Άννα Αβραμίδου: Ένα λαμπερό μουσικό αστέρι

Έχοντας μόλις παραλάβει το πρώτο βραβείο στον 6^ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Πιάνου για νεαρούς πιανίστες του Franz Liszt στη Βαϊμάρη της Γερμανίας, το 15χρονο μουσικό θαύμα της Κύπρου, η Άννα Αβραμίδου, λέει πως το όνειρο της ζωής της είναι να παίξει στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου. Γνωρίζοντάς την, ξέρεις ότι θα τα καταφέρει.

–Αλήθεια, με ποια συναισθήματα παρέλαβες ένα τόσο σπουδαίο βραβείο; Για να είμαι ειλικρινής, η βράβευση αυτή ήταν κάτι που δεν το περίμενα, παρόλο που όπως ήταν φυσικό, είχα μεγάλη αγωνία, μέχρι να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα. Η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι πράγματι συνέβη, ήταν όταν δύο μέρες μετά τον τελικό γύρο στο Gala Event ανέβηκα στη σκηνή για να παραλάβω το πρώτο βραβείο. Εκεί ανακάλυψα ότι δεν ήταν ένα αλλά περισσότερα. Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν πολύ ενθαρρυντικές για μένα. Με χειροκρότησαν πολύ θερμά όταν πήρα το πρώτο βραβείο. Κανείς, όμως, δεν περίμενε ότι θα λάμβανα άλλα πέντε! Κάθε φορά που φώναζαν το όνομα μου, το κοινό γελούσε με μια ευχαρίστηση και με έναν ενθουσιασμό. Γελούσα και εγώ μαζί τους, γιατί ήμουν το ίδιο έκπληκτη. Δεν το περίμενα. Κρατούσα και τα έξι βραβεία στα χέρια μου, ήμουν πολύ σαστισμένη και την ίδια στιγμή δεν μπορούσα να το χαρώ όσο ήθελα, γιατί έπρεπε να μείνω συγκεντρωμένη, για να μπορέσω να παίξω σε λίγη ώρα.

–Τι σήμαινε για σένα αυτή η συμμετοχή; Στο τέλος, ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα; Όπως ανέφερα, εκτός από το πρώτο βραβείο, πήρα άλλα πέντε, το Franz List, αυτό της Κλασσικής Σονάτας, το Junior Jury, EMCY (European Union of Music Competitions for Youth) και το Grand Prix, το οποίο η τελευταία φορά που είχε δοθεί ήταν το 2011. Αυτή ήταν τεράστια τιμή για μένα και με έκανε να αντιληφθώ ότι ανοίγονται καινούργιοι δρόμοι για τη μουσική μου πορεία. Η αλήθεια είναι ότι δεν το βίωσα ως διαγωνισμό αλλά σαν τρεις διαφορετικές συναυλίες. Έβαλα τον εαυτό μου σε αυτό το επίπεδο σκέψης, για να μπορώ να το διαχειρίζομαι. Σε αυτό τον διαγωνισμό υπάρχουν δύο γύροι και ο τελικός, και φυσικά με το τέλος του κάθε γύρου επιλέγονταν κάποια παιδιά, για να περάσουν στον επόμενο. Ο δεύτερος γύρος ήταν εξαιρετικά σημαντικός, και ομολογώ ότι εκεί είχα κάποια αγωνία. Ήθελα πάρα πολύ να περάσω στον τελικό έστω και εάν δεν θα έπαιρνα το πρώτο βραβείο. Ήταν πολύ μεγάλη η ικανοποίηση και η χαρά μου όταν ανακοινώθηκε το όνομά μου στους τρεις φιναλίστ. Δεν με απασχολούσε εάν θα έπαιρνα το πρώτο βραβείο, αλλά το ότι ήμουν στον τελικό και θα έπαιζα με την ορχήστρα.

