Τα νέα βήματα της Κατερίνας Κούκα

Για πολλά χρόνια ήσασταν μια καλλιτέχνις στην πρώτη γραμμή αλλά έχω την αίσθηση, διορθώστε με αν κάνω λάθος, πως ξαφνικά χαθήκατε απ’ τα καλλιτεχνικά πράγματα. Αυτό ήταν επιλογή σας ή κάτι που προέκυψε; Η σιωπή για την οποία μιλάτε έγινε δισκογραφικά. Δεν υπήρχαν εταιρείες και ψαχνόμουν για το πώς θα ακουστώ. Απ’ την άλλη δεν σταμάτησα ποτέ να τραγουδάω και να κάνω εμφανίσεις, πολύ πετυχημένες μάλιστα. Η αλήθεια όμως είναι ότι έχω να κάνω επιτυχία δισκογραφική πολλά χρόνια. 

 

Πού το αποδίδετε αυτό; Είχα αποτραβηχτεί γιατί είχα κουραστεί και ήθελα να επαναπροσδιοριστώ. Μετά θύμωσα με το τι συνέβαινε γύρω μου. Πέρασα διάφορες φάσεις. Κάποια στιγμή ήθελα πάλι να κάνω πράγματα. Τότε όμως είχαν αλλάξει όλα τόσο πολύ που έψαχνα το νήμα και πώς να το πιάσω. Από το να κάνω βλακείες και να κάνω κάτι που να μην με εκφράζει, προτίμησα να απέχω. Ήταν λοιπόν επιλογή μου αυτή η απομάκρυνση που επισημαίνατε. Είμαι σε ηλικία που θέλω να κάνω μόνο αυτά που μου δίνουν χαρά και ευτυχία. Δεν έχω ανάγκη, μετά απ’ όλη αυτή την πορεία, να κάνω κάτι που δεν γουστάρω απλά για να βγω στην τηλεόραση.  

 

Αυτό είχε κόστος; Μεγάλο! Με τυράννησε για πολύ καιρό. Δεν ήμουν σίγουρη αν κάνω καλά, αν πρόκειται για λάθος επιλογή, αν θα ξεχαστώ, εάν πρέπει να βάλω νερό στο κρασί μου. Αντιδρούσε όμως το μέσα μου. Και έλεγα ας ξεχαστώ… Ήταν προβληματισμοί χρόνων αλλά τελικά ήμουν χαρούμενη που δεν έμπλεξα σε πράγματα που δεν μου ταιριάζανε. 

 

Βρήκατε όμως… «Τα βήματά» σας.  Ναι, επέστρεψα με αυτό το υπέροχο τραγούδι και έχω πολύ μεγάλη χαρά γι’ αυτό που μου συμβαίνει. 

 

Η συνεργασία με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο πώς προέκυψε; Τα τελευταία χρόνια άρχισα να ανακαλύπτω στο ραδιόφωνο νέους δημιουργούς. Μεταξύ αυτών ήταν ο Θέμης και ο Γεράσιμος που με αυτά που έγραφαν ήταν λες και μου άρπαζαν την ψυχή. Δεν είχα τρόπο να επικοινωνήσω μαζί τους… Πριν δυο χρόνια ήμουν σε μια μουσική σκηνή και ο Θέμης ήρθε ως θαμώνας. Εκεί γνωριστήκαμε και ήταν ακαριαία η αγάπη. Εκείνος μου εξέφρασε το θαυμασμό του με ένα πολύ γλυκό τρόπο και αισθάνθηκα μεγάλη έκπληξη που ένα νέο παιδί ήξερε τη μουσική μου, τι κάνω, τι είναι το ελληνικό τραγούδι. Μετά απ’ αυτό χαθήκαμε… 

 

Πότε ξαναβρεθήκατε; Ένα χρόνο μετά όταν τον πήρα τηλέφωνο. Με το που απαντά το τηλέφωνο μου είπε ότι με έψαχνε! Ήταν καρμικό! Τότε ετοίμαζε την παράσταση «Τα λαϊκά του Θέμη» και με ήθελε να συμμετάσχω. Άλλο που δεν ήθελα! Μετά απ’ αυτό του είπα ότι θέλω να μου γράψει ένα τραγούδι. Έτσι έγινε το νέο μας τραγούδι, «Τα Βήματα», μια σπαρακτική μπαλάντα που αγάπησα απ’ την πρώτη στιγμή. Το χειμώνα θα συνεχίσουμε με μια περιοδεία και ταυτόχρονα ετοιμάζουμε και έναν ολοκληρωμένο δίσκο. 

