Ο… ειρηνοποιός Ερντογάν φαίνεται ότι θα φιλοξενήσει συνάντηση για το Ουκρανικό στην Κωνσταντινούπολη. Σε μια προσπάθεια των Αμερικανών αλλά και των Ευρωπαίων να τερματισθεί ο πόλεμος, όλοι οι μεσολαβούντες σκέφθηκαν να φιλοξενήσει μια συνάντηση κορυφής η κατοχική Τουρκία, η οποία ως γνωστό χαρακτηρίζεται από «ειρηνικές αρετές»!
Ενόψει όλων αυτών έχει σημασία να αξιολογήσει κάποιος το γεγονός ότι η Άγκυρα επιδιώκει και καταφέρνει να μπαίνει πάντα στο κάδρο. Και διά της παρουσίας της στην μεγάλη εικόνα, οι τρίτο την «ξεπλένουν» από τις… αμαρτίες της, την παραβατική της συμπεριφορά.
Τον πρώτο που σκέφθηκε ο Τραμπ, για να… διευκολύνει τη συνάντηση ήταν τον Ερντογάν, τον οποίο, όπως έχει αναφέρει, θαυμάζει! Αλλά και οι Ευρωπαίοι, που επισκέφθηκαν το Κίεβο για να συμπαρασταθούν στον Ζελένσκι, το περασμένο Σάββατο, επιχείρησαν να βάλουν το λιθαράκι τους για την επίτευξη εκεχειρίας και λοξοκοίταξαν προς την Άγκυρα. Την ίδια ώρα, ο Ερντογάν, ως έτοιμος από καιρό, επικοινώνησε τηλεφωνικά τόσο με τον Πούτιν όσο και με τον Ζελένσκι προσφέροντας φιλοξενία. Το τι θα γίνει στην Κωνσταντινούπολη θα φανεί και θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Το ζητούμενο είναι πώς και γιατί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν διαδραματίζει το ρόλο του… ειρηνοποιού και του «αντικειμενικού μεσολαβητή», του οικοδεσπότη, όταν έχει λερωμένη τη φωλιά του; Είναι ηγέτης μιας κατοχικής δύναμης. Η Τουρκία κατέχει ξένα εδάφη ( Κύπρος, Κουρδιστάν), εμπλέκεται σε πολέμους και κρίσεις ( Συρία, Λιβύη, Καύκασο) και υλοποιεί βαθμηδόν ένα μεγάλο επεκτατικό σχεδιασμό στην ευρύτερη περιοχή. Κι όμως, παρόλα αυτά, κατά καιρούς της έχει δοθεί ο ρόλος της «ειρηνοποιού» χώρας!
Υπενθυμίζεται ότι σε σχέση με το Ουκρανικό είναι γνωστό πως η Άγκυρα πέραν από τον μεσολαβητικό ρόλο, τον οποίο διεκδικεί επιμόνως, έχει και συγκεκριμένες απαιτήσεις. Να έχει ρόλο εγγυητή, να συμμετάσχει δηλαδή σε ένα σύστημα εγγυήσεων και μέσω αυτού να αναπτύξει και «Ειρηνευτικές Δυνάμεις». Θέλει, κοντολογίς, ρόλο την επόμενη ημέρα, του τερματισμού του πολέμου. Εάν εξασφαλίσει, πάντως, ένα τέτοιο ρόλο, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τι θα γίνει με την Κύπρο. Και πώς θα τυγχάνει αντιμετώπισης η θέση για κατάργηση των εγγυήσεων και της τουρκικής παρουσίας. Προφανώς και η Άγκυρα θα επικαλεστεί το γεγονός, εάν και εφόσον γίνει τούτο, να είναι δηλαδή μέρος του συστήματος εγγυήσεων στην Ουκρανία.
Η Τουρκία μπορεί να μην είναι σε θέση να… ευλογήσει την όποια συμφωνία, εάν και εφόσον αυτή επιτευχθεί, αλλά η παρουσία της έχει τη σημασία της. Γιατί μπαίνει στο κάδρο των δυνάμεων της «ειρήνης».
Είναι προφανές πως τα συμφέροντα μπορούν να αγιοποιήσουν και το διάβολο. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να γίνει αποδεκτό. Έστω κι εάν ζούμε σε ένα κόσμο ανατροπών, στον οποίο κυριαρχούν οι ισχυροί και οι θρασείς.
Πέραν από το ρόλο της Τουρκίας, υπάρχει και η άλλη διάσταση, που προφανώς θα επηρεάσει και την Κύπρο. Κι αυτό αφορά το περιεχόμενο μιας συμφωνίας. Εάν ακολουθηθεί η συνταγή Τραμπ, τότε θα επιχειρηθεί η νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της εισβολής. Να εκχωρηθούν στη Ρωσία τα εδάφη, τα οποία έχει κατακτήσει διά της στρατιωτικής ισχύος. Μια συμφωνία, που θα νομιμοποιήσει τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Ουκρανίας.
Το Ουκρανικό δεν έχει καμία σχέση με το Κυπριακό. Και θα ήταν λάθος να αναζητηθούν ομοιότητες. Αλλά προφανώς και το μοντέλο Τραμπ θα αποτελεί σημείο αναφοράς. Όπως και η φαεινή του ιδέα να καταστήσει την Λωρίδα της Γάζας σε Ριβιέρα, μετακινώντας τον παλαιστινιακό πληθυσμό. Ιδέα, που βέβαια είχε προηγούμενο καθώς η πατρότητα ανήκει στον γνωστό Νετανιάχου.
