Το ότι η Κύπρος είναι Ελληνική και ιδίω δικαιώματι μέρος του Ελληνικού έθνους είναι αυταπόδεικτο. Από αυτό προκύπτει η υποχρέωση της Ελλάδας να προστατεύσει την Κύπρο έναντι των εχθρών της. Και η Κύπρος είναι υποχρεωμένη να προσφέρει στην Ελλάδα όσο είναι δυνατόν ό,τι χρειάζεται από εμάς. Μετά την απελευθέρωση της Κύπρου από τον αποικιακό αγγλικό ζυγό βρέθηκε δεμένη με μια συμφωνία (της Ζυρίχης) άδικη και καταπιεστική των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κατοίκων της. Η συμφωνία αυτή ουδέποτε τέθηκε στον κυπριακό λαό για να την εγκρίνει. Έγινε μεταξύ Αγγλίας, Τουρκίας και Ελλάδας. Έγιναν λάθη τα οποία προσυπέγραψε και η Ελλάδα ενημερώνοντας για το κείμενο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, αλλά όχι με τρόπο που να γνωρίζει ο κυπριακός λαός το σύνολο. Πιστεύω ότι η Τουρκία επιδίωξε με τη Συμφωνία αυτή να αφήσει τον δρόμο ανοικτό για μελλοντική επέμβασή της, η δε Ελλάδα για να ξεφορτωθεί το Κυπριακό. Η Αγγλία βεβαίως, αφού πέτυχε τις βάσεις της με τη Συμφωνία τα άλλα δεν την ενδιαφέραν εκτός για να ικανοποιήσει την Τουρκία που την υπολόγιζε περισσότερο από την Ελλάδα και για να χωρίσει τις δύο κοινότητες. 

Οι περιπέτειες της Κύπρου κατά την εφαρμογή της Συνθήκης αυτής ήσαν τραγικές. Εφόσον η Συνθήκη ήταν άδικη για τους Ελληνοκύπριους ήταν φυσικό να δημιουργήσει προβλήματα σε αυτούς. Τα προβλήματα δεν μπορούν συνεπώς όλα να αποδοθούν στους Ελληνοκύπριους και όχι στην πηγή από την οποία προέκυψαν, δηλαδή τη Συνθήκη. Έπρεπε να λυθεί το Κυπριακό και οι υπεύθυνοι για τη Συνθήκη δεν έλαβαν υπόψη ότι έπρεπε να λυθεί σωστά.

Έκτοτε υπήρξαν τραγικές συρράξεις με πολλά θύματα και το ερώτημα που εγείρεται είναι κατά πόσο προσέφερε η Ελλάδα την αναγκαία στήριξη ή μας άφησε μόνους να τα βάλουμε με τους Τούρκους. Για να πετύχει μια τέτοια στήριξη έπρεπε να υπάρχει μία Ελλαδοκυπριακή Εθνική Πολιτική Συμφωνία, που να αφορά στον τρόπο και την πολιτική που θα ακολουθείτο από την Ελλάδα έναντι της Κύπρου για την αποτροπή των τραγικών επιπτώσεων της εν λόγω Συμφωνίας. Ουδέποτε υπήρξε μια τέτοια Συμφωνία. Το αποτέλεσμα ήταν κάποιες ενέργειες της Ελλάδος που δεν ήσαν ποτέ ολοκληρωμένο σχέδιο. Φταίνε και οι μεν, φταίνε και οι δε. 

Όσον αφορά στην Ελλάδα καταρχήν εκτός από τον λαό που σε κάθε περίπτωση εξέφραζε τη συμπαράστασή του προς την Κύπρο, οι πολιτικοί είχαν μειωμένο ενδιαφέρον για την Κύπρο, που τους ήταν δυσάρεστος πονοκέφαλος. Και όχι μόνο αυτό, αν παρακολουθήσει ένας την πολιτική της Ελλάδας, θα διαπιστώσει ότι δεν είχε σύμπνοια πολιτικών. Οι συζητήσεις στο Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι κυρίως ένας συνεχής καυγάς μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αντιπολίτευσης σε προσωπικό επίπεδο. 

Σηκώνεται ο ένας από τους δυο αρχηγούς των κομμάτων και επιτίθεται του άλλου, όχι πάνω σε θέματα σοβαρά αλλά αντιθέτως. Για παράδειγμα ο Πρωθυπουργός της χώρας, κ. Μητσοτάκης, επιτιθέμενος στον αρχηγό της αντιπολίτευσης είπε ότι ο ίδιος «έχει σε 7 χρόνια πριν πολιτευθεί αποκτήσει τρία πτυχία, ενώ ο αντίπαλός του έκανε 10 χρόνια να συμπληρώσει τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο»! Είναι σοβαρά αυτά τα πράγματα; Έχει σημασία πόσα πτυχία έχει ένας πολιτικός ή πόση κρίση ή απόδοση έχει ως άνθρωπος. Όπως ορθά είπε και ο κ. Βορίδης «το Κοινοβούλιο δεν είναι χώρος να αξιολογούνται τα μέλη του ανάλογα με τα πτυχία που έχουν, αλλά είναι χώρος που εκείνο που έχει σημασία είναι η στήριξη του λαού που έχει ο καθένας». Και επιτρέπεται ο κύριος Πρωθυπουργός (με τα τρία πτυχία) να ειρωνεύεται τον αρχηγό της αντιπολίτευσης ότι δεν γνωρίζει την αρχή της διακρίσεως των εξουσιών που ανέπτυξε κατ’ εκείνον ο Ρουσσώ(!), ενώ στην πραγματικότητα όπως είπε και ο αντίπαλοό του ο Ρουσσώ μίλησε μόνο για το κοινωνικό συμβόλαιο. Την αρχή της διακρίσεως των εξουσιών την ανέπτυξε ο Μοντεσκιέ. Και επιτρέπεται ο Πρωθυπουργός να υβρίζει με έπαρση τον πολιτικό του αντίπαλο ότι είναι «ο πιο ψεύτης, ανίκανος και αποτυχημένος Πρωθυπουργός». 

Με έτσι επίπεδα γιατί δεν βγαίνουν έξω να παίξουν ποδόσφαιρο; Και οπωσδήποτε γιατί δεν μιλούν για την Κύπρο ποτέ; Γιατί ο κύριος Μητσοτάκης στο Κογκρέσο της Αμερικής δεν μίλησε για την Κύπρο που είναι τώρα από το 1974 κάτω από την παράνομη κατοχή της Τουρκίας με χιλιάδες θύματα; Τι μπορεί να περιμένουμε από αυτούς τους πολιτικούς; 

Όσον αφορά στην Κύπρο οι υποψήφιοι Πρόεδροι περιλαμβάνουν και αστεία πρόσωπα. Ανθρώπους που τους λείπει η αυτογνωσία και το κύρος. Ορισμένοι πιστεύουν ότι υποκύπτοντας στις προτροπές ξένων, παραδίδουν ανεπίτρεπτες παραχωρήσεις στην Τουρκία, η οποία κατέχει το βόρειο μέρος της Κύπρου.  Αυτό το θεωρούν ρεαλιστική πολιτική.  

Ευτυχώς, όμως, που τελικά ο Πρόεδρος πρόσφατα παραδέχτηκε ότι η πολιτική του κατευνασμού απέτυχε.