Πάντα θα βρεθεί κάποιος, που νομίζει πως είναι πιο έξυπνος από τους άλλους, να κάνει την κρίσιμη ερώτηση. Εσύ τι προτείνεις; Όπως και προχτές, που έγραφα για τα λεωφορεία Ελληνοκυπρίων που μεταφέρουν στα κατεχόμενα ξένους τουρίστες και χρηματοδοτούν το κατοχικό καθεστώς.

Έκανε κι εδώ ο πιο έξυπνος την κρίσιμη ερώτηση γράφοντας: «Προκάλεσα πολλές φορές τον κ. Μιχαηλίδη σαν έγκριτος δημοσιογράφος αντί να είναι απλός παρατηρητής και σχολιαστής των πολιτικών εξελίξεων, να μας πει επιτέλους και τις δικές του προτάσεις, δυστυχώς χωρίς ανταπόκριση».

Φυσικά, ειδικά στο συγκεκριμένο θέμα δείχνει απλώς ότι αυτός που ρωτά δεν θέλει απάντηση, θέλει μόνο να προσβάλει τον «έγκριτο δημοσιογράφο», να κάνει σόου ότι έπιασε το πόδι του. Διότι, είναι αυτονόητη η απάντηση: Να μην μεταφέρουν τουρίστες στα κατεχόμενα, να μην αιμοδοτούν το κατοχικό καθεστώς. Αφού το καταγγέλλω είναι δεδομένο ότι θέλω να δείξω πως το θεωρώ λάθος, δεν πρέπει να το κάνουν αυτό οι Ελληνοκύπριοι επιχειρηματίες. Αλλά, φαντάζομαι, ρωτά για τις προτάσεις μου για το Κυπριακό κι ας είναι άσχετο αυτό με τα λεωφορεία και τους τουρίστες.

Είναι συχνό το φαινόμενο. Όποιος διαφωνεί με τις απόψεις μου ρίχνει την ατάκα. Αλλά, είναι δυνατό να γράφω κάθε μέρα, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, τις περισσότερες φορές για το Κυπριακό, και να νομίζει κανένας ότι θα με εκθέσει με αυτή την ανοησία; Να το πω ξανά, λοιπόν, σεβόμενος τους αναγνώστες που αφιερώνουν το χρόνο τους να διαβάζουν αυτά που γράφουμε. Οι δικές μου προτάσεις κατατίθενται σε αυτή τη στήλη την ώρα των εξελίξεων και των διλημμάτων. Όχι φιλοσοφώντας εκ των υστέρων. Από το 2006 μέχρι σήμερα. Σε κάθε εξέλιξη του Κυπριακού κρίνω τα συμβάντα και γράφω και τη δική μου θέση. Αλλά, απλώς δημοσιογραφώ, δεν είμαι πολιτικός, ούτε ζητώ την ψήφο κανενός για να εφαρμόσω πολιτική. Ελπίζω μόνο να επηρεάσω κάπως προς την κατεύθυνση που εγώ θεωρώ ωφέλιμη για τον τόπο.

Στις τωρινές εξελίξεις, για παράδειγμα, προτείναμε άπειρες φορές να διεκδικήσουμε να καθαρίσει η βάση των συνομιλιών προτού συμφωνήσουμε να πάμε στην επόμενη διαδικασία. Να ξεκαθαριστεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ότι δεν αναζητούμε το «κοινό έδαφος» (χρυσή τομή) ανάμεσα στις παράλογες αξιώσεις της τουρκικής πλευράς και τις δικές μας θέσεις που ταυτίζονται με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Γιατί αν ακολουθηθεί η ανοικτή αναζήτηση χρυσής τομής, όπως κάνει σήμερα η απεσταλμένη του Γκουτέρες, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να έχουμε θετική κατάληξη για τη δική μας (αδύναμη) πλευρά. Θα καταλήξουμε ξανά σε αδιέξοδο, το αποτέλεσμα του οποίου θα είναι είτε η νομιμοποίηση του σημερινού στάτους κβο, που εμείς θεωρούμε απαράδεκτο, είτε (για να αποφύγουμε το ναυάγιο) σε υποχωρήσεις που θα προσεγγίζουν τα δύο κράτη, βαφτισμένα σε ΔΔΟ ή σε συνομοσπονδία. Ήδη, οι Βρετανοί, στήνουν σενάρια προς αυτή την κατεύθυνση.

Ανάμεσα στα πολλά που γράψαμε, προτείναμε κι αυτό: από τη στιγμή που η τουρκική πλευρά δεν συζητά τίποτε άλλο από τα δύο κράτη και τα Ηνωμένα Έθνη το επιτρέπουν, θα έπρεπε η πλευρά μας, με μια μελετημένη προσέγγιση, να προτείνει επίσημα την επιστροφή στην δικοινοτική Κυπριακή Δημοκρατία και να συζητηθούν οι αλλαγές στο Σύνταγμα που θα την κάνουν λειτουργική. Έστω και μόνο ως αντίβαρο στην αδιαλλαξία της τουρκικής πλευράς για τα δυο κράτη.

Σε όποιον δεν αρέσουν αυτά που γράφω «ας πέσει χώρκα του», που έλεγε κι ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, δεν σημαίνει ότι κάθε φορά που του κατεβαίνει κάποιου στο κεφάλι να πετά αερολογίες, οφείλουμε να του δίνουμε εξηγήσεις. Τους σιχάθηκε η ψυχή μου, για να πω την αλήθεια. Διότι, όσοι αποδέχονται ότι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι οι οποίοι επαναλαμβάνουν σαν κολλημένα γραμμόφωνα ότι δεν μπορούμε να παρεκκλίνουμε από τη ΔΔΟ, καταθέτουν κάποια σοβαρή πρόταση και οι άλλοι δεν έχουν πρόταση, είναι λωποδύτες. Πολύ λωποδύτες.

Ας μας εξηγήσουν μια φορά με ποιο τρόπο είναι ρεαλιστική πρόταση η ΔΔΟ; Πάνω από μισό αιώνα τη συζητούμε, κάναμε το ομοσπονδιακό πολίτευμα με κυπριακή πατέντα, συμφωνούμε συνομοσπονδία και την βαφτίζουμε ομοσπονδία για να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο και πάλι λύση δεν έχουμε. Το 1969, ο Φαζίλ Κουτσιούκ δήλωνε ότι «η εγκαθίδρυσης ομοσπονδιακού κράτους αποτελεί αναγκαιότητα διότι υπάρχουν εν Κύπρω δύο διαφορετικαί από απόψεως φυλής, θρησκείας και εθίμων κοινότητες» («Η τελευταία ώρα», 18/2/69).

Αλλά ακόμα την ψάχνουμε στα συντρίμμια μας την ομοσπονδία. Κι αντί να τα βάζουν οι πολίτες με τους πολιτικούς τους, με τους ταγούς τους, που τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια, τα βάζουν με τους δημοσιογράφους. Οι οποίοι γράφουν απλώς τη γνώμη τους κι όποιος θέλει την λαμβάνει υπόψη. Άτε ολάν τζιαι κανεί.