Η ηθοποιός «αναμετριέται» με τον κλασικό πια θεατρικό μονόλογο του Αντώνη Τσιπιανίτη «Απολυμένη», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κολοκοτρώνη, παραλληλίζοντας πολλά από τα στοιχεία της ηρωίδας της με την δική της ζωή.
–Ο μονόλογος είναι μία δύσκολη «συνθήκη» για έναν ηθοποιό. Γιατί αποφάσισες να υποδυθείς την «Απολυμένη»; Η πρόταση έγινε από τον σκηνοθέτη, Μιχάλη Κολοκοτρώνη, πριν από κάποιους μήνες. Εκείνος, ανέκαθεν αγαπούσε το κλασικό -πια- αυτό έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη και με είχε φανταστεί, όπως μου είπε, στον συγκεκριμένο ρόλο – μια ηρωίδα που περνά από διάφορα στάδια, μέχρι να αλλάξουν, στο τέλος, αρκετά, σε εκείνην, κυρίως ως προς τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη ζωή. Διαβάζοντας το έργο βρήκα αρκετά στοιχεία από την «Μαριέτα», με τα οποία μπορούσα κι εγώ να συνδεθώ, να ψάξω, και να συνειδητοποιήσω για τον εαυτό μου ή ακόμη και να διαφωνήσω μαζί της – υπήρξε ένας πολύ δημιουργικός «διάλογος» μεταξύ μας.
–Ποια είναι τα κοινά εκείνα στοιχεία που έχεις με την «Μαριέτα» – η οποία επιβίωνε από τον «κόσμο» του life style; Κοινά στοιχεία με την ηρωίδα έχω ως προς την ανάγκη της για επί της ουσίας επικοινωνία, ως προς τον σεβασμό και την εκτίμηση που επιζητά από την δουλειά της, ως προς το πόσο ευάλωτη μπορεί να γίνει τόσο με τους δικούς της ανθρώπους όσο και με τον εαυτό της. Λέει κάτι πολύ ωραίο η «Μαριέτα», σε σχέση με το χάδι και την αγκαλιά που ζητάς ή για την θέρμη ενός άλλου σώματος που θα ξαπλώσει δίπλα σου – αυτά, νομίζω, αφορούν τον κάθε ένα μας· είναι βαθιά ανθρώπινα τα ζητήματα αυτά, όσο και καθημερινά.
–Έχεις αλλάξει κι εσύ πολλά από τη ζωή σου μέχρι σήμερα, όπως συμβαίνει και με την ηρωίδα της «Απολυμένης»; Όταν σκέφτομαι τον εαυτό μου δέκα χρόνια πριν, όσο σπούδαζα στην Αθήνα, θα έλεγα πως εκείνη η γυναίκα είναι μία φίλη μου, την οποία μπορεί να ξέρω πολύ καλά, αλλά διαφέρω πια από εκείνην. Κάποιες φορές είμαι των άκρων: Μπορεί να αποφασίσω να φύγω π.χ. από κάπου και να αλλάξω όλες μου τις αναφορές, να πηγαίνω κάπου αλλού, να αφήνω πράγματα πίσω – αν και όχι σε δραματικό βαθμό.
-Τι σπούδασες στην Αθήνα; Κοινωνική ανθρωπολογία, στο Πάντειο, ενώ παράλληλα τελείωσα και την Δραματική Σχολή, την «Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη». Ωστόσο, στην Αθήνα δεν ήμουνα μόνο για τις σπουδές μου, εκεί έζησα αρκετά χρόνια όπου εργάστηκα, εκτός των άλλων, και ως ηθοποιός. Αφότου επέστρεψα στην Κύπρο, εργάστηκα στην τηλεόραση και στο θέατρο, και στη συνέχεια έφυγα ξανά, για μεταπτυχιακές σπουδές στην υποκριτική, στην Γλασκόβη της Σκωτίας. Εκεί εργάστηκα για ένα χρόνο πριν επιστρέψω ξανά στην Κύπρο, όπου βρίσκομαι τα τελευταία τρία χρόνια.
