Το τι παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό σε ό,τι αφορά τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές αναπόφευκτα δημιουργούν συνειρμούς που άπτονται αυτού τούτου του θεσμού της Δημοκρατίας. Λέγεται συχνά ότι η εκλογή Προέδρου μιας χώρας συνιστά την κορωνίδα της άσκησης της δημοκρατικής διαδικασίας για την οποία όλοι μας πρέπει να είμαστε υπερήφανοι. Δεν μου φαίνεται, ωστόσο, να είναι έτσι τα πράγματα στην πράξη.
Οι αλλεπάλληλες συσκέψεις και συναντήσεις των ηγεσιών πολιτικών δυνάμεων για την εξεύρεση υποψηφίου για τις εκλογές δεν αποδίδουν τιμή ούτε στα πολιτικά κόμματα που συνιστούν τα κύτταρα της Δημοκρατίας, ούτε στο θεσμό αυτής ταύτης της Δημοκρατίας. Η συνεχής παρέλαση ονομάτων για τη διεκδίκηση του θώκου του προέδρου της Δημοκρατίας, η εγκατάλειψη κάποιων στην πορεία και η εισαγωγή νέων σε μια επαναλαμβανόμενη σειρά χωρίς τέλος, μάλλον εκθέτει το θεσμό παρά τον τιμά. Δεν είναι ο θώκος του Προέδρου μιας χώρας κενή θέση στο δημόσιο που όσο πιο πολλοί υποψήφιοι καλούνται σε συνέντευξη τόσο καλύτερα εξυπηρετείται το δημόσιο συμφέρον.
Η θέση του Προέδρου μιας ημικατεχόμενης πατρίδας, όπως είναι η Κύπρος, είναι ή πρέπει να είναι, το προπύργιο για την καθοδήγηση του αγώνα που χρειάζεται για την απελευθέρωσή της. Δεν φτάνει ένας υποψήφιος να είναι ένας πετυχημένος οικονομολόγος, δικηγόρος, διπλωμάτης ή εκπαιδευτικός για να πούμε ότι κάνει για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Γιατί οι μέχρι τώρα υποψήφιοι που παρέλασαν κατά διαστήματα από τις κομματικές επιτροπές, δεν έχουν να επιδείξουν τίποτε άλλο στη ζωή τους για να γίνουν πρόεδροι της Κύπρου παρά το ότι ήταν επιτυχημένοι ιδιώτες στους τομείς τους. Η συνεχιζόμενη παρέλαση ονομάτων προσώπων, όσο επιτυχημένων και να είναι στον επαγγελματικό τομέα, χωρίς να πληρούν βασικές, εθνικές και πολιτικές αρετές που απαιτούνται για να είναι ένας Πρόεδρος μιας ημικατεχόμενης πατρίδας ευτελίζει τόσο το θεσμό της Δημοκρατίας όσο και τον κυπριακό λαό.
Έχει λεχθεί σε πολλές περιπτώσεις από κάποιους πολιτικούς ηγέτες ότι ένας υποψήφιος πρόεδρος πρέπει να διαθέτει άδολο πατριωτισμό, πολιτική επάρκεια και ορθές πολιτικές θέσεις για τη σωτηρία της Κύπρου μια και η πατρίδα μας δεν είναι η Μάλτα ή το Λουξεμβούργο που διάγουν ήσυχο δημοκρατικό και εθνικό βίο. Πρέπει να διαθέτει επίσης ψηλό δημόσιο ήθος, άδολο πατριωτισμό και ψηλό βαθμό εκλεξιμότητας. Χωρίς να θέλουμε να θίξουμε κανένα από τα μέχρι σήμερα ονόματα που ακούστηκαν για υποψήφιοι Πρόεδροι της Δημοκρατίας θα ήταν χρήσιμο να ξεχωρίσουμε πως ένας πετυχημένος επαγγελματίας είτε αυτός είναι γιατρός, εκπαιδευτικός, επιχειρηματίας, επιστήμονας, διπλωμάτης είτε συνδικαλιστής δεν σημαίνει ότι μπορεί κόλας να πληροί τα προσόντα που απαιτούνται για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εδώ και τόσα χρόνια δεν τους έχουμε ακούσει για εκείνα που μας πονούν έτσι που να μπορούμε να τους εμπιστευθούμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
Και κάτι για την εκλεξιμότητα που είναι πιο χειροπιαστό στοιχείο για να κατανοήσουμε όλοι τις προεδρικές εκλογές. Για πόσους από τους προτεινόμενους υποψήφιους έδειξαν οι δημοσκοπήσεις ότι διαθέτουν αξιόλογο ποσοστό εκλεξιμότητας; Μεταξύ των ονομάτων που ακούστηκαν μέχρι σήμερα οι πλείστοι συγκεντρώνουν εκλεξιμότητα που κυμαίνεται από επτά μέχρι έντεκα και δεκατέσσερα τοις εκατόν, πράγμα που δεν τους επιτρέπει ούτε καν να σκέφτονται να μπουν στον προεκλογικό αγώνα. Και βέβαια ούτε επιτρέπεται στα κόμματα να επιβάλλουν στο λαό υποψήφιους που η ελεύθερη λαϊκή βούληση τους δίνει πέντε ή δέκα τοις εκατόν. Μόνο ένας συγκεντρώνει την προτίμηση του κόσμου κατά 35% και πάνω. Χωρίς να έχει ακόμα εξαγγείλει την υποψηφιότητά του.
Ας μη μιλούμε λοιπόν για βιασμό της θέλησης του λαού. Ο κόσμος με ό,τι βλέπει και ό,τι ακούει γνωρίζει ποιον θέλει ως Πρόεδρο της ημικατεχόμενης πατρίδας του.
