότι από μικρός μετέφραζα τον θαυμασμό ως αποδοχή και αγάπη. Έχω όμως επαναπροσδιορίσει την αγάπη και την χρειάζομαι περισσότερο από εμένα προς εμένα κι όταν έρχεται από αλλού τότε είναι απαραίτητο πια να έχουμε κοινό προσδιορισμό αυτής, αλλιώς γίνεται εμπόδιο στον δρόμο που ψάχνω να με βρω. Η αγάπη, η κατανόηση κι η αποδοχή δε μπόρεσε ποτέ στα αλήθεια ν’ αντικατασταθεί από το χειροκρότημα. Ο θαυμασμός μπορεί να μας φτιάξει για λίγο τη διάθεση αλλά ταυτόχρονα συντηρεί την αίσθηση της ανεπάρκειας. Προτιμώ να αυτοπροσδιορίζομαι ως χαρισματικός άνθρωπος με αδυναμίες.
– Τι επιμένεις να διατηρείς από τον μικρότερο εαυτό σου; Τις ενοχές του και πολλές φορές την ανάγκη κι επιμονή του ν’ αγαπηθεί απ’ αυτούς που δε μπορούν ή δεν ξέρουν- ακόμα, τουλάχιστον- ν’ αγαπήσουν.
– Ποιες είναι οι κυριότερες καλλιτεχνικές σου ανησυχίες σ’ αυτό το στάδιο και ποιες οι κυριότερες επιρροές; Οι επιρροές μου είναι κι οι ανησυχίες μου. Με επηρεάζουν οι πόλεμοι, η φτώχεια, η αδικία και κυρίως η προσπάθεια να καταπατηθεί η ελευθερία μας. Είμαστε κάθε άλλο παρά ελεύθερα όντα κι αυτό με ανησυχεί περισσότερο απ’ όλα. Επίσης, με επηρεάζει ο έρωτας αλλά ακόμα δεν τον έχω ανεβάσει στη σκηνή.
– Πώς βλέπεις την εξέλιξη του θεσμού της Πλατφόρμας Χορογραφίας μέσα στον χρόνο; Σε ποια φάση πιστεύεις ότι βρίσκεται; Η Πλατφόρμα Χορογραφίας συνιστά τομή στην ιστορία του σύγχρονου χορού στην Κύπρο. Οι διοργανώτριες και διοργανωτές της φαίνεται να την αγαπούν. Την παρακολουθώ πάνω από δεκαετία ως συμμετέχων κι ως θεατής και παρατηρώ ότι ψάχνει κι αυτή τον εαυτό της. Μαθαίνει από την ύπαρξή της, ακούει τον εαυτό της. Φαίνεται τα τελευταία χρόνια ότι μπαίνει καινούργιο, φρέσκο και δροσερό νερό στο ποτάμι της που δροσίζει και το παλιό.
INFO: 22η Πλατφόρμα Χορογραφίας, Λεμεσός, Θέατρο Ριάλτο, 11 & 12 Νοεμβρίου, 8.30μ.μ. Το σόλο του Χάρη Κούσιου «The Day After» παρουσιάζεται τη 2η μέρα. 77777745 rialto.com.cy
