Ο τραγουδοποιός Στάθης Αραμπατζής εξακολουθεί να πιστεύει στη σπίθα της ψυχής που μάς οδηγεί στο αδιανόητο.
Με το δεύτερο προσωπικό του album, «Το Τέλος του Χειμώνα», ανιχνεύει τα όρια της ροκ εναλλακτικής μουσικής. Σχεδόν πέντε χρόνια μετά την «Άγρια Μέρα», ο Στάθης Αραμπατζής φιλοδοξεί να σημάνει το τέλος μιας εποχής δύσκολης και δυστοπικής, με μια δουλειά που γεννήθηκε και υλοποιήθηκε κατά τη διάρκεια και εξαιτίας των περιορισμών της πανδημίας. Γοητευμένος από την προοπτική μιας φουριόζας άνοιξης που έρχεται να μας «ζεστάνει», αναζητά την απόδραση από το αποκρουστικό περιβάλλον της εποχής με όχημα τη μουσική. Η δουλειά αυτή- όπως και η προηγούμενη- ηχογραφήθηκε στο Royal Alzheimer Hall στη Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή σπουδαίων συντελεστών, γεγονός που επισφραγίζει τη συνεχώς ανοδική προσωπική πορεία του δημιουργού.
– Τι σηματοδοτεί για σένα το «Τέλος του Χειμώνα»; Το «τέλος του χειμώνα» σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής δύσκολης που όλοι ζήσαμε με την πανδημία και τα παράγωγά της. Την καραντίνα, τους αποκλεισμούς, την απομόνωση, τις απαγορεύσεις και το τσαλάκωμα μιας ήδη παραμορφωμένης δημοκρατίας. Ταυτόχρονα όμως σηματοδοτεί και την έναρξη της «άνοιξης», της ελπίδας για αλλαγή, της αισιοδοξίας και της δίψας για κάτι καλύτερο από όλα αυτά που ζήσαμε και ζούμε. Και προσωπικά στέκομαι στο δεύτερο. Με γοητεύει περισσότερο η σκέψη της φουριόζας άνοιξης που έρχεται να μας «ζεστάνει».
– Τι έχει αλλάξει σε σχέση με τον πρώτο σου δίσκο; Ο δεύτερος δίσκος έρχεται σχετικά κοντά στον πρώτο, άλλα σ’ ένα νέο δυστοπικό περιβάλλον. Αυτή η ανάγκη προέκυψε λόγω της πανδημίας και των όσων ακολούθησαν στις ζωές μας. Η καραντίνα μάς πέτυχε πάνω σε παιξίματα για την προώθηση του πρώτου δίσκου. Πράγμα που τελικά δεν έγινε ποτέ. Όταν κατάλαβα ότι η κατάσταση με τα lockdown θα τραβήξει για καιρό, αποφάσισα να ξεκινήσω την ηχογράφηση του νέου album. Άλλωστε, η πίεση από τα γεγονότα της εποχής ήταν τόσο μεγάλη που η ανάγκη για έκφραση ήταν ασυγκράτητη. Είναι λογικό λοιπόν να υπάρχει στον νέο δίσκο αποτύπωμα των όσων πρωτόγνωρων ζήσαμε.
– Η δισκογραφική τριβή καθιστά πιο βατή τη δημιουργία κάθε επόμενου τραγουδιού; Η δισκογραφική τριβή κάνει πιο βατή την υλοποίηση ενός νέου δίσκου. Κάνει τον δημιουργό πιο έμπειρο και η γνώση των δυσκολιών που θα συναντήσει τον κάνουν πιο αποτελεσματικό. Όλα αυτά σε ό,τι αφορά το στούντιο, γιατί η δημιουργία- σύλληψη ενός τραγουδιού είναι κάτι μοναχικό, πολύ εσωτερικό και συχνά μεταφυσικό.
– Θα έλεγα ότι υποβόσκει μια επιτακτική αισιοδοξία σε κάποια από τα κομμάτια. Από πού πηγάζει; Είναι θέμα προσωπικής οπτικής. Είμαι ρεαλιστής ως άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα πεισματάρης. Δεν τα παρατάω εύκολα βρίσκω πάντα λόγους να προχωράω μπροστά ακόμα κι όταν όλα δείχνουν αδιέξοδα. Αν με ρωτήσεις για το σήμερα μπορεί να στο περιγράψω με τα μελανότερα χρώματα. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω στη σπίθα της ψυχής του ανθρώπου που είναι ικανή να τον οδηγήσει στο αδιανόητο. Σε αυτή τη φλογίτσα που σιγοκαίει μέσα σε κάθε άνθρωπο και μπορεί να τον οδηγήσει στην ανατροπή, έστω και την ύστατη στιγμή.
