Προσέξτε μαζεμένες συγκυρίες. Ο ανεκδιήγητος Αναστασιάδης απειλούσε για καιρό θεούς και δαίμονες με αγωγές. Το έκανε πράξη, όμως, τώρα, που η υπόθεση Μακάριου Δρουσιώτη προχωρά στην Αρχή κατά της Διαφθοράς. Οι Εισαγγελείς απειλούσαν προ ετών τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη ότι θα ζητήσουν την παύση του. Συμπτωματικά, το έπραξαν τώρα. Ακόμη και αν η Αρχή κατά της Διαφθοράς καταλήξει ότι υπάρχει υπόθεση εναντίον του Αναστασιάδη, το θέμα θα καταλήξει στον Γενικό Εισαγγελέα (αφού αυτό προβλέπει ο νόμος τον οποίο ψήφισαν οι σοφοί στη Βουλή) τον επί 40 χρόνια φίλο του Αναστασιάδη, ο οποίος τον διόρισε υπουργό Δικαιοσύνης και μετά επικεφαλής της Νομικής Υπηρεσίας.
Παράλληλα, σε αυτή τη συγκρουσιακή συγκυρία, ο Χριστοδουλίδης (του Αναστασιάδη) αδιαφορεί για το μέγεθος της καταστροφικής ζημιάς από τον πόλεμο δύο κορυφαίων θεσμών και μιμείται τον Πόντιο Πιλάτο, αναγκάζοντάς μας να διερωτόμαστε γιατί εξελέγη Πρόεδρος.
Συμπτώσεις μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος. Πολύ περίεργες, όμως. Δύσκολο να μην σκεφθεί κάποιος ότι πολλοί, για πολλούς λόγους θα ήθελαν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να απαλλαγούν από τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη ή έστω να τον φιμώσουν. Βλέπετε, ο αθεόφοβος, δεν θα έκλεινε το στόμα του στις όποιες εξελίξεις υπάρξουν επί των προαναφερθέντων…
Όποιοι και αν είναι οι λόγοι της προκλητικής ενέργειας του Γενικού Εισαγγελέα, πρέπει να εστιάσουμε σε μερικά εξαιρετικά σημεία. Πρώτον, είναι δεδομένο ότι η μοναδική παρόμοια περίπτωση που υπάρχει είναι εκείνη του Ρίκκου Ερωτοκρίτου. Υπάρχει, όμως, και μια τεράστια διαφορά. Ο τέως Γενικός Εισαγγελέας είχε ζητήσει την παύση του Βοηθού του. Υφιστάμενού του, δηλαδή, στον ίδιο θεσμό. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Σαββίδης ζητά την παύση αξιωματούχου σε άλλο θεσμό. Αν οι δικαστές αποφανθούν ότι έχει τέτοιο δικαίωμα, τότε ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου. Θα αναγάγουν τον Γ.Ε. σε υπεραξιωματούχο, που θα μπορεί να ζητά την παύση κάθε άλλου. Ακόμη και των ιδίων! Ποιος ο ρόλος τότε του Προέδρου της Δημοκρατίας, που διορίζει στους διάφορους θεσμούς;
Στην υπόθεση Ρίκκου Ερωτοκρίτου, το Ανώτατο διευκρίνισε τι συνιστά ανάρμοστη συμπεριφορά: «… συμπεριφορά τόσο κακή, τόσο μεμπτή δηλαδή, ώστε να καθιστά το πρόσωπο που είναι υπόλογο για αυτήν, ανίκανο να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντα του αξιώματος του ή να δημιουργεί ευλόγως, αμφιβολίες σε τρίτους, αντικειμενικά κρίνοντας, ως προς την καταλληλόλητα του να ασκεί τα καθήκοντα του αξιώματός του κατά τρόπο έντιμο, ορθό και εξυπηρετούντα το δημόσιο συμφέρον».
