Τέτοια μέρα πριν από 48 χρόνια, οι δρόμοι της Αθήνας και όχι μόνο είχαν γεμίσει από κόσμο που πανηγύριζε για την πτώση της χούντας του Δημήτρη Ιωαννίδη. Χιλιάδες πολίτες έφτασαν μέχρι το αεροδρόμιο του Ελληνικού για να υποδεχτούν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως τον σωτήρα της Ελλάδας, τον άνθρωπο που θα ανόρθωνε τη χώρα και θα καθάριζε τον επταετή γύψο της δικτατορίας… Τέτοια μέρα στην Κύπρο ο Αττίλας συνέχιζε για πέμπτη μέρα να σκορπά τον θάνατο, την ταπείνωση, την εξαθλίωση, ποδοπατούσε ανθρώπινα δικαιώματα, εθνική και ανθρώπινη αξιοπρέπεια… Την ώρα που ο Καραμανλής κατέβαινε από το αεροπλάνο που του είχε παραχωρήσει η Γαλλία, στο αθηναϊκό έδαφος, ο Αττίλας είχε καταλάβει το 8% των κυπριακών εδαφών. Μεσολάβησε η εκεχειρία για να συνεχίσουν οι Τούρκοι ανενόχλητοι την προέλασή τους… Οι Κύπριοι ακόμη περιμένουν τη συμπαράσταση της δημοκρατικής Αθήνας…
Ο Υφυπουργός Παιδείας της Ελλάδας, πανεπιστημιακός Άγγελος Συρίγος, είπε πικρές αλήθειες στη Βουλή των Ελλήνων, όσο και αν δεν άρεσαν στους συναδέλφους του. Είπε πικρές αλήθειες που πονούν ακόμη και σήμερα. Είπε ότι η δικτατορία δεν έπεσε «δυστυχώς» λόγω εσωτερικής αντίστασης, αλλά υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας. Ο Άγγελος Συρίγος κατά την τοποθέτησή του ανέφερε ότι παρά τη «φωτεινότητα» της εξέγερσης του Πολυτεχνείου η χούντα «δυστυχώς» δεν έπεσε από μαζικές λαϊκές αντιδράσεις, αλλά λόγω της κυπριακής τραγωδίας, ενώ σε άλλο σημείο μίλησε για τις «μυθικές διαστάσεις» που απέκτησε το Πολυτεχνείο κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Οι αντιπολιτευόμενοι έκαναν λόγο για ύβρεις και ανιστόρητο αφήγημα, με τον κ. Συρίγο να μην παίρνει λέξη πίσω από όσα είπε.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια φωτεινή σελίδα στη σύγχρονη σελίδα της Ελλάδας, σελίδα ποτισμένη με αίμα. Αίμα που χύθηκε από αδελφοκτόνους… Όμως μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τι έγινε στην Ελλάδα. Τη χούντα του Γεώργιου Παπαδόπουλου, διαδέχθηκε μια πιο σκληρή δικτατορία, αυτή του Δημήτριου Ιωαννίδη. Η Κύπρος ήταν το μεγάλο θύμα των δικτατόρων της Ελλάδας. Ούτε υποτίμηση της αντίστασης έγινε από τον πανεπιστημιακό και Υφυπουργό, ούτε διαγραφή του αγώνα κατά της χούντας, ούτε αφάνισε τα κολαστήρια, ούτε ξέχασε τις εξορίες στα ξερονήσια… Υπέδειξε με σαφήνεια πως το βάρος της τραγωδίας της Κύπρου είναι που έριξε τους χουντικούς… Και αυτό έγινε. Πρόδωσαν την Κύπρο. Την παρέδωσαν στην Τουρκία… και κλείστηκαν στο καβούκι τους αφήνοντας έναν λαό έρμαιο στις τουρκικές κτηνωδίες…
Χιλιάδες ξεριζωμένοι αναζητούσαν εκείνες τις μέρες τη σκιά ενός δένδρου να πάρουν μια ανάσα, μια στέγη πάνω από τα κεφάλια των παιδιών τους… οι πανηγυρισμοί στην ελληνική πρωτεύουσα καλά κρατούσαν. Δεν είχαν τα μέσα είπαν οι δημοκρατικοί που γύρισαν στα πάτρια εδάφη μετά την εξορία τους, δεν βρήκαν τίποτε όρθιο, τίποτε αξιοποιήσιμο και ικανό για αντίσταση που θα μπορούσε να βοηθήσει την Κυπριακή Δημοκρατία…
Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν λέει η ρήση… Οι πληγές της Κύπρου είναι ακόμη ανοιχτές, όσο και αν σφυρίζουν κάποιοι στο κλεινόν άστυ αδιάφορα… Άλλωστε η Κύπρος πέφτει μακριά… Οι ευθύνες όμως είναι εκεί. Και καμιά κυβέρνηση δεν τις απέδωσε. Ο Φάκελος της Κύπρου παραμένει κλειστός σε κάποια συρτάρια… την ώρα που η κραυγή της τότε 14χρονης «θα πάρω στον τάφο τους βιασμούς μου» σκίζει τα σωθικά μας… Ποια συγνώμη, ποια άφεση αμαρτιών μπορεί να διαγράψει την κτηνωδία που δέχτηκε από τις ορδές του Αττίλα; Κρατά καλά φυλαγμένο το μυστικό της, που θα το πάρει όπως είπε στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων, στον τάφο της για να μην βεβηλωθεί ξανά από την άγρια κοινωνία στην οποία ζούμε…
Οι αλήθειες δεν αρέσουν. Και όσα λέχθηκαν από τους αντιδρούντες στον Άγγελο Συρίγο, μόνο ως αποπροσανατολισμός μπορούν να αναγνωστούν. Η αντίσταση στη χούντα έγινε από τους λίγους, τους πολύ λίγους και ψυχωμένους, διαφορετικά η δικτατορία δεν θα διαρκούσε εφτά χρόνια… «Η ελληνική Πολιτεία δεν ξεχνά όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Κύπρου. 48 χρόνια μετά την τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, το τραύμα της παράνομης κατοχής παραμένει βαθύ», σημείωσε στο μήνυμά της η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Αικατερίνη Σακελλαροπούλου. Και κατέληγε:«Θυμόμαστε πάντα όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Μεγαλονήσου και διεκδικούμε την επανένωσή της, με βάση τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών και τις αρχές του διεθνούς δικαίου».