–Πώς ένιωσες που με αυτή σου τη σπουδαία διάκριση κατάφερες να ακουστεί το όνομα της Κύπρου σε παγκόσμιο επίπεδο; Ένιωσα ότι και η Κύπρος μπορεί. Ήταν πολύ σημαντική για μένα αυτή η συμμετοχή αλλά και ένας πολύ σημαντικός σταθμός σε αυτή την πορεία μου. Κατάφερα να δείξω την εξέλιξή μου. Ένιωσα πραγματικά ότι μπορώ!

–Παρά το νεαρό της ηλικίας σου έχεις καταφέρει να ζήσεις εμπειρίες στον χώρο της μουσικής. Μπορείς να θυμηθείς κάποιες πολύ χαρακτηριστικές; Για μένα ήταν πολύ σημαντική η πρώτη μου επιτυχία στον 21o Διεθνή́ Διαγωνισμό́ Πιάνου «Ευαγγελία Τζιαρρή» στη Λάρνακα, όταν ήμουν οκτώ χρονών. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι θέλω να συνεχίσω τη μουσική, παρόλο που ήμουνα πολύ μικρή. Μια άλλη σπουδαία εμπειρία, ήταν σίγουρα αυτός ο διαγωνισμός! Διαγωνίστηκα με πολύ περισσότερα παιδιά από διαφορετικές χώρες απ’ όλο τον κόσμο, όλα σε πολύ καλό επίπεδο. Αυτό ψηλώνει τον πήχη.

-Σε ποια πνευματική κατάσταση εισέρχεσαι κάθε φορά που παίζεις πιάνο; Τι σκέφτεσαι λίγο πριν ανέβεις στη σκηνή; Πριν ανέβω στη σκηνή, η αλήθεια είναι ότι έχω ένα άγχος και γι’ αυτό τον λόγο συνήθως προσπαθώ να σκέφτομαι κάτι άλλο. Κάτι που με ηρεμεί είναι το γεγονός ότι ξέρω πως όταν θα καθίσω στο πιάνο, οποιοσδήποτε δισταγμός θα μείνει στην άκρη και θα καταφέρω να παίξω και να μεταφέρω στο κοινό όλα αυτά που μπορεί να μας δώσει η μουσική. Με το πέρασμα του χρόνου, όσο περισσότερο εκτίθεμαι μπροστά στο κοινό, νιώθω ότι χτίζω περισσότερο την αυτοπεποίθησή μου στη σκηνή και μαθαίνω να διαχειρίζομαι καλύτερα το άγχος μου. Κάθε φορά που ξεκινώ να παίζω, τα ξεχνάω όλα. Απολαμβάνω, συγκεντρώνομαι και προσπαθώ να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό.

–Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, ποιες είναι οι πρώτες μουσικές αναμνήσεις που έχεις; Ποιες μουσικές έπαιζαν στο σπίτι που μεγάλωνες; Πολλά είδη μουσικής θυμάμαι να παίζουν στο σπίτι. Περισσότερο έπαιζε ποπ και ελληνική μουσική αλλά και κλασική σε μεγάλο βαθμό.

-Τι ήταν αυτό που πυροδότησε την επιθυμία σου να ασχοληθείς με τη μουσική και γιατί επέλεξες το πιάνο; Η μουσική υπήρχε πάντα στο σπίτι μας και νομίζω ότι το γεγονός ότι άκουγα τη μεγαλύτερή μου αδερφή, τη Μαρία, να παίζει πιάνο, επηρέασε σε μεγάλο βαθμό και τη δική μου επιθυμία να ασχοληθώ μαζί του. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με το πιάνο.

–Ποιος ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε το ταλέντο σου; Η δασκάλα μου, η κυρία Μαριόλα Χαριτίδου. Όσο έβλεπε το ταλέντο που είχα στο πιάνο και κυρίως την αφοσίωσή μου σ’ αυτό, τόσο περισσότερο με ενθάρρυνε να προχωρώ.