 

Τι ξεχωρίζετε σε αυτούς τους νέους δημιουργούς; Αυτά τα δυο παιδιά κάνουν απίστευτη δουλειά. Επικοινωνούν με το κοινό, είναι σπουδαίοι καλλιτέχνες και σέβονται το ελληνικό τραγούδι. Είναι λες και παίρνουν το νήμα απ’ τα παλιά και το φέρνουν στο σήμερα με σύγχρονο τρόπο και λόγο που αφορά τους ανθρώπους της εποχής μας.

 

Μια γυναίκα που ζει για να τραγουδά, που κέρδισε χρήματα απ’ το τραγούδι και που έζησε απ’ αυτό πώς βλέπει λοιπόν το σήμερα; Τα πάντα ρει… Αυτό είναι κάτι που πρέπει κάποιος να το συνειδητοποιεί γρήγορα και να το αποδέχεται. Ακούω πολύ συχνά, και το έχω πει και εγώ στο παρελθόν, ότι παλαιότερα ήταν καλύτερα τα πράγματα. Πρέπει τα πράγματα και οι άνθρωποι όμως να εξελίσσονται. Η κάθε εποχή έχει τις ανάγκες της, με άλλο τρόπο εκφράζονται και διασκεδάζουν οι άνθρωποι σήμερα απ’ ό,τι πριν 20 χρόνια. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι οι νέοι δημιουργοί δεν έχουν τα μέσα για να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους. Δεν υπάρχουν πια δισκογραφικές και αυτό έχει ένα αντίκτυπο. Τώρα πια  διαφοροποιήθηκε και άλλαξε ο τρόπος δουλειάς. 

 

Ένας καλλιτέχνης μιας άλλης γενιάς πώς το χειρίζεται αυτό; Δεν θα πω ψέματα… Δεν αντιλαμβάνομαι το νέο τρόπο με τα social media. Είναι λες και μαθαίνουμε την αλφαβήτα ξανά. Όλο αυτό, για μένα, είναι ένας βραχνάς. Βλέπω όμως ότι οι νέοι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους μέσα απ’ αυτό γιατί αυτή είναι η εποχή τους. Εντέλει όταν υπάρχει η ανάγκη για επικοινωνία και δημιουργία θα βρεθεί διέξοδος, δεν μπορείς να το σταματήσεις. 

 

Αλήθεια, όταν ξεκινούσατε ποια εικόνα είχατε για την επιτυχία; Μπήκα ανορθόδοξα στο χώρο. Το ονειρευόμουν από παιδάκι αλλά δεν τολμούσα να το ξεστομίσω. Η ζωή μου με πήγε αλλού. Δεν πήγα κάπου για να μελετήσω, δεν πήγα σε μουσικά σχολεία κυνηγώντας το όνειρό μου. Είμαι αυτοδίδακτη και εντελώς ξαφνικά μπήκα στο τραγούδι… Άρχισα να τραγουδάω για να συμπληρώσω το εισόδημά μου, χωρίς όνειρα. Είχα θάψει προ πολλού το όνειρο να κάνω καριέρα και ξεκίνησα για να μαζέψω χρήματα. Είχε προηγηθεί ο γάμος μου στα 15 και η μητρότητα απ’ τα 16 μου. Επομένως δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. 

 

Η μεγάλη επιτυχία έγινε με το «Ρίξε στο Κορμί μου Σπίρτο» το ’92 σωστά; Εκεί έγινε ναι. Χρειάστηκε όμως πριν να αναμετρηθώ με το χώρο. Το ήθελα πολύ αλλά δεν ήξερα αν το άξιζα, αν το μπορούσα. Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι αυτή θα είναι η δουλειά μου. Παρόλο όμως που ήμουν στο χώρο για 10 ολόκληρα χρόνια και ήταν το επάγγελμά μου δύσκολα ονειρευόμουν μεγάλη καριέρα, δίσκους,  τραγούδια από συνθέτες που θα με εμπιστευτούν. Μου φαινόντουσαν όλα πολύ δύσκολα αλλά τελικά όλα ήρθαν ομαλά, ίσως γιατί άξιζα. Η μεγάλη επιτυχία όμως ήρθε με το Σπίρτο και τη συνεργασία με τον Σπανό. 

