ΕΝΑ νεαρό παιδί χάθηκε άδικα στη Νέα Φιλαδέλφεια, σε επεισόδια που προκάλεσαν Κροάτες χούλιγκαν. Ένα νέο παιδί σκοτώθηκε, θύμα της τυφλής βίας και του φανατισμού. Η πρόκληση σοβαρών επεισοδίων, οπαδικού χαρακτήρα, τα φαινόμενα χουλιγκανισμού, παραμένουν συνεχώς στην ατζέντα. Για άλλη μια φορά, γίναμε μάρτυρες μιας δολοφονίας, ως αποτέλεσμα της χουλιγκανικής βίας και δεν υπάρχει απάντηση γιατί δεν κατέστη δυνατόν τούτο να αποτραπεί. Είχε αναφερθεί πως η δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη θα ήταν η τελευταία. Δεν ήταν. Πώς, όμως, όλοι ελπίζαμε, όταν δεν αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά οι αρρωστημένοι ανεγκέφαλοι; Ποια μέτρα είχαν ληφθεί, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά;
Η ΕΠΙΘΕΣΗ των Κροατών οπαδών της Ντιναμό Ζάγκρεμπ ήταν προδιαγεγραμμένη. Μια μεγάλη ομάδα Κροατών, νεοναζί χούλιγκαν, είχε εισέλθει στην Ελλάδα. Τους είδαν. Τι έκαναν; Τους άφησαν να διασχίσουν ανενόχλητα τη χώρα και να φθάνουν στη Νέα Φιλαδέλφεια, στην Αθήνα και τελικά να δολοφονήσουν ένα αθώο παιδί έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ. Όλοι γνώριζαν πως ο αγώνας της ΑΕΚ με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ ήταν υψηλού κινδύνου. Η μετακίνηση φιλάθλων είχε απαγορευτεί, πλην όμως, τους άφησαν να περάσουν. Γιατί άραγε;
ΟΙ εισαγόμενοι χούλιγκαν, όπως διαφάνηκε, είχαν και εγχώρια συνδρομή. Κι αυτό είναι ένα θέμα, που θα έπρεπε να απασχολήσει. Είναι πρόδηλο ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως αιφνιδιάστηκε από τα γεγονότα. Γνώριζαν για την παρουσία τους στα σύνορα, όταν μπήκαν στην Ελλάδα ενώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφορούσαν βιντεάκια. Συνεπώς υπάρχουν ευθύνες.
ΟΛΑ αυτά τα αναφέρουμε γιατί το φαινόμενο δεν είναι ελλαδικό, κροατικό. Είναι γενικό. Το έχουμε αντιμετωπίσει και εμείς εδώ στην Κύπρο. Το έχουμε βιώσει, αλλά όπως και αλλού δεν έχει καταστεί εφικτό να… ξεριζωθεί αυτό το αρρωστημένο φαινόμενο. Κι αυτό οφείλεται σε διάφορους λόγους. Ό,τι και να ισχύει, το αποτέλεσμα είναι πως οι χούλιγκαν υπάρχουν και δρουν.
ΓΙΑ παράδειγμα η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε πετύχει να αντιμετωπίσει τον χουλιγκανισμό στη χώρα της, με σκληρές αποφάσεις, με κόστος και αυτό το έχουν κληρονομήσει οι διάδοχοι της. Μπορεί να ήταν διαφορετικά δεδομένα, εποχή και συνθήκες, πλην όμως αυτό που μετρά είναι η αποφασιστικότητα και ο σχεδιασμός. Χωρίς σημαντικές, αυστηρότατες, αποφάσεις τίποτε δεν θα γίνει. Θα επαναλαμβάνονται τέτοιες ακρότητες, θα χάνονται άδικα ζωές.
Η ΚΥΠΡΟΣ είναι μικρή χώρα. Μπορεί αυτό το φαινόμενο να αντιμετωπιστεί πιο εύκολα. Χρειάζεται πολιτική βούληση από πλευράς του κράτους αλλά και των σωματείων, των αθλητικών φορέων. Γιατί να μην μπορεί να γίνει; Γιατί να μην γίνει τώρα, πριν γίνουμε στο ίδιο έργο θεατές;