–Υπάρχουν πράγματα που νιώθεις ότι στερήθηκες ως παιδί αλλά και ως έφηβη πια, προκειμένου να φτάσεις στο επίπεδο που βρίσκεσαι στη μουσική; Όχι, γιατί δεν ένιωσα ποτέ να καταπιέζομαι είτε από τους γονείς μου είτε από τη δασκάλα μου σε σχέση με τις ώρες που έπρεπε να αφιερώνω στη μελέτη. Ήταν και είναι δική μου απόφαση το πόσο χρόνο θα διαβάζω και η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνω το διάβασμα, γιατί θέλω να φτάνω σε ένα καλό αποτέλεσμα. Για μένα είναι μια συνεχής πρόκληση, χωρίς οποιαδήποτε καταπίεση. Όταν νιώθω ότι θέλω να περάσω τον χρόνο μου με τις φίλες μου το κάνω, όπως και με τα αδέλφια μου, που απολαμβάνω ιδιαίτερα την παρέα τους. Ξέρω πώς να διαχειρίζομαι τον χρόνο μου, για να τα συνδυάζω, όμως η αλήθεια είναι ότι η μελέτη στο πιάνο είναι η προτεραιότητα μου.

-Τι είναι πιο σημαντικό για την εκμάθηση ενός οργάνου; Το ταλέντο, η πειθαρχία ή η διάθεση του σπουδαστή; Τι ισχύει περισσότερο στη δική σου περίπτωση; Όλα μαζί αλλά κυρίως το εσωτερικό κίνητρο και η αγάπη για τη μουσική. Όσο προχωρείς και βλέπεις την εξέλιξή σου, τόσο περισσότερο προσπαθείς. Κάτι άλλο σημαντικό, είναι το να βρεις στον δρόμο σου τα κατάλληλα άτομα που θα σε διδάξουν. Εγώ είμαι πολύ τυχερή, γιατί τόσο η πρώτη μου δασκάλα, η κυρία Μαριόλα Χαριτίδου, όσο και η σημερινή μου δασκάλα, η κυρία Tessa Nicholson, είναι οι σωστές για εμένα. Αναγνώρισαν τις δυνατότητές μου, δίνοντάς μου τα κατάλληλα εφόδια, τα οποία συντείνουν στην εξέλιξη μου.

–Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να διαθέτει η προσωπικότητα ενός νέου σολίστ, ώστε να αντέξει τις διαρκώς αυξανόμενες πιέσεις που δέχεται όποιος βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο; Χρειάζεται να αγνοείς πολλά πράγματα και να υπενθυμίζεις συνέχεια στον εαυτό σου ποιος είναι ο προσωπικός σου στόχος.

–Εδώ και έναν χρόνο σπουδάζεις στο Purcell School of Music στην Αγγλία. Πώς πήρες την απόφαση να ακολουθήσεις αυτή την πορεία; Από μικρή ήξερα ότι κάποια στιγμή θα έφευγα. Παρακολουθούσα άλλους πιανίστες, αυτούς που ξεχωρίζω στο εξωτερικό και έβλεπα ότι και αυτοί από μικρή ηλικία φοιτούσαν σε σημαντικά μουσικά σχολεία και σε αρκετές περιπτώσεις έφευγαν από το σπίτι τους και έμεναν σε άλλη πόλη ή χώρα. Αυτό με έκανε να αντιλαμβάνομαι, ότι θα έπρεπε να το κάνω και εγώ, για να εξελιχθώ ως πιανίστρια στο επίπεδο που ήθελα. Σιγά σιγά το καλλιέργησα μέσα μου και τον Ιούνιο του 2022, μετά από προτροπή οικογενειακών φίλων της δασκάλας μου Μαριόλας Χαριτίδου, έκανα αίτηση στο συγκεκριμένο σχολείο, όπου με κάλεσαν για ακρόαση. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου.

–Πώς είναι ένα τυπικό σου 24ωρο εκεί; Λόγω του ότι οι γονείς μου ζουν στη Λευκωσία, εγώ είμαι οικότροφος στο σχολείο, το οποίο λειτουργεί μέχρι τις 17:00 το απόγευμα. Εκεί, πέρα από μουσική, διδασκόμαστε όλα τα μαθήματα, όπως για παράδειγμα τα μαθηματικά, τη φυσική κτλ. Μεταξύ αυτών των διδακτικών ωρών, υπάρχουν και κάποιες, τις οποίες τις αφιερώνω στη μελέτη του πιάνου. Το ίδιο κάνω και μετά το κλείσιμο του σχολείου αλλά και τα Σαββατοκύριακα.

