Δεν θα καταχραστώ το χρόνο σας μπαίνοντας σε αχρείαστη ανάλυση νομοθεσιών κανονισμών κτλ. Γραφώ, θεωρώ, με απλά και κατανοητά λόγια ώστε να καταλαβαίνουμε όλοι μας γιατί μιλάμε.
Επιτόκιο υπερημερίας είναι το επιτόκιο που χρεώνεται επιπλέον του συμφωνηθέν επιτοκίου σε μια δανειστική σύμβαση στην περίπτωση που ο δανειολήπτης καθυστερήσει την πληρωμή μιας ή περισσοτέρων δόσεων. Η χρέωση αυτή αφορά στο ποσό σε καθυστέρηση ή σε ολόκληρο το ποσό του δανείου όταν το δάνειο έχει τερματιστεί.
Τη δεδομένη στιγμή όλα τα πιστωτικά ιδρύματα επιλέγουν να χρεώνουν τους λογαριασμούς σε καθυστέρηση με το υψηλότερο ποσοστό τόκου υπερημερίας που προβλέπει η νομοθεσία, δηλαδή με 2% – υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά είναι ελάχιστες.
Λαμβάνοντας υπόψη το ύψος των καταθετικών επιτοκίων αλλά και το ύψος των δανειστικών επιτοκίων στην εποχή μας, τολμώ να πω ότι η εφαρμογή χρέωσης επιτοκίου υπερημερίας ύψους 2% αποτελεί υπερβολή και αγγίζει τα όρια της αισχροκερδείας.
Οφείλω να ομολογήσω ότι πλείστα τα πιστωτικά ιδρύματα αφαιρούν αυτές τις χρεώσεις κατά τη διάρκεια της αναδιάρθρωσης μιας πιστωτικής διευκόλυνσης, πρακτική που ακολουθούν πολλές φορές και οι αποφάσεις των δικαστηρίων. Το ερώτημα όμως παραμένει. Γιατί να παρέχεται στις τράπεζες αυτή η δυνατότητα αρχής εξαρχής;
Η νομοθετική εξουσία καλείται να βάλει ένα όριο στο ύψος αυτής της χρέωσης συνδέοντας το ανώτερο επιτρεπόμενο ύψος της με κάποιο αντικειμενικό δείκτη, όπως είναι, για παράδειγμα, το βασικό επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρική Τράπεζας. Έτσι θα εφαρμόζεται αυτόματα αναπροσαρμογή του ανωτέρου επιτρεπόμενου ποσοστού χρέωσης χωρίς να χρειάζεται καποια παρέμβαση όταν τα δεδομένα αλλάζουν.
Απλά και ευκολά εφαρμόσιμά μετρά που είναι προς όφελος τόσο της κοινωνίας των πολίτων όσο και των ιδίων των τράπεζων οι οποίες ούτως η άλλως απαλείφουν ή υποχρεώνονται να απαλείφουν τη συγκεκριμένη χρέωση.
Επιτόκιο υπερημερίας είναι το επιτόκιο που χρεώνεται επιπλέον του συμφωνηθέν επιτοκίου σε μια δανειστική σύμβαση στην περίπτωση που ο δανειολήπτης καθυστερήσει την πληρωμή μιας ή περισσοτέρων δόσεων. Η χρέωση αυτή αφορά στο ποσό σε καθυστέρηση ή σε ολόκληρο το ποσό του δανείου όταν το δάνειο έχει τερματιστεί.
Τη δεδομένη στιγμή όλα τα πιστωτικά ιδρύματα επιλέγουν να χρεώνουν τους λογαριασμούς σε καθυστέρηση με το υψηλότερο ποσοστό τόκου υπερημερίας που προβλέπει η νομοθεσία, δηλαδή με 2% – υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά είναι ελάχιστες.
Λαμβάνοντας υπόψη το ύψος των καταθετικών επιτοκίων αλλά και το ύψος των δανειστικών επιτοκίων στην εποχή μας, τολμώ να πω ότι η εφαρμογή χρέωσης επιτοκίου υπερημερίας ύψους 2% αποτελεί υπερβολή και αγγίζει τα όρια της αισχροκερδείας.
Οφείλω να ομολογήσω ότι πλείστα τα πιστωτικά ιδρύματα αφαιρούν αυτές τις χρεώσεις κατά τη διάρκεια της αναδιάρθρωσης μιας πιστωτικής διευκόλυνσης, πρακτική που ακολουθούν πολλές φορές και οι αποφάσεις των δικαστηρίων. Το ερώτημα όμως παραμένει. Γιατί να παρέχεται στις τράπεζες αυτή η δυνατότητα αρχής εξαρχής;
Η νομοθετική εξουσία καλείται να βάλει ένα όριο στο ύψος αυτής της χρέωσης συνδέοντας το ανώτερο επιτρεπόμενο ύψος της με κάποιο αντικειμενικό δείκτη, όπως είναι, για παράδειγμα, το βασικό επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρική Τράπεζας. Έτσι θα εφαρμόζεται αυτόματα αναπροσαρμογή του ανωτέρου επιτρεπόμενου ποσοστού χρέωσης χωρίς να χρειάζεται καποια παρέμβαση όταν τα δεδομένα αλλάζουν.
Απλά και ευκολά εφαρμόσιμά μετρά που είναι προς όφελος τόσο της κοινωνίας των πολίτων όσο και των ιδίων των τράπεζων οι οποίες ούτως η άλλως απαλείφουν ή υποχρεώνονται να απαλείφουν τη συγκεκριμένη χρέωση.
* Χρηματοοικονομικός Σύμβουλος – Σύμβουλος Αφερεγγυότητας
Προέδρος Οργάνωσης Νέων Επιστημόνων ΔΗΣΥ
