Καταξιωμένος πια από τη ζηλευτή πορεία του στις θεατρικές σκηνές αλλά και στις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές οθόνες, ο Λεωνίδας Κακούρης βλέπει πλέον την υποκριτική και τη ζωή πιο κατασταλαγμένα. Αυτή την εποχή περιοδεύει με την καταλανική κωμωδία κλιμάκωσης και ανατροπών «Η Μεγάλη Πλεκτάνη» που σκηνοθετεί ο Σταύρος Στάγκος, η οποία σταθμεύει αυτή την εβδομάδα και στην Κύπρο. Το (άκρως επίκαιρο) θέμα της είναι η πολιτική διαφθορά και οι κακοποιητικές συμπεριφορές κι ο ίδιος ενσαρκώνει έναν φαύλο υπουργό, υπόλογο ενός εξωφρενικού σκανδάλου. Στο έργο αυτό του διάσημου και πολυβραβευμένου συγγραφέα Τζόρντι Γκαλθεράν, έχει συνεπώς την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί και να αναδείξει και την κωμική του φλέβα, παρά το γεγονός ότι οι χειμαρρώδεις διάλογοί του τονίζουν και τα χαρακτηριστικά του πολιτικού και αστυνομικού θρίλερ.
– Είναι οι πλεκτάνες μέρος της ανθρώπινης φύσης; Αν ρίξουμε μία ματιά στην ανθρώπινη ιστορία, θα δούμε ότι είναι γεμάτη από πλεκτάνες και ίντριγκες. Κάτι που συνοδεύεται σχεδόν πάντα από την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να βρεθούν στην εξουσία ή ν’ αποκτήσουν δύναμη με όποιο τρόπο μπορούν.
– Είναι και μέρος της ζωής στο θέατρο; Αναπόφευκτα, αφού οι πλεκτάνες είναι μέρος της ζωής και το θέατρο είναι η απεικόνισή της. Ας ρίξουμε μία ματιά στον Σαίξπηρ. Είναι γεμάτος ίντριγκες. Τώρα πάνω στη δουλειά, προτιμώ ν’ αποφεύγω συνεργασίες που εμπεριέχουν ψήγματα υποκρισίας και δεύτερων σκέψεων, γιατί το θέατρο θα ήθελα να είναι για μένα ένας χώρος όπου θα βρίσκω την ηρεμία μου και θα μπορώ να κάνω την δουλειά μου όσο καλύτερα γίνεται, μακριά από πλεκτάνες.
– Στα καταλανικά «fuga» -όπως είναι ο αρχικός τίτλος του έργου- σημαίνει φυγή. Εσείς από τι έχετε ανάγκη να ξεφύγετε; Αυτή την περίοδο δεν έχω ανάγκη να ξεφύγω από κάτι. Ίσως αυτό που θα είχα ανάγκη να ήταν να φύγω για λίγες διακοπές ακόμη.
– Το έργο γράφτηκε το 1998 στην Καταλονία. Τι σημαίνει για σας το γεγονός ότι στις μέρες μας –και στην Ελλάδα- φαντάζει ακόμη πιο επίκαιρο; Σημαίνει ότι δυστυχώς κάποιες «αξίες» παραμένουν σταθερές στον χώρο της πολιτικής. Και είναι λυπηρό διότι οι πολιτικοί θα έπρεπε να ενδιαφέρονται πρώτα απ’ όλα για τα κοινά με όραμα κι όχι συμφεροντολογικά.
– Είναι κανόνας η διαφθορά στα ανώτατα δώματα της εξουσίας; Δεν ξέρω αν είναι κανόνας, συνήθως όμως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Αν παρόλα αυτά ισχύει κάτι τέτοιο, προτιμώ να τάσσομαι με τις εξαιρέσεις αυτού του κανόνα και να συντάσσομαι με τον αγώνα τους.
