Μετά τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου, ως γνωστό, είχε ξεκινήσει η κρίση στον ΔΗΣΥ, αλλά εκείνο που έμεινε αλησμόνητο είναι μια αποκάλυψη που έκανε ο Χάρης Γεωργιάδης: «Δεν γίνεται να ακούμε ότι δόθηκαν τα μητρώα του ΔΗΣΥ στο ΑΚΕΛ», είπε από τηλεοράσεως. Κι αυτό μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου των εκλογών όταν υποψήφιοι ήταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης ως υποψήφιος της κεντροδεξιάς και ο Ανδρέας Μαυρογιάννης ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ.
Κάποιοι στον ΔΗΣΥ πίστευαν ότι τα μέλη και οι οπαδοί του κόμματος είναι κοτσανιασμένοι πάνω τους και μπορούσαν να τους δανείζουν. Δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ ότι πράγματι δόθηκε το μητρώο στο ΑΚΕΛ, αλλά όσα έγιναν την εβδομάδα πριν από την δεύτερη Κυριακή, ήταν ως να δόθηκε.
Συνεδρίασαν, συζήτησαν έντονα, τσακώθηκαν αλλά τελικά αποφάσισαν ψήφο κατά συνείδηση τη δεύτερη Κυριακή. Αμέσως μετά από αυτή την απόφαση πρωτοκλασάτα στελέχη επί μια βδομάδα τηλεφωνούσαν στα μέλη να τα πείσουν για ψήφο στο Μαυρογιάννη. Όπως είχαμε γράψει και τότε, ένας από αυτούς, που ήταν και κυβερνητικό στέλεχος, κοντά στον Πρόεδρο, έβγαλε το παλούκι με τα τηλεφωνήματα, σε βαθμό που παραλίγο να φάει και πατσαρκές από τον Αναστασιάδη όταν το έμαθε.
Ποιος θα ξεχάσει, άλλωστε, τον Γιαννάκη Κασουλίδη που βγήκε πρώτος και καλύτερος να καλεί τους συναγερμικούς να κάνουν την υπέρβαση και να ψηφίσουν τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ. Τόσο ήταν το πάθος τους να χάσει ο συναγερμικός Χριστοδουλίδης.
Όταν σήμερα, που έσκασε το ηφαίστειο το οποίο σιγόβραζε από τότε, συνεχίζουν να αποδίδουν όλα τα προβλήματά τους στην ήττα των προεδρικών εκλογών και όχι σε όσα έγιναν μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου των εκλογών, σημαίνει ότι δεν κατάλαβαν τίποτα. Και θέλουν να σώσουν και τον τόπο!
Σίγουρα αν κέρδιζαν τις εκλογές θα ήταν όλα μέλι γάλα. Άρα οφείλονται και στην ήττα όσα ακολούθησαν και όσα συμβαίνουν σήμερα. Όμως, ο βασικός λόγος της κρίσης είναι η διαχείριση της ήττας που ακολούθησε και όχι η ήττα αυτή καθαυτή. Αυτοδιαφημίζονται ως πολιτικοί του σύγχρονου ευρωπαϊκού κόμματος της Κύπρου, ρεαλιστές και συνεχιστές του Γλαύκου Κληρίδη ο οποίος μπορούσε να απολαμβάνει και τις ήττες και τις νίκες με την ίδια ψυχραιμία και προνοητικότητα, αλλά συμπεριφέρθηκαν ανεύθυνα, απολίτικα, αψυχολόγητα, καθοδηγούμενοι μόνο από μια εκδικητική μανία, που δεν έχει θέση στην πολιτική.
Δεν ήθελαν να εξετάσουν γιατί έχασαν τις εκλογές και να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, αποφάσισαν να την αποδώσουν εξ ολοκλήρου στον Νίκο Χριστοδουλίδη, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μέλος του κόμματός τους και η μάζα των ψηφοφόρων τους ήταν και δικοί του ψηφοφόροι. Έπεσαν, λοιπόν, με τα μούτρα να ποδηγετήσουν την «ελεύθερη βούληση», τη συνείδηση, των ψηφοφόρων τους, υπέρ του υποψήφιου του ΑΚΕΛ. Κρυφά. Ως συνωμότες. Ως φανατισμένοι νεαροί σε φοιτητικές εκλογές. Και πέταξαν το πολιτικό ήθος του δημόσιου βίου στα τάρταρα. Τώρα, ψάχνουν να το βρουν. Μα, πού να το βρουν; Αφού ακόμα δεν έκαναν αυτοκριτική. Νόμιζαν ότι θα έμεναν όλα σκεπασμένα κάτω από το χαλί που τα έκρυψαν. Αλλά, μόλις ένας από αυτούς που πολέμησε την υποψηφιότητα Αβέρωφ και στήριξε Χριστοδουλίδη, ο πρώην βουλευτής Κώστας Κωνσταντίνου, ζήτησε να είναι ο δικός τους υποψήφιος για περιφερειάρχης Πάφου, ξεχείλισε το χαλί και ξαναβγήκαν στην επιφάνεια οι ανωμαλίες.
Ο ένας τα ρίχνει στον Αναστασιάδη, ο άλλος στον Αβέρωφ, ο άλλος στην Αννίτα κι ο τρίτος κι ο καλύτερος (που λέει ο λόγος), ο Κασουλίδης εμφανίζεται σαν ο σοφός έφεδρος να τους πει ξανά ότι «η αποστασία δημιούργησε ένα μεγάλο τραύμα και οδήγησε στην ήττα μας»… Μα, πότε καλέ; Πριν ένα χρόνο; Κι ακόμα να το κλείσετε το τραύμα; Και φταίει η αποστασία που έμεινε το τραύμα ανοικτό; Άρα, ακόμα να καταλάβουν τι έκαναν και άρα, η συνέχεια θα έχει σασπένς.
