Στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού ρεπορτάζ διαχρονικά ακούμε για την ανάγκη αναβάθμισης της Τεχνικής Εκπαίδευσης.
Ακούμε για το πλάνο το οποίο είχαν και έχουν όλοι όσοι έχουν υπό την ευθύνη τους τον εκπαιδευτικό τομέα, για την ανάπτυξη, την πρόοδο και το μεγάλωμα της Τεχνικής Εκπαίδευσης, με στόχο να αποβάλει την αδικαιολόγητη ρετσινιά που πριν από κάμποσα χρόνια κουβαλούσε στην πλάτη της. Δηλαδή, ότι ντε και καλά την ακολουθούσαν μαθητές, οι οποίοι δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα φοίτησης στα Λύκεια ή ακόμη, και οι μαθητές που εκδήλωναν παραβατικές συμπεριφορές οπόταν και δεν ταίριαζαν στο προφίλ των Λυκείων. Χρόνια τώρα καταβάλλονται προσπάθειες τόσο από τη Διεύθυνση Μέσης Τεχνικής Εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας, όσο και από εκπαιδευτικούς οι οποίοι υπηρετούν την Τεχνική Εκπαίδευση με πίστη, αγάπη και ζήλο, για να πετάξει από την πλάτη της στερεότυπα και αντιλήψεις, που ειδικά σήμερα δεν έχουν βάση και δεν είναι αληθείς.
Η πραγματικότητα είναι ότι τα τελευταία χρόνια η εικόνα έχει αλλάξει. Όχι μόνο η εικόνα που έχει η κοινωνία για τις Τεχνικές Σχολές, αλλά και η εικόνα που οι ίδιες βγάζουν προς τα έξω. Και ο λόγος είναι απλός: Γιατί μέσα σε αυτές τις Σχολές γίνεται πολύ καλή δουλειά. Αναπτύσσονται νέοι άνθρωποι τόσο σε εκπαιδευτικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο επαγγελματικής κατάρτισης, ένας σπουδαίος και απαραίτητος συνδυασμός γνώσεων και δεξιοτήτων για την αγορά εργασίας, στην οποία σύντομα θα κληθούν να ενταχθούν.
Στις Τεχνικές Σχολές έχουν επενδυθεί αρκετά, δεν ξέρω τι και πόσα σε οικονομικό επίπεδο –παρότι οι εγκαταστάσεις τους έχουν εξοπλιστεί με σύγχρονο εξοπλισμό πολλών εκατομμυρίων ευρώ– αλλά σίγουρα σε μεράκι, αγάπη και ενθουσιασμό.
Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να είμαι παρούσα μία από τις μέρες εγγραφών μαθητών σε μια Τεχνική Σχολή της Λευκωσίας. Με έκπληξη (ευχάριστη) διαπίστωσα το μεγάλο ενδιαφέρον από παιδιά, που έσπευσαν με τους γονείς ή τους κηδεμόνες τους να εγγραφούν για πρώτη φορά εκεί. Παιδιά τα οποία ο ερχόμενος Σεπτέμβρης θα τα βρει στην πρώτη τάξη των Τεχνικών Σχολών. Μεγάλες ουρές για την εγγραφή, με υπομονή αλλά και με καλή διάθεση ανέμεναν να φτάσει η σειρά τους. Στα διάφορα πηγαδάκια που είχαν στηθεί στο μακρύ εκείνο διάδρομο, οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν. Άλλοι είχαν σίγουρη τη θέση γιατί γνώριζαν ενδεχομένως ότι ο κλάδος ο οποίος τους ενδιέφερε είχε διαθεσιμότητα, άλλοι πάλι πιο αγχωμένοι γιατί στον κλάδο της δικής τους επιλογής λόγω αυξημένου ενδιαφέροντος, έπρεπε να ακολουθηθεί η διαδικασία της μοριοδότησης. Κάτι που δεν τους είχε στα σίγουρα εξασφαλισμένη θέση αναγκάζοντάς τους να πρέπει να σκεφτούν εναλλακτικές λύσεις. Πέραν όμως των πιο πάνω, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν και η συζήτηση πολλών παιδιών και γονέων για τους βαθμούς τους. Βαθμοί πολύ καλοί και σε αρκετές περιπτώσεις αρκετά υψηλοί. Βαθμοί που απεδείκνυαν με τον πιο τρανταχτό τρόπο ότι μαθητές που πριν από χρόνια θα φάνταζε περίεργο ή και απαράδεκτο να φοιτούσαν σε μια Τεχνική Σχολή (ή καλύτερα, να μην φοιτούσαν σε ένα Λύκειο και δη σε ένα «δυνατό» κλάδο) σήμερα είναι αυτοί που ανεβάζουν ακόμη πιο ψηλά τον πήχη.
Αυτοί και μόνο είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους η Κυβέρνηση οφείλει να βάλει στο κάδρο των προτεραιοτήτων της στα θέματα Παιδείας και την Τεχνική Εκπαίδευση. Ακούσαμε ευχάριστα προχθές την αρμόδια Υπουργό να σημειώνει ότι υπάρχει πλάνο αναβάθμισης και στήριξής της. Όμως, σε αυτή την προσπάθεια και την πορεία αναβάθμισης αναπόσπαστο κομμάτι πρέπει να είναι και η συμβουλευτική και ο επαγγελματικός προσανατολισμός. Για να είμαστε ακριβείς, η σωστή και έγκαιρη συμβουλευτική και ο σωστός κι έγκαιρος επαγγελματικός προσανατολισμός των παιδιών από το Γυμνάσιο.
