Ο γνωστός δημοσιογράφος περιγράφει στο νέο του -επίκαιρο- βιβλίο, μέσα από προσωπικές αφηγήσεις, τα συναισθήματα, τους φόβους, τις σκέψεις, που ακολούθησαν την υποχρεωτική καραντίνα, κάτι που βίωσε και ο ίδιος.
Γιατί αποφάσισες στο νέο σου βιβλίο να καταπιαστείς με ένα θέμα επικαιρότητας που αφορά στην καραντίνα, την οποία βίωσαν πολλοί άνθρωποι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, μέσα από έξι προσωπικές ιστορίες;
Ήμουν πρόσφατα φιλοξενούμενος σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, με αφορμή την επανέκδοση του προηγούμενου βιβλίου μου, «Η Κυρά της Λαπήθου», και ως ήταν φυσικό με ρώτησαν αν έχω κάτι καινούργιο στα σκαριά. Μάλιστα η συνάδελφος δημοσιογράφος, προφανώς από αβρότητα, μού υπέβαλε πως «δεν μπορεί να με φανταστεί δημιουργικά αδρανή», τουτέστιν να μην είμαι στη διαδικασία να γράφω κάτι. Η αλήθεια είναι ότι είχα τότε -και εξακολουθώ να έχω- κάτι στο μυαλό, κάτι που βρίσκεται στη φάση της διαμόρφωσης μιας ιδέας που παίρνει σταδιακά σάρκα και οστά. Εξήγησα, ωστόσο, ότι ευτυχώς δεν είμαι «επαγγελματίας συγγραφέας», δηλαδή δεν βγάζω τα προς το ζην από τη συγγραφή και έκδοση βιβλίων. Ως εκ τούτου, έχω την πολυτέλεια να γράφω, να δημιουργώ και κατ’ επέκταση να δημοσιοποιώ ένα έργο μου όταν έχω κάτι να πω, όταν αισθανθώ την ανάγκη να πω κάτι. Δεν την πιέζω τη «μούσα» μου, έρχεται εκείνη και με βρίσκει όταν αισθανθεί πως υπάρχει πρόσφορο έδαφος. Οι «243 ατελείωτες ώρες», λοιπόν, είναι απαύγασμα της ανάγκης που ένιωσα για δημιουργία. Η «μούσα» ήρθε, και με βρήκε εκεί, στο δωμάτιο που ήμουν κλεισμένος, «φυλακισμένος», απομονωμένος σε καραντίνα ως στενή επαφή κρούσματος κορωνοϊού, μου άστραψε δυο χαστούκια και με τράβηξε από τον κατήφορο της κατάθλιψης προς τον οποίο όδευα. Το βιβλίο πραγματεύεται τα βιώματα της καραντίνας και τη συνεπακόλουθη μοναξιά. Τον φόβο, το άγχος, την αγωνία, την απελπισία…Τα δικά μου συναισθήματα, αλλά και των υπόλοιπων συναδέλφων που βρέθηκαν στην ίδια δραματική κατάσταση, των «εξ αποστάσεως “συγκρατούμενών” μου» όπως τους αποκαλώ στο βιβλίο. Όλα όσα έζησα εγώ, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι «φυλακισμένοι», όπως τα βίωσε και τα διαχειρίστηκε ο καθένας μας χωριστά. Διότι του καθενός οι αντιδράσεις και τα αντανακλαστικά στο κάθε κακό ποικίλουν, όσο κι αν η αιτία που το προκαλεί είναι η ίδια, όσο κι αν το δράμα λίγο πολύ προσλαμβάνει αντικειμενικά την ίδια μορφή.
Ποια είναι τα βασικά μηνύματα που θέλει να στείλει το βιβλίο;
Ένα από τα κεντρικά μηνύματα που είναι διάχυτο στο βιβλίο είναι πως «κανένας άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να μένει μόνος του». Ειλικρινά σας λέω, ότι μόνο κάποιος που εξαναγκάζεται να μείνει μόνος του μπορεί να βιώσει πραγματικά όλο το δράμα που μπορεί να κουβαλά μια τέτοια κατάσταση. Διότι, όπως λένε στο χωριό μου, «το λαμπρόν τζιει που πέφτει κρούζει»! Επίσης, το βιβλίο διατρανώνει την ιδέα πως το πολυτιμότερο δώρο που μπορεί να προσφέρεις σε έναν άνθρωπο, είναι ο χρόνος. Ο χρόνος είναι πολυτιμότατος, όμως σαφώς δεν είναι χρήμα, κατά το γνωστό ρητό. Όποιος μετρά τον χρόνο με χρήματα δεν αντιλαμβάνεται την αξία του, τον ευτελίζει. Κι ακόμη, το βιβλίο υποβάλλει ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει στη ζωή του μια κλίμακα αξιών και αρχών βάσει της οποίας να πορεύεται. Οι «243 ατελείωτες ώρες» καλούν τον αναγνώστη να βρει τρόπο, να αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία για ενδοσκόπηση και αυτοαξιολόγηση…Και, κυρίως, το βιβλίο μάς καλεί να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Για τον εαυτό μας, τους δικούς μας ανθρώπους, τους γύρω μας, την κοινωνία…
Εσύ, ως ένας άνθρωπος που υπήρξες προσωπική επαφή κρούσματος, με ποια συναισθήματα βρέθηκες στην υποχρεωτική απομόνωση; Απελπίστηκες; Φοβήθηκες;
