Τη στήλη καταλαμβάνει σήμερα, δικαιωματικά, μέσα από τον λόγο της μητέρας της, η Άρτεμις Παπαμιχαήλ, η τόσο πρόωρα και τόσο άδικα χαμένη νεαρή εκπαιδευτικός, που σκοτώθηκε πριν οκτώ χρόνια στη διάρκεια αναρρίχησης στις Γαλλικές Άλπεις.
Αφορμή στάθηκαν τα εγκαίνια και η ονοματοδοσία του μικρού πάρκου «Άρτεμις» στην ενορία Αγίου Νικολάου Δροσιάς στη Λάρνακα, την περασμένη Κυριακή 28 Απριλίου 2024, για να τιμηθεί η μνήμη της – του μικρού πάρκου, όπου η Άρτεμις όταν ήταν παιδί, έπαιζε καθημερινά με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Η μητέρα της, μου είχε περιγράψει και στην περσινή εκδήλωση της γειτονιάς, την αγάπη της κόρης της για τον αθλητισμό, όταν ήταν έφηβη, τις ατέλειωτες προπονήσεις της στον στίβο, στο γυμναστήριο, στο μπάσκετ, στο βόλεϊ, στον ακοντισμό. Και αργότερα στην Αθήνα, την ενασχόλησή της με το kick boxing, την ορειβασία και την αναρρίχηση.
Από εκείνη την αναφορά, ξεχωρίζω τα εξής: «Η κόρη μας ήταν καλός χαρακτήρας, βοηθούσε όσους μπορούσε και ήταν ταπεινή, όμορφη με πνευματικά προσόντα. Εργάστηκε ως δασκάλα για τέσσερα χρόνια στην Αθήνα, για ένα χρόνο στην Κάλυμνο και μετά στην Άρτα και στα Χανιά Κρήτης, περιμένοντας να πάρει σειρά και να επιστρέψει να εργαστεί στην Κύπρο. Στο χωριό Μεσόπυργος Άρτας, δίδαξε σε μονοδιδάσκαλο σχολείο με 7-8 μαθητές και ακόμα και τα βράδια πήγαινε στο σπίτι όσων παιδιών ήταν πιο αδύνατα στα μαθήματα και τα βοηθούσε».
Την περασμένη Κυριακή, η Μαρία Παπαμιχαήλ ένιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει εκ μέρους της οικογένειας, τη γειτονιά της, για την αγάπη της. Όπως μου είπε, «έχει αποδειχθεί ότι η παιδική φιλία, είναι η πιο αγνή και η πιο αληθινή. Ευχαριστούμε την κυρία Ντίνα Παναγή για τη σκέψη της για την ονομασία του πάρκου. Η κόρη της Ιωάννα γεννήθηκε 3 Νοεμβρίου και η Άρτεμις 6 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Μεγάλωσαν μαζί. Η φιλία τους ήταν αληθινή. Εμείς ήρθαμε στην γειτονιά το 1980. Τότε είχε λίγα σπίτια και τα παιδιά ήταν μικρά. Το πάρκο τότε ήταν γεμάτο με χαρουπιές και ήταν η αυλή όλων των παιδιών της γειτονιάς. Σιγά σιγά χτίζονταν και άλλα σπίτια και τα παιδιά πλήθαιναν στο πάρκο, πρωί και απόγευμα. Τώρα αυτά τα παιδιά έγιναν γονείς και έφεραν σήμερα τα δικά τους παιδιά στο πάρκο της γειτονιάς». Η Μαρία Παπαμιχαήλ πρόσθεσε ότι η Άρτεμις αγαπούσε πολύ τα παιδιά και ότι «στόχος της ήταν το χαμόγελο του παιδιού». Η δασκάλα που πάντα χαμογελούσε και ήθελε τα παιδιά να χαμογελούν, είχε τον πιο ωραίο στόχο, δεν νομίζετε;