Άντε να δούμε πώς θα δικαιολογήσει ο Σαββίδης ότι ο Ελεγκτής δεν ασκεί τα καθήκοντά του «κατά τρόπο έντιμο, ορθό και εξυπηρετούντα το δημόσιο συμφέρον». Πολύ ορθά χθες, ο Γιώργος Περδίκης επισήμανε: «Είναι η διαφάνεια, η κριτική και ο ελεγκτικός έλεγχος απρεπής συμπεριφορά; Σε αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσουν όλα τα πολιτικά κόμματα αλλά και ο κάθε πολίτης».
Στους λόγους τους οποίους επικαλείται ο Εισαγγελέας ζητώντας την παύση του Ελεγκτή, αναφέρει την καταγγελία εναντίον του Β.Γ.Ε. στην Αρχή κατά της Διαφθοράς. Είχε, λέει, πρόδηλο στόχο να τον εκθέσει και να τον διασύρει. Αλήθεια, έχοντας μια καταγγελία στα χέρια του ότι ο Β.Γ.Ε. ανέστειλε ποινικά τη δίωξη πρώην πελάτη του στο δικηγορικό του γραφείο, τι έπρεπε να πράξει; Να την πετάξει στον κάδο απορριμμάτων; Και αν η καταγγελία ευσταθούσε, όπως επιβεβαιώθηκε, δεν θα διέσυραν τον Ελεγκτή ότι την απέκρυψε;
Επίσης, ο Σαββίδης στο «κατηγορητήριό» του ισχυρίζεται πως η συμπεριφορά του Οδυσσέα Μιχαηλίδη υπονομεύει την εμπιστοσύνη του κοινού προς τον «κορυφαίο νομικό λειτουργό του κράτους» (Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου). Η εμπιστοσύνη του κοινού προς τους Εισαγγελείς δεν εξαρτάται από κανέναν Οδυσσέα Μιχαηλίδη αλλά μόνο από τις δικές τους πράξεις. Αν για παράδειγμα, αναστέλλουν ποινικές διώξεις χωρίς την παραμικρή αιτιολόγηση (η επίκληση του δημοσίου συμφέροντος χωρίς να το δικαιολογούν είναι άνευ σημασίας) ουσιαστικά δίδουν την εικόνα καπηλείας του θεσμού.
Μπροστά σ’ αυτό το γκρίζο σκηνικό, συνεχίζει ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης να επαναλαμβάνει με άκρως εκνευριστικό τρόπο την ανόητη ποντιοπιλατική στάση του. Αδιαφορεί για τη ζημιά στο εσωτερικό μέτωπο. Αδυνατεί, όμως, να αντιληφθεί και τη ζημιά στο εξωτερικό. Όταν η Κύπρος έχει διασυρθεί διεθνώς από την προηγούμενη Κυβέρνηση (της οποίας ήταν μέλος) σχηματίζοντας την εικόνα ενός κράτους διαφθοράς, τι μήνυμα στέλλεται άραγε με την προσπάθεια φαγώματος του καθ’ ύλην αρμοδίου να πολεμά τα σκάνδαλα;
Είναι, όμως, και μια παράμετρος την οποία δεν έχουν προσμετρήσει καλά. Σύροντας τον Ελεγκτή στο Δικαστήριο, του δίδουν την ευκαιρία να εμφανιστεί σκέτος χείμαρρος. Θα ακουστούν πράματα και θάματα. Και ο λαός θα είναι επικεντρωμένος εκεί να τα παρακολουθεί!
Ακόμη και μια ενδεχόμενη παύση του (δυσκολεύομαι να πεισθώ ότι θα βρεθούν δικαστές να καταλήξουν σε κάτι τέτοιο) δεν τους γλυτώνει από τον Οδυσσέα. Του δίδουν την ευκαιρία να πολιτευθεί (δεν το έπραξε όταν τον παρακαλούσαν πολλοί, από σεβασμό στο θεσμό) και θα τον βρουν πάλι μπροστά τους! Η μόνη λύση για τους πολέμιούς του είναι να τον εκτελέσουν!
Καλά κάνουν, όμως, να διαβάσουν τον τεράστιο Καζαντζάκη: «Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος —αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος— σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται»!
