Δεν υπάρχει κανείς που να διαφωνεί ότι μόνο με διαπραγματεύσεις επιλύονται προβλήματα όπως το Κυπριακό. Η διαπραγμάτευση όμως διεξάγεται μεταξύ δύο ή και περισσοτέρων εμπλεκομένων πλευρών, οι οποίες έχουν την πολιτική βούληση να δώσουν και να πάρουν ώστε να επιτευχθεί η λύση. Μέχρι σήμερα η Τουρκία χρησιμοποίησε τις διακοινοτικές συνομιλίες και με την παρελκυστική της πολιτική έχει επιτύχει να πάρει χωρίς να δώσει τίποτε. Η καλή γνώση του αντιπάλου αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για να μπορέσει και η αδύνατη πλευρά να υπερασπίσει τα δικά της συμφέροντα.
Από τις συνεχείς δηλώσεις και απειλές κατά της Κύπρου των Τούρκων επισήμων, περιλαμβανομένου και του Προέδρου Ερντογάν δεν προκύπτει ότι η Τουρκία επιδιώκει λύση προς όφελος των δυο κοινοτήτων της Κύπρου.
Αντιθέτως καθιστά ηλίου φαεινότερον ότι είναι τη δική της λύση που θέλει να επιβάλει, είναι τους δικούς της στόχους που προωθεί και τις δικές της επεκτατικές βλέψεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Επιπλέον, η υπέρμετρη φιλοδοξία του Ταγίπ Ερντογάν να επισκιάσει τον Κεμάλ Ατατούρκ και να αναβιώσει την οθωμανική αυτοκρατορία παραβιάζοντας τις διεθνείς συνθήκες που καθόρισαν τα σύνορα των κρατών και το σύνδρομο της υπεροχής που τον διακατέχει, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για την επιτυχή έκβαση του όποιου διαλόγου επαναρχίσει.
Ο μέντορας του Ταγίπ Ερντογάν, πρώην Πρωθυπουργός της Τουρκίας και ακαδημαϊκός Αχμέτ Νταβούτογλου, κωδικοποίησε τους στόχους της Τουρκίας όπως καταστεί μια ανεξάρτητη από άλλες χώρες δύναμη στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και καθόρισε τη στρατηγική που θα έπρεπε να ακολουθήσει η κυβέρνηση της χώρας του στο βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος- Η Διεθνής θέση της Τουρκίας».
Στις σελίδες 266-274 του βιβλίου περιγράφει τη σημασία του Αιγαίου και της Κύπρου για την Τουρκία και αναφέρει: Μία Τουρκία που έχει αποκλεισθεί από το Αιγαίο και έχει περικυκλωθεί στα νότια από τη «Ρωμαίικη διοίκηση της νότιας Κύπρου» σημαίνει ότι τα περιθώρια της να κάνει ένα άνοιγμα στον κόσμο έχουν περιορισθεί σημαντικά. Και παρακάτω γράφει:
Η Τουρκία για να γίνει μια πραγματική περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο ώς την Αδριατική και από το Σουέζ ώς την Ερυθρά Θάλασσα.
Η Γαλάζια Πατρίδα για την οποία κόπτονται σήμερα οι Τούρκοι πολιτικοί καλύπτει το Αιγαίο και την Κύπρο, καθώς και την Ανατολική Μεσόγειο. Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο, αναφέρει σε άλλο σημείο ο Νταβούτογλου, δεν είναι δυνατόν να έχει έναν αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές. Δεν μπορεί να είναι δραστήρια στις παγκόσμιες πολιτικές διότι αυτό το μικρό νησί κατέχει μία θέση που μπορεί να επηρεάσει άμεσα τους στρατηγικούς συνδέσμους μεταξύ της Ασίας και της Αφρικής.
Αφού έχει και το γνωρίζουμε τόση σημασία αυτό το μικρό νησί και με τον υποθαλάσσιο πλούτο των θαλασσών του που ίσως τότε να μην γνώριζε ο κ. Αχμέτ, ας το αξιοποιήσουν οι νόμιμοι κάτοικοι του. Προς όφελος όλων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Η εισβολή της Τουρκίας στην αιμάσσουσα Συρία με την ανοχή των δυνατών της υφηλίου αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα του τι είναι σε θέση να πράξει η ηγεσία της χώρας αυτής, ανεξαρτήτως συνεπειών, για την προώθηση των στόχων της και των πολιτικών της στην περιοχή. Σήμερα η Τουρκία είναι ένα κράτος παρίας, ένα κράτος που λειτουργεί εκτός των παραμέτρων του Διεθνούς Δικαίου και των αρχών και αξιών των Ηνωμένων Εθνών.
