«Γίναμε μάρτυρες μιας ιστορικής βραδιάς στην Αμμόχωστο χθες το βράδυ», έγραφε ο ευρωβουλευτής Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, περιγράφοντας μια εκδήλωση που έγινε την περασμένη βδομάδα στην κατεχόμενη πόλη. «Στον ιστορικό Πύργο του Οθέλλου συναντήθηκαν Αμμοχωστιανοί από όλες τις πλευρές της Κύπρου, από τον Βορρά και τον Νότο», συμπλήρωνε (τα κεφαλαία δικά του).
Αν ορθά καταλάβαμε, ήταν κάτι σαν χοροεσπερίδα υπό την αιγίδα του δημάρχου Αμμοχώστου Σίμου Ιωάννου και του παράνομου δημάρχου Σουλεϊµάν Ουλουτσάι, όπου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι τραγούδησαν και χόρεψαν μαζί και ένιωσαν συμφιλίωση. «Ήταν ένα λαμπρό παράδειγμα συμφιλίωσης στο διχασμένο νησί μας», έγραφε ο ευρωβουλευτής.
Φυσικά δεν ήταν αντικατοχική εκδήλωση, όπως εκείνη των Αμμοχωστιανών στην οποία θα ερχόταν κι ο Ουλουτσάι, κι έγινε ο συνηθισμένος χαμός και δεν ήρθε. Διότι μερικές φορές για να υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα συμφιλίωσης, πρέπει να προσποιείσαι πως δεν υπάρχει κατοχή. Αυτό που λέμε συχνά: πρέπει να κρύβεις τον κατοχικό στρατό κάτω από το χαλί. Τότε μπορείς να μιλάς για τους Αμμοχωστιανούς «από τον Βορρά και τον Νότο» και να είναι όλα πιο συγκινητικά, πιο ρομαντικά. Δεν λέω, σίγουρα ήταν πολύ συγκινητική η βραδιά, τα έγραψε και η αγαπημένη μου Άννα Μαραγκού στον Φιλελεύθερο την Κυριακή: «Ο κόσμος σηκώθηκε, χόρεψε στους ήχους της μουσικής, λικνίστηκε, ξεχάστηκε για λίγο…».
Κάτι είναι κι αυτό, έστω και λίγο να ξεχαστείς. Μακάρι αυτά τα λαμπρά παραδείγματα συμφιλίωσης να οδηγήσουν στην απαλλαγή της Κύπρου από τον τουρκικό ζυγό (ουπς, τι κουβέντες είναι αυτές!). Πού οδηγεί, όμως; Μήπως σε αυτό που γράφει κοτζάμ ευρωβουλευτής της Κυπριακής Δημοκρατίας για τους Κυπραίους «από τον Βορρά και τον Νότο», λες και μιλάμε για τα Άνω και Κάτω Ακουρδάλια; «Θα ήθελα να συγχαρώ ολόψυχα τους δύο δημάρχους Αμμοχώστου», λέει. Ποιους; Όπως και σε αυτό που διάβασα στο σχετικό ρεπορτάζ της Χαραυγής: «Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε έπειτα από κοινή πρωτοβουλία του δημάρχου της πόλης Σίµου Ιωάννου και του σημερινού Τουρκοκύπριου δημάρχου Σουλεϊµάν Ουλουτσάι».
Ούτως ή άλλως, στο προηγούμενο επεισόδιο με τους Αμμοχωστιανούς, ο ίδιος ο δήμαρχος και άλλοι γύρω του έδιναν μάχη για να πείσουν ότι ο Τουρκοκύπριος δήμαρχος Αμμοχώστου προβλέπεται από το Σύνταγμα του 60, και είναι έγκλημα να τον θεωρούμε κατοχικό δήμαρχο και να μην τον αναγνωρίζουμε. Άσχετα αν η πρόνοια της Ζυρίχης για τα δημαρχεία δεν συμφωνήθηκε ποτέ και δεν εφαρμόστηκε ποτέ, παρά μόνο ως συνέπεια της εισβολής, της κατοχής και του αποσχιστικού εγκλήματος των αδελφών Τουρκοκυπρίων. Κατηγορούσαν όσους έλεγαν ότι οι δήμαρχοι στα κατεχόμενα είναι εργαλεία και θεσμοί του κατοχικού καθεστώτος, ψηφίζονται σε παράνομες εκλογές και δεν είναι λογικό να ξεχνούμε τις συνθήκες της χώρας μας και να διαγράφουμε την κατοχή για να παριστάνουμε τους διαλλακτικούς. Να, τώρα, ακόμα ένα βήμα. Να μιλάμε για τους δύο δημάρχους της Αμμοχώστου και για τον σημερινό Τουρκοκύπριο δήμαρχο, λες και ο Ελληνοκύπριος δήμαρχος είναι χτεσινός, ανήκει στην ιστορία.
Κι αυτά, τις μέρες που ο νεοσουλτάνος Ερντογάν και ο υποτακτικός του Τατάρ πήγαν στη Νέα Υόρκη απαιτώντας όσα αισχρά απαιτούν σε βάρος της χώρας μας, όσα διαλύουν τη χώρα μας, όσα εξοντώνουν τους κατοίκους της μια και καλή. Μας αρκεί αν κάποιοι Τουρκοκύπριοι τάσσονται υπέρ της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, αλλά δεν θέλουν να φύγει η Τουρκία από την Κύπρο; Μας αρκεί όταν την εποχή που το κόμμα του κ. Ουλουτσάι είχε «πρόεδρο» και έκανε τις συνομιλίες δεν ξέφυγε στο ελάχιστο από τις οδηγίες της Άγκυρας για το πώς θέλουν τη λύση;
Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε λαμπρά παραδείγματα συμφιλίωσης στο διχασμένο νησί μας, αλλά να μην μένουν στις συγκινητικές χοροεσπερίδες. Χρόνια ολόκληρα τις οργανώνουν και συγκινούνται. Αλλά, υπάρχει και συνέχεια; Μήπως φέρνουν την απαλλαγή της Κύπρου από την Τουρκία ή μόνο την αποδοχή του διαχωρισμού στον λαό «από τον Βορρά και τον Νότο»; Όπως μας λένε σήμερα για τους δύο δημάρχους Αμμοχώστου, αύριο θα μας πουν με την ίδια ευκολία για τους δύο προέδρους της Κύπρου.
