Οι διαφορές μας με τους Τούρκους είναι διαιώνιες, από της εφορμήσεως των Τούρκων στη Μικρά Ασία. Είναι αποκαλυπτικές για τους τρόπους σκέψεως και ενέργειας από το Μαντζικέρτ (1071(Αρπ Ασλάν -Ρωμανός Λεκαπηνός).  Ο Νεοέλληνας ζει το σήμερα αφήνοντας το αύριο στις αόρατες δυνάμεις των φαντασιώσεων, ενώ ο Τούρκος ακολουθεί την πονηριά του. Σχεδιάζει τη ζωή δημιουργώντας τις δυνατότητες που θα του εξασφαλίσουν το άμεσο και το απώτερο μέλλον. Εμείς υφιστάμεθα την προοπτική μιας πολιτικής θητείας, ενώ ο Τούρκος δρα στην προοπτική μισού αιώνα. Ιδού ιστορικά παραδείγματα: Σχεδίαζε την άλωση από το 1439 και την αποτόλμησε το 1453. Την Μικρασιατική Καταστροφή από το 1908 και την επέβαλε το 1922. Την κατάληψη της Κύπρου από το 1959 και την κατόρθωσε το 1974. Το δικό του «κράτος» από το  1974 και το επιχείρησε το 1983. Ο Χίτλερ σχεδίαζε το Leberstraum τη δεκαετία πριν το 1938. Στον χρόνο μεταξύ σχεδίου και ενέργειας, ο Τούρκος προπαρασκεύαζε τη δυναμική του με τη διπλωματία, την πολεμική προπαρασκευή και την «παιδεία». Προετοίμαζε την απόπειρα  μιμούμενος συγκεκριμένα πρότυπα. Οι Τούρκοι πολιτικοί επέλεγαν το πρότυπό τους και το προωθούσαν. Για παράδειγμα το φυλετικό μίσος και την καταστροφή του καθορισμένου εχθρού. Αν περάσει ο ερευνητής από ένα δημοτικό σχολείο στην Πόλη, θ’ ακούσει κανιβαλικά τραγούδια που υποβάλλουν στα τουρκόπουλα πώς να σφάξουν με τα νύχια τους τους Έλληνες. Στο Αφιόν θα δει τη μακάβρια παράσταση του Τούρκου που πατά στο στήθος τον Έλληνα, έτοιμος να τον κατασπαράξει. Παρατηρώντας τις οχλαγωγικές εξάρσεις των μαζών στην Πόλη, θα διαπιστώσει τις ίδιες εξοντωτικές μανίες του εξαγριωμένου πλήθους. Και ευχερώς μπορεί να συμπεράνει ο παρατηρητής την μίμηση του Χίτλερ, όπως την υπογράμμισε ο Μπ. Λιούϊς σαν σύνθημα και προσταγή: «Σκοτώστε χωρίς οίκτο» ( “The emergence of Modern Turkey”, London 1968, sel. 218). Το εφάρμοσαν ο καθοδηγητής του σφαγέα Νουρεττίν, Λίμαν Φον Σάντερς, τον Αύγουστο του 1927 στη Σμύρνη, οι εισβολείς του ’74 στην Κύπρο. 

Στα ίδια χρονικά διαστήματα οι πολιτικοί Αθήνας-Λευκωσίας, περί άλλα ετύρβαζαν. Έγνοια τους ήταν   η θητεία τους. Μάλιστα, ενεργούσαν μαζοχιστικά, όπως το 1920, όταν δεν έβγαλαν ούτε βουλευτή τον Βενιζέλο, αρχιτέκτονα των « Δύο Ηπείρων και των 5 Θαλασσών». Το 1959 ούτε που σκέφτηκαν τις θυσίες του Λαού, ούτε τον ρώτησαν.   Υπέγραψαν τη Ζυρίχη ενώ οι απόηχοι της Αυγορίτισσας μάνας αντηχούσαν ακόμα. ΄Ακουε τον ορυμαγδό της μάχης στον Αχυρώνα (2 Σεπτεμβρίου 1958) κι υψώνοντας τα χέρια  στον ουρανό ευχόταν «δύναμην γιε μου, δύναμην, να πεθάνεις λεβέντης», για τον γιο της, τον Ανδρέα Κάρυο, που έπεσε με τον Φώτη, τον Χρίστο και τον Ηλία, στην έξοδο του θανάτου. Η μάνα κατ’ αντιπαραβολή με την Σπαρτιάτισσα μάνα των αρχαίων χρόνων, «ή ταν η επί τας», τη Δαμάτρα, που «έκτανε τον υιόν» της  όταν πληροφορήθηκε πως δείλιασε…