– Τι είναι αυτό που καθοδηγεί τις μουσικές σου αναζητήσεις; Ερεθίσματα είναι όλα όσα μας περιβάλλουν. Οι πιέσεις που δεχόμαστε όλοι μας και καθένας προσωπικά. Οι δύσκολες στιγμές, τα σημαντικά γεγονότα, οι χαρές, οι λύπες και οι μεταβάσεις από τις λύπες στις χαρές και το αντίστροφο, συχνά οδηγούν σε εσωτερικές αναταραχές. Βαλβίδα εκτόνωσης όλων αυτών των εσωτερικών πιέσεων αποτελεί η μουσική. Κατά τη διάρκεια αυτής της λυτρωτικής διαδικασίας προκύπτουν κάποιες φορές και τραγούδια.
– Έχει τραυματιστεί στην εποχή μας η διαδικασία πρόσληψης της μουσικής από το ακροατήριο; Εδώ και χρόνια η διαδικασία αναπαραγωγής της μουσικής έχει αλλάξει. Το cd είναι πια ξεπερασμένο και δεν υπάρχει καν cd player στα νέα αυτοκίνητα και lap top. Τα νέα παιδιά ακούνε μουσική μέσα από τα κινητά, πράγμα εύλογο αν σκεφτεί κανείς την ευκολία που υπάρχει στη διαδικασία αυτή. Το μεγάλο μειονέκτημα απλά σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα είναι ότι η μουσική μέσα από τα ηχεία αυτών των συσκευών ακούγεται «ακρωτηριασμένη». Τα μπάσα στις συσκευές αυτές είναι ανύπαρκτα. Αν τώρα αναλογιστεί κανείς πόσες ώρες αφιερώνουμε οι δημιουργοί στο να επιλέξουμε χροιές και ήχους, που δεν θα ακουστούν ποτέ μέσα από τέτοιου είδους συσκευές, κατανοεί την τρέλα της νέας πραγματικότητας. Όλα λοιπόν κυκλοφορούν ψηφιακά, ιντερνετικά, σπάνια υπάρχει φυσικό προϊόν και δυσεύρετα είναι άλλωστε και τα δισκοπωλεία. Οι χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι έχουν δώσει τη θέση τους στα views, τα likes, το live-streaming τους subscribers και τους followers. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα, με τα θετικά και τα αρνητικά της.
– Σε ενοχλεί η ταμπέλα «πολιτικό» όταν μπαίνει σε κάποιο τραγούδι σου; Όχι, δεν με ενοχλεί αν αυτό σημαίνει τραγούδι με προβληματισμούς, επικριτικό, με άποψη. Πιστεύω πως κάθε τραγούδι που ασχολείται με όλα όσα ζούμε, την καθημερινότητά μας και τις ζωές μας, είναι πολιτικό. Πολλές φορές ακόμα κι ένα ερωτικό τραγούδι μπορεί να είναι πολιτικό με τον τρόπο του. Αυτό που με ενοχλεί ως έννοια είναι το στρατευμένο. Στο παρελθόν αυτές οι έννοιες έχουν συνυπάρξει κι έχουν ταυτιστεί.
– Διαχωρίζεται η προσωπική διαδρομή από την καλλιτεχνική; Προσωπικά, πιστεύω πως δεν θα έπρεπε να διαχωρίζεται. Τα τραγούδια είναι απόψεις, συναισθήματα, οπτική. Πώς είναι δυνατόν να διαχωρίζονται από τον δημιουργό τους; Τώρα αν με ρωτάς αν συμβαίνει να διαχωρίζεται, η απάντηση είναι ότι, ναι, συμβαίνει. Και κάπου εκεί κρινόμαστε όλοι μας. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα λέγαν οι παλιοί και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Όλοι όσοι κρίνουμε με την τέχνη και τα λόγια μας είμαστε καταδικασμένοι να κριθούμε, για τη συνέπεια των λόγων και των πράξεών μας, αργά ή γρήγορα.
– Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι παρεμβατικός; Αισθάνεσαι ένα επιπλέον χρέος εξαιτίας αυτής σου της ιδιότητας; Κατά την άποψη μου, ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι μέρος του συνόλου. Σαν παλλόμενο κύμβαλο ν’ αναπαράγει τις δονήσεις του ίδιου του κόσμου κι άλλοτε σαν σήμαντρο να χτυπά προειδοποιητικά όταν προβλέπει όσα έρχονται. Θέση σ’ αυτή τη σχέση εννοείται πως έχουν κι όλοι όσοι διασκεδάζουν τον κόσμο χωρίς ιδιαίτερους προβληματισμούς. Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν δημιουργείται η πεποίθηση ότι το τραγούδι πρέπει να είναι μόνο διασκέδαση και τίποτα άλλο. Προσωπικά, δεν το βλέπω ως χρέος. Κάνω αυτό που πιστεύω και αντιδρώ με τον τρόπο και τις δυνάμεις μου.
– Θα συνιστούσες στον γιο σου να γίνει μουσικός; Να κάνει αυτό που αγαπάει, θα του έλεγα, για να μπορεί να υπομένει τις δυσκολίες που θα συναντήσει. Μόνο αυτό.
INFO: Μπορείτε να ακούσετε το album «Το τέλος του χειμώνα» ψηφιακά στο Spotify, το Apple Music και το Deezer.