 

Είχατε καταλάβει ότι θα ήταν ένα τραγούδι-ορόσημο στην καριέρα σας; Όχι, καθόλου. Είμαι ανίκανη να αντιλαμβάνομαι εάν ένα τραγούδι θα γίνει επιτυχία ή όχι. Κάποιοι έχουν αυτό το περίεργο ένστικτο αλλά εγώ καμία σχέση με αυτό. Ξέρω αν μου αρέσει ή όχι, προσωπικά… Και το «Ρίξε στο Κορμί μου Σπίρτο» ομολογώ πως δεν μου είχε αρέσει.. Δεν μου άρεσαν τα τσιφτετέλια. Είναι οξύμωρο, το ξέρω, αλλά μέχρι τότε δεν είχα καμία σχέση με αυτό το είδος. Αν ακούσει κανείς τον πρώτο μου δίσκο, το «Πρώτο

Ραντεβού», που τότε δεν είχε κάνει επιτυχία, θα ακούσει μια άλλη Κατερίνα. Είναι ένας δίσκος έντεχνος, περισσότερο θεατρικός. Όμως γνωστή έγινα με το «Σπίρτο» και το ένα έφερε το άλλο. Δεν θα ήταν όμως ένα τραγούδι που θα επέλεγα να πω. Το είπα γιατί είχα πολύ μεγάλο σεβασμό στο μεγάλο Γιάννη Σπανό και την Τασούλα Θωμαΐδου που έγραψε το στίχο. Ως πρωτάρα, σκέφτηκα, ότι αυτοί ξέρουν καλύτερα. Ευτυχώς που άφησα τους άλλους να με οδηγήσουν γιατί δεν φαντάζομαι πώς θα ήταν η καριέρα μου χωρίς αυτό το τραγούδι. Οι άλλοι, ως πολύ πιο έμπειροι, είδαν σε μένα κάτι που εγώ δεν μπορούσα να δω. 

 

Απ’ την άλλη παρατηρεί κανείς το εξής παράδοξο. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων τα λαϊκά τραγούδια με μπουζούκι δεν παίζονται στα ραδιόφωνα κι όμως τα μεγαλύτερα «γλέντια» γίνονται με αυτά τα κομμάτια. Έχετε καταλάβει γιατί γίνεται αυτό; Αυτό είναι κάτι που παρατηρώ χρόνια και συμβαίνει όντως. Όμως βλέπουμε ότι το ελληνικό τραγούδι ζει μέσα μας. Επομένως είτε ακούγεται απ’ τα ραδιόφωνα είτε όχι δεν παίζει κάποιο ρόλο. Στη διασκέδαση πάνω αυτά θα αποζητήσουμε, έτσι θα εκτοξευτεί ένα γλέντι. Δεν μπορώ να ξέρω γιατί συμβαίνει όμως αυτό. Με ένα μαγικό τρόπο ο κόσμος φιλτράρει το καλύτερο και το φέρει μέσα του. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επηρεάζουν τις τάσεις μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Απ’ εκεί και έπειτα είναι ο κόσμος που κάνει παιχνίδι. Το λαϊκό τραγούδι δονεί τις ψυχές. Δεν είναι καλό να υπάρχουν ταμπέλες…

Μήπως αυτός ο διαχωρισμός –εμπορικός, έντεχνος κ.λπ.- έφερε το τραγούδι εδώ που βρίσκεται σήμερα; Και αυτό δεν προέκυψε απ’ τα media αλλά απ’ τους ίδιους τους τραγουδιστές που ήθελαν να διαχωρίσουν τη θέση τους απ’ τους συναδέλφους τους. Δεν ξέρω πώς προέκυψε…  Εκείνο που ξέρω είναι ότι πριν 50 χρόνια δεν υπήρχε ο διαχωρισμός και ότι οι καλλιτέχνες τραγουδούσαν τα πάντα από Αττίκ μέχρι Τσιτσάνη. Τι θα πει λαϊκό; Αυτό που αγαπά ο λαός. Επομένως ποτέ δεν κατάλαβα τις ταμπέλες. Εγώ ξέρω το καλό και το κακό, αυτός είναι ο μόνος διαχωρισμός που κάνω. Κακά τραγούδια είχαμε ανέκαθεν, απ’ όλους τους χώρους. 

