Σε προηγούμενη στήλη είχα θέσει ένα τεράστιο ερώτημα. Είμαστε τελικά ρατσιστές; Ένα χρόνο πριν είχαμε δύο σοβαρά περιστατικά ξυλοδαρμού μιας μητέρας από 43χρονο Ελληνοκύπριο ενώ αυτή κρατούσε στην αγκαλιά το παιδί της και τον ξυλοδαρμό 23χρονου από το Πακιστάν από δύο Ελληνοκύπριους στο κέντρο της Λευκωσίας.

Ένα περίπου χρόνο μετά, βλέπουμε το περιστατικό με την 25χρονη Τουρκοκύπρια η οποία δέχθηκε επίθεση από παρέα Ελληνοκύπριων στην Αγία Νάπα. Όπως και στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις, έτσι και σε αυτή, όλα τα Μέσα έβγαλαν προς τα έξω το περιστατικό, πάντα με την ενημέρωση που είχαμε από την Αστυνομία. Η αντίδραση όμως από συγκεκριμένη ομάδα προσώπων, τους λεγόμενους ψευδοπατριώτες και «ειδικούς» του Facebook ήταν για άλλη μία φορά τουλάχιστον απαράδεκτη. Οι βρισιές και τα πικρόχολα σχόλια έδιναν και έπαιρναν σε κάθε κοινοποίηση που γινόταν στις σελίδες του philenews στα Μέσα Κοινωνική Δικτύωσης.

Ως Μέσο, οφείλουμε να παρακολουθούμε και να ενημερώνουμε το ευρύ κοινό με τα θέματα που το ενδιαφέρουν, με περιστατικά τα οποία δεν γνώριζαν και με ειδήσεις οι οποίες μπορούν να δώσουν πληροφορίες για το τι γίνεται στην χώρα του και σε όλο τον κόσμο. Το κάθε Μέσο επιλέγει να προβάλει την ειδησεογραφία με τον δικό του τρόπο χωρίς να επιβάλλει τίποτα και σε κανένα. Δέχεται τις κριτικές από το κοινό του χωρίς καμία αντίδραση και χωρίς καμία υποχρέωση να απαντήσει γιατί υπάρχει ελευθερία του λόγου.

Αφού λοιπόν υπάρχει αυτή η ριμάδα η ελευθερία, σε όσους δεν αρέσουν τέτοιες ειδήσεις γιατί έχουν τις αντιλήψεις που έχουν (σ.σ. ο καθένας ότι θέλει πιστεύει) πολύ απλά μπορούν να τις προσπερνούν. Ο σχολιασμός για το ίδιο το θύμα της επίθεσης με ρατσιστικά, πικρόχολα και υβριστικά σχόλια είναι περιττός. Οι βρισιές, η μείωση και ο εκφοβισμός εναντίον δημοσιογράφων που υπογράφουν είτε τις απόψεις του είτε τα ρεπορτάζ τους για αυτά τα περιστατικά είναι καταδικαστέος και εντελώς απαράδεκτα. Δεν φταίνε οι δημοσιογράφοι για τις πράξεις των άλλων.

Καθημερινά δεχόμαστε σχόλια από το κοινό, είτε θετικά είτε αρνητικά, πάντα με ανοικτά τα μάτια και αίσθημα αποδοχής. Όμως το να μειώνουμε την δουλειά των δημοσιογράφων γιατί έγραψαν κάτι για το οποίο δεν συμφωνούμε ή δεν είναι αυτό που πιστεύουμε, δεν μπορεί να γίνει αποδεχτό.
Ότι δεν μας αρέσει απλά δεν το διαβάζουμε. Τόσο απλά.