Η νεαρή χορογράφος ζωντανεύει τον «Κόσμο της Κύπρου» του Αδαμάντιου Διαμαντή μέσα από τον χορό, με την παράσταση «Ο τόπος εν ο άδρωπος», σε μουσική του Ευαγόρα Καραγιώργη.
– Ποιο ήταν το αρχικό ερέθισμα για να αποδόσεις με μια παράσταση χορού «Τον κόσμο της Κύπρου» του Αδαμάντιου Διαμαντή; Μετά από το σόλο κομμάτι «Ρίζες» που χορογράφησα και παρουσίασα το 2021, ήθελα να συνεχίσω την έρευνα και τη δημιουργική μου αναζήτηση για τις ρίζες μας, την παράδοση και τη κυπριακή κουλτούρα μέσω της τέχνης του χορού. «Ό Κόσμος της Κύπρου» είναι ένα από τα πιο σπουδαία κυπριακά έργα που απεικονίζουν την κοινωνία και τον λαό. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να αγνοήσω αυτό το έργο και να μην το εντάξω στο κομμάτι. Ο τρόπος που απεικονίζει ο Διαμαντής την καθημερινότητα, τις μνήμες και τις ιστορίες του λαού της Κύπρου, ήταν αυτό που με ενέπνευσε να δημιουργήσω και μου έδωσε άπειρα ερεθίσματα τα οποία μετέτρεψα σε κίνηση.
– Τι σε συγκινεί στο έργο του Διαμαντή; Όταν πρωτοείδα τον πίνακα, εντυπωσιάστηκα από το μέγεθος αλλά και την απλότητά του, τη λεπτομέρεια με την οποία ζωγράφισε όλα αυτά τα υπαρκτά πρόσωπα. Το πώς κατάφερε να διηγηθεί τόσες ιστορίες μέσω του μολυβιού του και των σκίτσων του. Ως καλλιτέχνης, τα έργα που με συγκινούν αφορούν τον άνθρωπο, την κοινωνία. Ο Διαμαντής με αυτό το έργο τοποθετεί τον άνθρωπο στο επίκεντρο και παρουσιάζει τη ζωή σε διάφορα μέρη της Κύπρου, ταξιδεύοντάς μας πάνω από 30 χρόνια στο παρελθόν. Ο ανθρωποκεντρικός αυτός πίνακας, λοιπόν, αποτελεί τον πυρήνα της δουλειάς μου.
– Πώς προσεγγίζεις δημιουργικά το έργο; Συνδυάζοντας το παρελθόν με το παρόν. Αντλώντας πληροφορίες από όλα όσα έχει να πει αυτός ο πίνακας. Παρουσιάζοντας χορογραφικά,διάφορες πτυχές τού τότε και συνδυάζοντάς τες με το παρόν. Επιτρέποντας στον πίνακα αυτόν να επιδρά στον τρόπο που κινούμαι και χορογραφώ, αντιμετωπίζοντάς τον σαν ζωντανό οργανισμό γεμάτο Ιστορία. Οι χορευτές Ιουλία Χαραλαμπίδου, Σωτήρης Σωτηρίου και Μαρία Χαραλάμπους κατάφεραν σε όλη τη δημιουργική διαδικασία να δώσουν τη δική τους νότα στο κομμάτι και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα της χορογραφίας. Ο κάθε περφόρμερ έχει την ευθύνη να γίνει ένα με τον πίνακα, αλλά παράλληλα να τον κάνει να ζωντανέψει μπροστά στα μάτια των θεατών.
– Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση; Πόσο δύσκολο ήταν να συνδυάσεις τον χορό, με τη μουσική και την τέχνη; Ο χορός, κατά την άποψή μου, πάει χέρι-χέρι με τη μουσική. Επομένως, η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να παρουσιαστούν τα τρία είδη τεχνών παράλληλα και ισότιμα. Να καταφέρω να συνδυάσω τον χορό, τη μουσική και την τέχνη, με αποτέλεσμα μια ωδή στην κυπριακή κουλτούρα.