Εν πρώτοις, συνελήφθηκα εξαπίνης. Ήταν σαν κεραυνός εν αιθρία, παρόλο που ως ενδεχόμενο ξέραμε όλοι ότι κάτι τέτοιο ήταν πολύ πιθανό. Ωστόσο, επειδή εμείς οι δημοσιογράφοι ασχολούμαστε καθημερινώς με όλα τα κακά του κόσμου, δυστυχώς συνηθίζουμε τρόπον τινά με το όλο πλαίσιο και περίπου θεωρούμε ότι τα πάντα μπορεί να συμβούν σε όλους εκτός από εμάς…Και ξαφνικά, βρεθήκαμε εμείς στη δίνη του ιού και μας ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Και μετά το άγχος αν κολλήσαμε, η αγωνία αν θα θέσουμε τους δικούς μας σε κίνδυνο, ο φόβος για το πώς θα το βιώσουμε, αν τελικά επιβεβαιωθεί το χειρότερο σενάριο…Κι ύστερα η απελπισία της «φυλακής», της υποχρεωτικής απομόνωσης. Κι έπειτα η ενδοσκόπηση, ο στοχασμός, οι παλιές ενοχές που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να ξαναβγούν στην επιφάνεια, οι ερινύες, η αναθεώρηση και επαναταξινόμηση προτεραιοτήτων, στόχων και συμπεριφορών. Και στο τέλος οι…«243 ατελείωτες ώρες». Σαν πρόωρος τοκετός, αποτέλεσμα ενός ιδιάζοντος πλατωνικού έρωτα με το παρελθόν που ήρθε να σμίξει βίαια με το παρόν μέσα στη δραματική καθημερινότητα της πανδημίας, για να δημιουργήσει κάτι καλό, ελπίζω, για το μέλλον. Και δεν εννοώ απλώς και μόνο τη συγγραφή του βιβλίου, αλλά όλα όσα και σ’ εμένα άφησε η περιπέτεια αυτή ως μηνύματα και κατευθυντήριες γραμμές και που εύχομαι και οι αναγνώστες να επωφεληθούν ξεφυλλίζοντας τις «243 ατελείωτες ώρες» μου.
Γνωρίζω πως, ως ιδιοσυγκρασία, είσαι μοναχικός άνθρωπος – παρόλ’ αυτά ήταν δύσκολη, και για σένα, αυτή η υποχρεωτική καραντίνα;
Είπα και προηγουμένως πως ο κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά τέτοιες δραματικές εμπειρίες. Εκείνο που θέλω να επισημάνω, μιας και αναφέρεις πως είμαι μοναχικός άνθρωπος, είναι πως άλλο είναι η μοναξιά ως επιλογή και άλλο ως επιβολή. Άλλο να επιλέγεις να μένεις μόνος για κάποιες ώρες, μέρες, μήνες κι άλλο να σε υποχρεώνουν, όχι απλώς σε απομόνωση, αλλά και σε εγκλεισμό, από τον οποίο δεν έχει την επιλογή, αν θελήσεις να αποδεσμευτείς.
Για τους δικούς σου ανθρώπους φοβήθηκες μέσα στο σπίτι, όσο εσύ βρισκόσουν σε καραντίνα, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο;
Φυσικά! Και φοβήθηκα και ανησύχησα και αγχώθηκα…Αλλά, κυρίως, αισθάνθηκα ευλογημένος που είχα δίπλα μου μια τόσο δοτική, μια υπέροχη οικογένεια. Τη σύζυγό μου, Ιρίνα, την κόρη μου, Ερατώ, και τον γιο μου, Έκτωρα. Ήξερα, αισθανόμουν, ότι μοιράζονταν και εκείνοι την αγωνία και τους φόβους μου, αλλά προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να με στηρίζουν και να μου συμπαραστέκονται. Ευλογημένος…
Υπάρχουν «δύσκολες» και «εύκολες» καραντίνες, Γιάννη;
Υπάρχουν ευάλωτοι και λιγότερο ευάλωτοι άνθρωποι…Όλα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την ψυχική κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι όταν σε χτυπήσει το κακό. Το όποιο κακό. Αυτό καθορίζει και το πόσες είναι οι αντοχές σου και οι αντιστάσεις σου. Και βέβαια αυτό είναι συνυφασμένο και με το όσο τσαγανό κουβαλάς. Αλλά, κυρίως, και πάνω απ’ όλα, ποιους έχεις δίπλα σου…
Θεωρείς πως η μόνη λύση για να αποφευχθούν στο μέλλον όλα αυτά είναι το εμβόλιο και οι εμβολιασμοί; Αυτή είναι η μόνη ελπίδα;
Είναι κάτι που ακροθιγώς εντοπίζεται και στο βιβλίο, παρόλο που δεν είναι αυτός ο στόχος του πονήματος αυτού. Είμαστε, η κοινωνία, όλη η ανθρωπότητα, αντιμέτωποι με πρωτόγνωρες καταστάσεις. Οι ειδικοί, οι επιστήμονες είναι αυτοί που πρέπει να μας δώσουν τη σωστή καθοδήγηση και όχι οι πολιτικοί τα κόμματα και οι λεγόμενοι «influencers». Τα μέτρα αυτοπροστασίας, οι κανόνες υγιεινής και σαφώς ο εμβολιασμός -έχει αποδειχθεί από τους αριθμούς και τις στατιστικές πλέον- είναι η ασπίδα μας απέναντι στον αόρατο μεν αλλά τρομακτικό και θανατηφόρο εχθρό. Και αυτό, ανεξαρτήτως από το πώς δημιουργήθηκε, διοχετεύτηκε και ποιος ευθύνεται για την εξάπλωσή του.
Info: Το βιβλίο «243 ατελείωτες ώρες» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Ηλία Επιφανίου. Η καλλιτεχνική επιμέλεια του εξωφύλλου είναι του Πέτρου Παπαπέτρου (Πίν). Το βιβλίο προλογίζει ο Κύπρος Χρυσοστομίδης.
Φιλελεύθερα, 21.9.2021.