 

Έχετε καταλάβει ποιο είναι το κύριο στοιχείο του χαρακτήρα σας που σας βοήθησε να κάνετε την καριέρα που φτιάξατε; Ειλικρινά δεν ξέρω… Εικάζω πως βοήθησε η ονειροπόλα πλευρά και η αγάπη για την τέχνη μου. Είναι πολύ ωραίο ερώτημα… Όταν θέλω κάτι πολύ, πεισματώνω και το καταφέρνω. Ειδικά όταν αυτό το αγαπάω. Είναι μια δύναμη εσωτερική όπου το παλεύω συνεχώς με επιμονή μέχρι να γίνει αυτό που θέλω. 

 

Ο Μάικ Τάισον είχε πει σε μια συνέντευξη πως «Πραγματικός νικητής είναι πάντα αυτός που έχει ήδη βιώσει την αίσθηση της ήττας». Αναρωτιέμαι λοιπόν αν εσείς είστε προπονημένη στην αποτυχία και στα λάθη. Βεβαίως και είμαι! Ποιος μπορεί να πει πως τα έκανε όλα σωστά; Όλοι κάνουμε λάθη, άλλοτε έχοντας επίγνωση και άλλοτε όχι. Μέσα απ’ αυτά όμως μαθαίνουμε, αυτή είναι η ζωή με τα σωστά και τα λάθη. 

 

Η μητρότητα σε τόσο μικρή ηλικία πώς διαμορφώνει μια γυναίκα; Την κάνει πολύ υπεύθυνη από πολύ νωρίς. Αυτό έχει δυο όψεις, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή μας. Το θετικό είναι πως αυτή η υπευθυνότητα σε κάνει να δρας και να επιβιώνεις. Απ’ την άλλη, χάνεις την εφηβεία και την ανεμελιά σου. Ο άνθρωπος πρέπει να ζει την εποχή του πιστεύω. Εκείνο βέβαια που λέω στην τελική είναι πως ό,τι κι αν χάνεις επειδή έφερες ένα παιδί στη ζωή στο τέλος όλα ωχριούν και μένει το παιδί για το οποίο είσαι περήφανος που το έκανες. Είναι η ολοκλήρωση για μια γυναίκα και αυτό σε κάνει να ξεχνάς όλα τα αρνητικά που υπάρχουν. 

 

Κυρία Κούκα, τι χάνει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας και τι κερδίζει; Ο άνθρωπος με αυτά που έζησε και πέρασε διαμορφώνεται. Δημιουργεί, μεγαλώνει, γερνά και πεθαίνει. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής και κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτόν.

Μεγαλώνοντας χάνεις τη νεότητα, δεν μπορείς να ονειρευτείς όπως το κάνει ένας νέος άνθρωπος. Ένας πιτσιρικάς λέει και θέλει να κατακτήσει τον κόσμο γιατί έχει μπροστά του όλη τη ζωή. Μεγαλώνοντας αυτό χάνεται και αυτό έχει μια θλίψη. Αν όμως έχεις φροντίσει να μεγαλώνεις σωστά αφομοιώνοντας τα πράγματα, να τα φιλτράρεις και να τα χρησιμοποιείς ως εργαλεία για την ψυχή σου, τότε αποδέχεσαι τα αρνητικά με ένα χαμόγελο στα χείλη. 

 

Τι αγαπάτε να κάνετε στην καθημερινότητά σας; Μου αρέσει να μαγειρεύω, να φροντίζω το σπίτι μου και αυτούς που αγαπάω, να φροντίζω τον εαυτό μου τώρα πια. Είμαι καλλιτεχνική φύση και κυνηγώ να πάω να δω καλό θέατρο, αγαπώ τις βόλτες έξω, να περπατάω. Δεν είμαστε στο σταρ σιστεμ του Χόλιγουντ για να κάνω κάτι διαφορετικό. Επομένως στα απλά και καθημερινά κρύβεται η ευτυχία, η γαλήνη και η ισορροπία του ανθρώπου.