– Μίλησε μας για την συνεργασία σου με τον Ευαγόρα Καραγιώργη πάνω στον «Κόσμο της Κύπρου»; Ποιο ρόλο παίζει η μουσική στην παράσταση; Η συνεργασία ήταν εξαίσια. Ο κ. Ευαγόρας ήταν πρόθυμος και ανοιχτός στις δικές μου προτάσεις. Λόγω της επιθυμίας μου να συμπεριλάβω τον ψηφιακό του δίσκο αλλά και τη ζωντανή μουσική στο κομμάτι, συζητήσαμε και καταλήξαμε να διασκευαστούν έξι κομμάτια για τρία πνευστά. Θεωρώ πως η μουσική του σύνθεση προσδίδει κύρος στο κομμάτι και συνοδεύει άρτια τη δική μου χορογραφική δημιουργία. Έμεινα απολύτως ικανοποιημένη και ελπίζω πως θα ακολουθήσουν στο μέλλον κι άλλες συνεργασίες μεταξύ μας, αλλά και ευκαιρίες να εξελίξουμε και να παρουσιάσουμε ξανά το έργο.
– Η δουλειά αυτή είναι μια συνέχεια των αναζητήσεών σου που έχουν να κάνουν με την Κύπρο και την παράδοση, έτσι δεν είναι; Το σόλο μου «Ρίζες» δημιουργήθηκε όταν επέστρεψα από το εξωτερικό κι ένιωσα την ανάγκη να συνδυάσω τους κυπριακούς παραδοσιακούς χορούς με τον σύγχρονο χορό. Όλα όσα διδάχθηκα ήθελα να τα αδράξω και να δημιουργήσω ένα κομμάτι, εξερευνώντας αυτή τη μίξη των δύο ειδών χορού. Όταν αποφάσισα να αιτηθώ για το φεστιβάλ «Φανερωμένη 22», ήθελα να εντάξω κι άλλα στοιχεία, άλλους καλλιτέχνες κι άλλες τέχνες. Όλο αυτό το ταξίδι ήταν μια ευχάριστη πρόκληση για εξέλιξη, ανάπτυξη και δημιουργία. Μια οπτικοακουστική παράσταση με στόχο να γιορτάσουμε και να τιμήσουμε την παράδοση.
ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ
Αντλώντας ερεθίσματα από το παρελθόν
«Η Ελεάνα Χαραλάμπους είναι μια νέα χορογράφος με σύγχρονες χορογραφικές προτάσεις, εστιάζοντας όμως στις “Ρίζες”, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο από χορευτική δημιουργία της του 2021. Στην παράσταση “Ο τόπος εν ο άδρωπος”, επικεντρώνεται στον μνημειώδη πίνακα του Αδαμάντιου Διαμαντή “Ο Κόσμος της Κύπρου”, αντλεί ερεθίσματα από το παρελθόν και στοχεύει στο μέλλον μας. Η διαδικασία δημιουργίας του πίνακα από τον ζωγράφο Διαμαντή, η τριαντάχρονη διαδρομή του από χωριό σε χωριό, ο σχεδιασμός άπειρων χαρακτήρων, η δημιουργία των 11 τελάρων που συναποτελούν τη σύνθεση, ήταν πηγή έμπνευσης για την Ελεάνα. Ερευνώντας στοιχεία και πηγές για να υλοποιήσει τη χορογραφία της, συνάντησε τη μουσική “Η Ιστορία μιας εικόνας” που συνέθεσα με έναυσμα τον πίνακα αυτόν του Διαμαντή και ζήτησε να τη χρησιμοποιήσει ώστε να στηρίξει τη χορογραφική της πρόταση. Με μεγάλη μου χαρά αποδέχθηκα την πρότασή της και για τον σκοπό αυτόν μετέγραψα 6 από τα 16 κομμάτια του έργου για Τρίο πνευστών (φλάουτο, όμποε, φαγκότο), ώστε να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της χορογραφικής ομάδας. Να πω ότι “Η Ιστορία μιας εικόνας” γράφτηκε και παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Κύπρια του 2000 από την τότε ΚΟΚ, ενώ ηχογραφήθηκε και εκδόθηκε σε ψηφιακό δίσκο το 2021 με χορηγία του Ιδρύματος Α. Γ. Λεβέντη».
INFO: Η παράσταση «Ο τόπος εν ο άδρωπος» παρουσιάζεται στις 28 Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Τεχνών FANEROMENI22.
Ελεύθερα, 24.7.2022.