–«Απολυμένη» από τη ζωή ή από την δουλειά σου έχεις υπάρξει ποτέ; Όλοι έχουμε υπάρξει, κάποια στιγμή, «απολυμένοι» από τη ζωή. Σε ό,τι αφορά στη δουλειά, η φύση του επαγγέλματός μας ενέχει μέσα και το στοιχείο του «τέλους», όταν τελειώνει π.χ. μια συνεργασία. Όμως, στο αν έχω νιώσει ποτέ «απολυμένη» από τη ζωή, θα έλεγα πως έχω περάσει στιγμές συνειδητοποίησης, αναστοχασμού, του τι θα ήθελα να αλλάξω σε μένα και πώς «κουβαλώ» τον εαυτό μου στις σχέσεις μου -και φιλικές και ερωτικές και οικογενειακές- τι όρια θέτω και τι όρια αντέχω να θέτω – οπότε, ναι, υπήρξαν φορές που αισθάνθηκα πως θα έπρεπε να κάνω αλλαγές για μένα και να με «βρω» ξανά: Πώς κινούμαι στη ζωή, πώς θα ‘θελα να κινούμαι και τι θα ‘θελα να αλλάξω.
–Βιοπορίζεσαι αποκλειστικά ως ηθοποιός ή κάνεις παράλληλα και άλλες δουλειές; Κάνω παράλληλα και άλλες δουλειές. Έχω δουλέψει π.χ. στο γραμματειακό κομμάτι ευρωπαϊκών προγραμμάτων, ενώ διδάσκω αυτή την περίοδο αυτοσχεδιασμό στην Δραματική Σχολή του Σατιρικού Θεάτρου – είναι μία υπέροχη συγκυρία για μένα, το να συναντιέμαι με νέους ανθρώπους, με φοιτητές και μελλοντικούς ηθοποιούς.
-Επειδή συναντιέσαι καθημερινά με νέους ηθοποιούς, δεν νομίζεις πως είναι πια υπερκορεσμένο το επάγγελμα του ηθοποιού και πολύ επισφαλές το να βιοποριστεί κάποιος από αυτό μελλοντικά; Κορεσμένα επαγγέλματα είναι πολλά, κι όχι μόνο όσα έχουν να κάνουν με την Τέχνη. Αλλά, πολλές φορές, η ανάγκη μας να σπουδάσουμε, να εντρυφήσουμε σε αυτό που αγαπάμε, είναι πιο δυνατή από το κομμάτι της όποιας επαγγελματικής-οικονομικής «σιγουριάς». Συνήθως, οι περισσότεροι νέοι ηθοποιοί -και γενικότερα άνθρωποι της Τέχνης- θέλουν να κάνουν αυτό στο οποίο τους οδηγεί η ψυχή τους γιατί, πολύ απλά, δεν «αντέχουν» να κάνουν κάτι άλλο. Πρακτικές λύσεις για το πώς θα βγει το ενοίκιο ή πώς θα πληρωθούν οι λογαριασμοί, θα υπάρξουν με κάποιο τρόπο – παράλληλα, όμως, με αυτό που πραγματικά αγαπάς.
–Τα δικά σου όνειρα έχουν αλλάξει πια σε σχέση με το θέατρο; Μήπως το αντιμετώπιζες πιο ρομαντικά ξεκινώντας; Ίσως. Μπορεί να φαίνονταν ρομαντικά κάποια πράγματα ή να τα αντιμετώπιζα εγώ έτσι, αν και από νωρίς είχα συνειδητοποιήσει τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις του επαγγέλματος. Ωστόσο, πλέον, τα τελευταία χρόνια, ονειρεύομαι και ανυπομονώ για συνεργασίες, για την συνάντησή μου με ανθρώπους επάνω στη σκηνή -ή μπροστά στην κάμερα- και πίσω από αυτήν – να μάθω, να «συνδεθώ», να δημιουργήσω μαζί τους και να δημιουργηθώ κι εγώ παράλληλα ή ένας ρόλος. Ναι, υπάρχουν έργα στα οποία θα ‘θελα να βρεθώ μέσω αυτών επάνω στη σκηνή, αλλά πιο πολύ ονειρεύομαι συνεργάτες – ανθρώπους που παρακολουθώ την δουλειά τους και σκέφτομαι «θα ‘θελα να δουλέψουμε μαζί κάποια στιγμή!».
- Info: «Απολυμένη». Συμπαραγωγή των ομάδων Point To και Anyhow Theatre Ensemble. Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κολοκοτρώνης. Σκηνογραφική επιμέλεια: Ελένη Ιωάννου. Κίνηση-Χορογραφία: Παναγιώτης Τοφή. Φωτισμός: Σπύρος Χριστοφή, Νικόλας Δημητρίου. Μακιγιάζ: Έλενα Χρυσοστόμου. Λευκωσία, Wherehaus 612, 15, 16, 22, 23 και 30/9, 13 & 20/10, 8.30μ.μ. 99122552
Ελεύθερα, 10.9.2023