Ο Ερντογάν  μιμείται τον Χίτλερ στην προώθηση των σχεδίων του, με την ανάλογη εκπαίδευση. Το ναζιστικό καθεστώς μάθαινε τα παιδιά πώς να χειρίζονται τα όπλα, με ομοιώματα, αναπτύσσοντας τον στρατιώτη της «Βέρμαχτ». Εκείνα τα παιδιά «θεοποίησαν τον φύρερ» και πολεμούσαν ακόμα στα χαλάσματα του Βερολίνου. Τώρα τα τουρκόπουλα του Ερντογάν όπως και οι όχλοι, εμβολιάζονται με ανθελληνική μανία. Η τουρκική  οχλοκρατία αφηνιάζει με αβυσσαλέο πάθος, αποζητώντας τη σφαγή μας.

Ο σουλτάνος χρησιμοποιεί κάθε αθέμιτο μέσο για να μεταδώσει φιλοτουρκικά αισθήματα. Ψεύδη, συκοφαντικές δυσφημήσεις, κακολογίες, δωροδοκίες, εξαγοράζοντας ή εξαπατώντας διπλωμάτες και κυβερνήσεις. Βλπ. Χίτλερ- Τσιάμπερλεν- Νταλαντιέ στο Μόναχο το 1938. Ο προκλητικός φιλοτουρκισμός του μέχρι πρότινος πλανητάρχη δεν ήταν εξαγορασμένος με ανταλλάγματα; Η παραδοσιακή συμμαχία των Βρετανών δεν είναι τεκμήριο συνδιαλλαγής;( Ρωσοτουρκικοί πόλεμοι 1568,1763,1828,1877, 1878).

Οι συνθήκες προβάλλουν ως αναπότρεπτη λύση τον πόλεμο. Ο πόλεμος, η σιδερένια γροθιά της διπλωματίας, (Κλαούζεβιτς), είναι η δύναμη που παρακάμπτουν Αθήνα και Λευκωσία. Αν οι διπλωμάτες μας έκαναν τον κόπο να εντρυφήσουν στα παρασκήνια, θα γίνονταν σοφότεροι στις επιλογές τους, διακρίνοντας τις σάπιες ρίζες της άρρωστης φιλίας με τους εκάστοτε σκηνοθέτες της Άγκυρας. Κι αν διάβαζαν Αχμέτ Νταβούτογλου ( Το στρατηγικό βάθος), θα μάθαιναν ότι οι Τούρκοι σχεδιάζουν νέα τουρκοκρατία, από Υπερκαυκασίας μέχρι βάθους Μέσης Ανατολής και Αφρικής έως Ατλαντικού. Περαιτέρω: Φραγκούλη Σ. Φράγκου, «Ποια Τουρκία; Ποιοι Τούρκοι» κεφ. «Βαριοπούλα» από σελ. 472 και εξής. Σκηνοθετούν παράδοση ή πόλεμο . Οι μαινόμενοι όχλοι από το ‘55 βρυχόνταν  από παρορμήσεις πολεμικής αγριότητας, όταν οι δικοί μας έβλεπαν απαθείς τις λαθραίες μεταφορές οπλισμών («Ντενίζ» 18 Οκτωβρίου 1959), προσαράξεις στην Πλατανησό, Γαληνόπορνη κ.α. Οι Τούρκοι μας ξεκούφαιναν με τα ουρλιακτά της πολεμικής προπαρασκευής το ’74, αλλά οι ιδιοφυίες μας «δεν περίμεναν εισβολή».  Πληροφορούνταν το προωθούμενο ψευδοκράτος μα δεν ίδρωνε το αυτί τους. Πατούσε την Κύπρο ο Αττίλας και αναμασούσαν τα περί ασκήσεων του ΝΑΤΟ. Και τώρα η απειλή βοά. Και η ευθύνη ερωτά: Πώς αντιμετωπίζουμε τα σχέδια του βρικόλακα; Αντί πολυδάπανων αναπτυξιακών σχεδίων θα επιβαλλόταν από τη λογική η ένταξη των κονδυλίων  σε ταμείο  εξοπλισμού…