-Και όταν θέλεις να ξεσκάσεις; Όταν θέλω να ξεσκάσω και να τονωθώ, μου αρέσει να παίζω ποδόσφαιρο ή να κάνω γιόγκα. Ευτυχώς στο σχολείο είναι και άλλα παιδιά που τους αρέσει το ποδόσφαιρο και έτσι παίζουμε όλοι μαζί.

–Τι νιώθεις ότι κερδίζεις μέσα από αυτή την εμπειρία; Είναι μια εμπειρία μέσα από την οποία μαθαίνω πολλά, όπως για παράδειγμα το πώς να διαχειρίζομαι τους διαφορετικούς τρόπους σκέψεις που έχουν τα άλλα παιδιά λόγω της διαφορετικής μας κουλτούρας αλλά και των διαφορετικών εμπειριών μας. Κάτι άλλο που μαθαίνω, είναι τον υγιή ανταγωνισμό. Όλα αυτά, νιώθω ότι με βοηθούν να εξελίσσω τον τρόπο σκέψης μου, να αποδέχομαι πιο εύκολα τη διαφορετικότητα, να ανοίγω τους ορίζοντές μου αλλά και να γίνομαι η ίδια πιο δυνατή. Το πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, είναι οι ευκαιρίες που μου δίνονται να παίζω πιάνο είτε στις συναυλίες του σχολείου μου είτε σε άλλους χώρους στο Λονδίνο είτε ακόμα και σε άλλες πόλεις. Το ίδιο το σχολείο νιώθω ότι μου προσφέρει ευκαιρίες να παίζω σε master classes με σπουδαίους πιανίστες και νιώθω πραγματικά τυχερή που μπορώ να βρίσκομαι εκεί. Μακάρι να έχουν αυτή την ευκαιρία και άλλα παιδιά από την Κύπρο.

–Από την Κύπρο τι σου λείπει περισσότερο σήμερα; Πιο πολύ θα έλεγα ότι μου λείπει το σπίτι μου, τα αγαπημένα μου πρόσωπα, η χαλάρωση και το αίσθημα ασφάλειας που νιώθω όταν βρίσκομαι εδώ.

–Πλέον πόσο συχνά έρχεσαι στην Κύπρο; Έρχομαι σίγουρα στις διακοπές, ενώ αυτές τις μέρες και συγκεκριμένα στις 19 Δεκεμβρίου, πρόκειται να συμμετέχω ως σολίστ στο Christmas Gala Concert της Συμφωνικής Ορχήστρας Δήμου Λεμεσού υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του αρχιμουσικού Φράνσις Νεκτάριου Γκάυ. Είναι κάτι για το οποίο ανυπομονώ.

–Αυτή την περίοδο πάνω σε ποιο υλικό δουλεύεις; Mozart Sonata στην Ντο Ελάσονα, Chopin Ballade no.1, Liszt Feux Follets, Bach Golberg Variations, ενώ μελετώ και κάποια κονσέρτα για πιάνο. Επίσης, ετοιμάζω το Rhapsody in Blue του Gershwin, το οποίο θα παίξω στη συναυλία «Side By Side», μια σύμπραξη της Συμφωνικής Ορχήστρας Κύπρου με τη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων.

–Καλλιτεχνικά πού θα ήθελες να φτάσεις; Ποιο όνειρο ζωής θα κυνηγήσεις μέχρι να το πετύχεις; Θα ήθελα να συμμετέχω σε περισσότερους διαγωνισμούς. Δουλεύω και προσπαθώ για το καλύτερο, ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι πάντα εκείνο το όνειρο να παίξω στα μεγαλύτερα και ιστορικά θέατρα του κόσμου και να γίνω μια σπουδαία πιανίστρια. Ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να καταφέρω να παίξω στο Carnegie Hall στη Νέα Υόρκη και στο Royal Albert Hall στο Λονδίνο.