– Γιατί η διαφθορά δεν μας προκαλεί πλέον έκπληξη και αποτροπιασμό; Γιατί την εποχή της υπερπληροφόρησης έχουμε ακούσει τόσα πολλά για περιπτώσεις υπεξαίρεσης χρημάτων, δωροδοκιών, χρηματισμό κ.λπ., που σε άλλες εποχές δεν θα μαθαίναμε. Οπότε είναι τόσες πολλές και κατακλυσμιαίες οι αρνητικές πληροφορίες στον παγκόσμιο ιστό που μάς δημιουργούν αυτή την αίσθηση του κοινότοπου.
– Είναι η πολιτική η τέχνη της εξαπάτησης; Η πολιτική σίγουρα δεν θα έπρεπε να είναι η τέχνη της εξαπάτησης, γιατί ο λαός πρέπει με κάποιον τρόπο να εκφράζεται, να εκπροσωπείται. Μάλλον από εκεί και πέρα, υπάρχουν δυστυχώς, απ’ ό,τι έχουμε δει, εκπρόσωποι της πολιτικής σκηνής που έχουν εξασκήσει την τέχνη της εξαπάτησης, είτε πουλώντας όνειρα είτε με το να εμπορεύονται την ελπίδα.
– Μετά από μια πολύχρονη πορεία στον χώρο του θεάτρου, θα μπορούσατε με ασφάλεια να πείτε ότι η τέχνη έχει την ικανότητα να βγάζει τον καλύτερο εαυτό μας; Σίγουρα η τέχνη είναι έμπνευση, είναι δημιουργία, είναι ο τρόπος για να μπορούμε ν’ αντέχουμε την καθημερινότητα και να την ερμηνεύουμε ή να ξεχνιόμαστε. Νομίζω ότι η ζωή θα ήταν πολύ άνοστη χωρίς τέχνη. Αν και η ίδια η ζωή είναι τέχνη από μόνη της.
– Ο συγγραφέας έχει αποκαλέσει το θέατρο «δημόσια υπηρεσία» -υποθέτω όχι με την παρεξηγημένη ελληνική έννοια. Ποια είναι η δική σας άποψη για τον ρόλο του θεάτρου στην κοινωνία; Το θέατρο είναι νομίζω ο σφυγμός κι ο καθρέφτης της ανθρώπινης φύσης, αν το δούμε μέσα από όλες τις πλευρές που μπορεί να το δει κανείς είτε στο παρόν είτε στο παρελθόν. Τα ρούχα αλλάζουν, οι συνθήκες αλλάζουν, οι κοινωνίες αλλάζουν, οι συνήθεις αλλάζουν, όμως οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι και άλλοτε ασφυκτιούν μέσα σ’ αυτές τις κοινωνίες κι άλλοτε ζουν αρμονικά. Λίγο σπάνια αυτό το τελευταίο, αλλά το θέατρο είναι ο αντίκτυπος της ανθρώπινης φύσης επί σκηνής.
– Γιατί κατά τη δική σας γνώμη η σύγχρονη ελληνική θεατρική γραφή δεν βρίσκει απήχηση στο εξωτερικό, δεν δημιουργεί ρεύμα όπως λ.χ. η ισπανική- καταλανική; Οι συγγραφείς υπάρχουν και θα υπάρχουν γιατί η ανάγκη του ανθρώπου για έκφραση δεν σταματά ποτέ. Αυτοί που πρέπει να τους «ανακαλύψουν» και να τους αξιοποιήσουν είναι το κράτος και η πολιτεία. Χρειάζεται να υπάρχει, λοιπόν, μία στρατηγική πάνω σ’ αυτό το θέμα της ενίσχυσης και της προώθησης των ελληνικών έργων, να υπάρξουν κίνητρα. Πιστεύω ακράδαντα πως αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα δούμε αρκετά και πολύ ωραία σύγχρονα έργα να ανεβαίνουν στις σκηνές του εσωτερικού και του εξωτερικού.
- INFO «Η μεγάλη πλεκτάνη», 27/9 Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας, 28/9 Παττίχειο Θέατρο Λεμεσού, 29/9 Αμφιθέατρο Μακαρίου Γ’ (Λευκωσία), 20/9 Μαρκίδειο Θέατρο Πάφου, 9μ.μ. SoldOut Tickets
Ελεύθερα, Κυριακή 24.9.2022