Αλλά όταν έχει έναντι του ένα λαό που δεν πρόκειται να αποδεχθεί την όποια λύση του επιβάλει η Τουρκία, ένα λαό που θα αντιταχθεί στην μετατροπή του σε σκλάβο του νεο-οθωμανισμού, θα υπολογίσει το κόστος.
Από τις συνεχείς δηλώσεις και απειλές κατά της Κύπρου των Τούρκων επισήμων, περιλαμβανομένου και του Προέδρου Ερντογάν δεν προκύπτει ότι η Τουρκία επιδιώκει λύση προς όφελος των δυο κοινοτήτων της Κύπρου.
Αντιθέτως καθιστά ηλίου φαεινότερον ότι είναι τη δική της λύση που θέλει να επιβάλει, είναι τους δικούς της στόχους που προωθεί και τις δικές της επεκτατικές βλέψεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Επιπλέον, η υπέρμετρη φιλοδοξία του Ταγίπ Ερντογάν να επισκιάσει τον Κεμάλ Ατατούρκ και να αναβιώσει την οθωμανική αυτοκρατορία παραβιάζοντας τις διεθνείς συνθήκες που καθόρισαν τα σύνορα των κρατών και το σύνδρομο της υπεροχής που τον διακατέχει, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για την επιτυχή έκβαση του όποιου διαλόγου επαναρχίσει.
Ο μέντορας του Ταγίπ Ερντογάν, πρώην Πρωθυπουργός της Τουρκίας και ακαδημαϊκός Αχμέτ Νταβούτογλου, κωδικοποίησε τους στόχους της Τουρκίας όπως καταστεί μια ανεξάρτητη από άλλες χώρες δύναμη στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και καθόρισε τη στρατηγική που θα έπρεπε να ακολουθήσει η κυβέρνηση της χώρας του στο βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος- Η Διεθνής θέση της Τουρκίας».
Στις σελίδες 266-274 του βιβλίου περιγράφει τη σημασία του Αιγαίου και της Κύπρου για την Τουρκία και αναφέρει: Μία Τουρκία που έχει αποκλεισθεί από το Αιγαίο και έχει περικυκλωθεί στα νότια από τη «Ρωμαίικη διοίκηση της νότιας Κύπρου» σημαίνει ότι τα περιθώρια της να κάνει ένα άνοιγμα στον κόσμο έχουν περιορισθεί σημαντικά. Και παρακάτω γράφει:
Η Τουρκία για να γίνει μια πραγματική περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο ώς την Αδριατική και από το Σουέζ ώς την Ερυθρά Θάλασσα.
Η Γαλάζια Πατρίδα για την οποία κόπτονται σήμερα οι Τούρκοι πολιτικοί καλύπτει το Αιγαίο και την Κύπρο, καθώς και την Ανατολική Μεσόγειο. Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο, αναφέρει σε άλλο σημείο ο Νταβούτογλου, δεν είναι δυνατόν να έχει έναν αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές. Δεν μπορεί να είναι δραστήρια στις παγκόσμιες πολιτικές διότι αυτό το μικρό νησί κατέχει μία θέση που μπορεί να επηρεάσει άμεσα τους στρατηγικούς συνδέσμους μεταξύ της Ασίας και της Αφρικής.
Αφού έχει και το γνωρίζουμε τόση σημασία αυτό το μικρό νησί και με τον υποθαλάσσιο πλούτο των θαλασσών του που ίσως τότε να μην γνώριζε ο κ. Αχμέτ, ας το αξιοποιήσουν οι νόμιμοι κάτοικοι του. Προς όφελος όλων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Η εισβολή της Τουρκίας στην αιμάσσουσα Συρία με την ανοχή των δυνατών της υφηλίου αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα του τι είναι σε θέση να πράξει η ηγεσία της χώρας αυτής, ανεξαρτήτως συνεπειών, για την προώθηση των στόχων της και των πολιτικών της στην περιοχή. Σήμερα η Τουρκία είναι ένα κράτος παρίας, ένα κράτος που λειτουργεί εκτός των παραμέτρων του Διεθνούς Δικαίου και των αρχών και αξιών των Ηνωμένων Εθνών.
Αλλά όταν έχει έναντι του ένα λαό που δεν πρόκειται να αποδεχθεί την όποια λύση του επιβάλει η Τουρκία, ένα λαό που θα αντιταχθεί στην μετατροπή του σε σκλάβο του νεο-οθωμανισμού, θα υπολογίσει το κόστος.
* Πρέσβης ε.τ.
