Διαβάζοντας κανείς το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Μακάριου Δρουσιώτη, «Κράτος Μαφία», δηλαδή τις πρώτες 75 από τις συνολικά 281 σελίδες, εύκολα μπορεί να θεωρήσει ότι διαβάζει ένα… αστυνομικό μυθιστόρημα.
Μόνο που δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, αλλά για μια πέρα για πέρα αληθινή ιστορία, σύμφωνα πάντα με τον συγγραφέα του βιβλίου. Που εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία –ρώσους ολιγάρχες, εμπόριο τέχνης, διαπλοκή πολιτικού προσωπικού, διεφθαρμένους δικαστές, διαμάντια, πίνακες, αστυνομικές μηχανορραφίες, δολοφονίες, εξαγορές ΜΜΕ, εξαπατήσεις και πολλά άλλα- που στα χέρια του Netflix θα αποτελούσε, αναμφισβήτητα, το ιδανικό υλικό για μια σειρά που θα έκανε πάταγο σε παγκόσμιο επίπεδο. Το κεφάλαιο φέρει τίτλο «Ο ολιγάρχης και το φέουδό του» και καταπιάνεται με το πολύκροτο διαζύγιο του Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ με την εν διαστάσει σύζυγό του Έλενα Ριμπολόβλεβα, με διακύβευμα πολλά δισεκατομμύρια και περιουσία την οποία ο Ριμπολόβλεφ φαίνεται να απέκρυβε από τη σύζυγό του μέσα από διεθνή εμπιστεύματα (trusts) που δημιούργησε για λογαριασμό του και διαχειριζόταν γνωστό, με κύρος δικηγορικό γραφείο στην Κύπρο.
Η Έλενα Ριμπολόβλεβα είχε υποβάλει αίτηση διαζυγίου το 2008 (πέντε χρόνια πριν από τον χρόνο που λαμβάνει χώρα η ιστορία του βιβλίου) διεκδικώντας το ένα δεύτερο της ύψους 9 δισεκατομμυρίων δολαρίων οικογενειακής περιουσίας. Ο Ριμπολόφλεφ δεν ήθελε με κανέναν τρόπο η σύζυγός του (την οποία, σ’ αυτή την προσπάθεια, εκπροσωπούσε ένα άλλο μεγάλο, με κύρος δικηγορικό γραφείο του τόπου) να ανακαλύψει αυτή την, καμουφλαρισμένη σε κυπριακά εμπιστεύματα, περιουσία. Και επειδή, σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου, οι δικηγόροι του έκριναν ότι ο περί Εμπιστευμάτων Νόμος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν πρόσφερε επαρκή κάλυψη, δεν απέτρεπε δηλαδή την εν διαστάσει σύζυγο από το να ανακαλύψει την ύπαρξη και κυρίως το περιεχόμενό τους, σχεδιάστηκε μια ασύλληπτης διαπλοκής πλεκτάνη που ξεκινούσε από την τροποποίηση του νόμου χωρίς να γίνεται εμφανής ο πραγματικός λόγος που αυτή γινόταν και έφτανε μέχρι το στήσιμο σκευωρίας για κλοπή σε βάρος της συζύγου, τη σύλληψή της στο αεροδρόμιο της Λάρνακας όταν με δόλο την κάλεσαν να επισκεφτεί την Κύπρο, τάχα για να προχωρήσει η υπόθεση, την κινηματογραφική απόδρασή της από τα κρατητήρια της Λεμεσού όταν η πλεκτάνη άρχισε να ξεδιαλύνεται και να προκαλεί το ενδιαφέρον διεθνών ΜΜΕ…
Δεν μπορώ να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, σας λέω μόνο ότι οι 75 αυτές σελίδες του βιβλίου βρίθουν πολύ συγκεκριμένων στοιχείων, ημερομηνιών και ονομάτων. Με λεπτομέρειες. Ποιος πότε, τι, πως και γιατί. Ένα γαϊτανάκι που ξεκινά από δικηγορικά γραφεία, εμπλέκει βουλευτές και πολιτικούς αρχηγούς, δικαστές, αστυνομία, ΜΟΚΑΣ, πολλούς άλλους παράγοντες του τόπου, ΜΜΕ και γραφεία επικοινωνιών και φτάνει μέχρι την κεφαλή του κράτους, τον πρόεδρος της Δημοκρατίας! Τον οποίο εμφανίζει, όχι μόνο να γνωρίζει, αλλά και να λαμβάνει μέρος σ’ αυτό το συνωμοτικό σχέδιο που το βιβλίο περιγράφει! Επαναλαμβάνω: με πολύ συγκεκριμένα στοιχεία και λεπτομερέστατα, με ημερομηνίες, με ώρες, με ονόματα… Για την τεκμηρίωση της διαπλοκής, ο συγγραφέας, επικαλείται και λίστα με καταγεγραμμένα προσωπικά τηλεφωνικά μηνύματα καθώς και κλήσεις της δικηγόρου του Ριμπολόφλεφ (όχι Κύπριας) που προέκυψε από την κατάσχεση του τηλεφώνου της για άλλη υπόθεση, στο Μονακό, την οποία κατάφερε να εξασφαλίσει.
Μου κάνει, λοιπόν, τρομερή εντύπωση που ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος κάποτε, πριν από κάμποσα χρόνια, προτού εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας, μου είχε πει σε μια συνέντευξή μας ότι διαθέτει «στομάχι καρχαρία και δέρμα κροκόδειλου», τελευταίως δεν παραλείπει να απειλεί με μηνύσεις δημοσιογράφους παραδοσιακών ΜΜΕ για… ψύλλου πήδημα (ας μου επιτραπεί η υπερβολή), κατηγορώντας τους ότι «εσκεμμένα και επανειλημμένα με διασύρετε», ενώ για όσα φοβερά και τρομερά καταγράφει το συγκεκριμένο βιβλίο (με πληθώρα στοιχείων, κι όχι «φήμες» και «ψίθυρους») επέλεξε… την απαξίωση (!) και την απόλυτη σιωπή! Τόσο αυτός, όσο και όλοι οι άλλοι -δεκάδες τα ονόματα- που αναφέρονται στις σελίδες του βιβλίου ως συμμετέχοντες με προσωπικά κίνητρα σ’ αυτή τη δολοπλοκία προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων ενός Ρώσου ολιγάρχη και κατ’ επέκταση των δικών τους. Δεν θίχτηκε κανείς! Περίεργο δεν είναι;
