Με το που άρχισαν να πέφτουν οι βόμβες στην Ουκρανία, αμέσως κινητοποιηθήκαμε. Μαζέψαμε ξηρά τροφή, παιδικές πάνες, φάρμακα και άλλα, τα φορτώσαμε σε κοντέινερ και τα στείλαμε στους ανθρώπους της χώρας. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Κάθε φορά που συμβαίνει μια μεγάλη καταστροφή –πόλεμος, σεισμός, τσουνάμι– τα φιλάνθρωπα αντανακλαστικά μας κινητοποιούνται. Δεν αρνηθήκαμε ποτέ, ούτε με λεφτά να συνδράμουμε, ούτε με ρούχα (εξάλλου μας περισσεύουν), ούτε με τρόφιμα. Πάντα σε τέτοιες στιγμές νοιώθουμε το δράμα των άλλων και κάνουμε ότι μπορούμε. Όπως και τώρα που λιώνει η ψυχή μας να βλέπουμε όλους εκείνους τους ανθρώπους, κυρίως γυναίκες με παιδιά, να παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς ελπίζοντας πως σύντομα θα γυρίσουν πίσω στον τόπο τους και να ξανακτίσουν τα σπίτια τους και τις ζωές τους.
Το πρόβλημα με μας, όπως ίσως και με κάθε λαό, ξεκινά όταν οι πρόσφυγες αποφασίσουν να έρθουν κατά δω. Καλή η συμπόνια αλλά είμαστε μικρός τόπος, με δικά μας προβλήματα, δεν χωράμε όλοι. Και κυρίως όσους έρχονται απρόσκλητοι, είναι αλλόθρησκοι και πιο σκουρόχρωμοι από εμάς. Βεβαίως και τα αισθήματα μας απέναντι στον ουκρανικό λαό μπορεί να μεταβληθούν αν αρχίσουν να έρχονται χιλιάδες. Κι άμα καλυφθούν οι θέσεις εργασίας στα ξενοδοχεία, που έχουν ανάγκες ανθρώπινου δυναμικού, τότε τι να τους κάνουμε; Κι αν αποφασίσουν κάποιοι να στείλουν τα παιδιά τους ασυνόδευτα, πώς θα το χειριστούμε; Έχουμε υποδομές να τα δεχτούμε ή θα τα στείλουμε στο «Πουρνάρα» μέχρι να εξακριβώσουμε την ηλικία τους; (και πώς εξακριβώνεται άραγε; Κοιτώντας την οδοντοστοιχία όπως τους σκλάβους;)
Η αλληλεγγύη μας, λοιπόν, έχει όρια, έχει χρώμα, έχει θρησκεία… Δεκάδες παιδιά κρατούνται σε έναν χώρο, παραδεκτό από όλους πως είναι ακατάλληλος για παιδιά. Με αιτιολογία πως πρέπει να εξακριβωθεί ότι όντως είναι παιδιά. Ακόμα και αυτών που η ηλικία φαίνεται και δεν χρειάζεται εξακρίβωση, αντιμετωπίζονται ως κατ’ ισχυρισμόν ανήλικοι. Αλλά και όταν ακόμα επαληθευτεί η ηλικία τους, εξακολουθούν να κρατούνται στον ίδιο χώρο, μαζί με δυο χιλιάδες άλλους, να κοιμούνται στο πάτωμα και στις λάσπες, να κινδυνεύουν και κάθε άλλο παρά σε συνθήκες για παιδιά να ζουν. Κι έπειτα θα μεγαλώσουν. Κι αν είναι εδώ, θα μας μισούν. Για τον τρόπο που τους αντιμετωπίσαμε, για τη βοήθεια που δεν τους προσφέραμε. Θα είναι πάντα οι «άλλοι». Όπως συνέβη ήδη σε ευρωπαϊκές χώρες που δέχτηκαν πριν χρόνια κύματα μετανάστευσης αλλά δεν φρόντισαν για την ομαλή ένταξη των ανθρώπων στις κοινωνίες. Αν είναι να ζήσουν μαζί μας, ας μην τροφοδοτούμε το μίσος.
