Τον Μάρτιο του 2021, δηλαδή πριν από τέσσερα ολόκληρα χρόνια, στην κοινοβουλευτική επιτροπή Νομικών κατατέθηκε κυβερνητικό νομοσχέδιο το οποίο θεσπίζει ως ποινικά αδικήματα τη διάδοση ψευδών ειδήσεων και τη διάδοση προβληματικού ή/και άσεμνου ή/και αισχρού ή/και απειλητικού περιεχομένου. Είτε στη μια είτε στην άλλη περίπτωση το αδίκημα μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας ή μέσω μηνύματα ή μέσω του διαδικτύου. Επίσης, σε αμφότερες σκοπός του αδικήματος είναι η πρόκληση σοβαρής ενόχλησης ή/και σοβαρής ανησυχίας σε άλλο πρόσωπο.

Έκτοτε το νομοθέτημα αυτό ταλαιπωρείται σε επιτροπές εντός και εκτός Βουλής, πάει από σύσκεψη σε σύσκεψη. Και έτσι είμαστε τώρα τέσσερα χρόνια μετά χωρίς να έχει ληφθεί απόφαση. Το γιατί ας μην το αναλύσουμε σήμερα. Οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι καθώς μπλέχτηκαν μέσα απόψεις και ζητήματα που ενδεχομένως να μην είχαν άμεση σχέση μαζί τους. Και κάποιοι έσπευσαν να υποδείξουν μετά επιτάσεως πως ή όποια εφαρμογή ανάλογων νομοθετημάτων στρέφεται κατά της «ελευθερίας έκφρασης και της δημοκρατίας».

Μπλέχθηκε η ασυδοσία των λεγόμενων «μέσων κοινωνικής δικτύωσης» με τη νόμιμη και με πολλές ασφαλιστικές δικλείδες λειτουργία των μέσων ενημέρωσης. Συνάμα κάποιοι θέλησαν να προστατέψουν το δήθεν δικαίωμα του «αναρτώ και γράφω ό,τι θέλω χωρίς κόστος» προτάσσοντας τα αναφαίρετα δικαιώματα των επαγγελματιών δημοσιογράφων του να ερευνούν και να δημοσιοποιούν πληροφορίες και ειδήσεις.

Τέσσερα χρόνια μετά η Κύπρος γίνεται μάρτυρας μιας ακόμα (προσωπικά δεν θα τη χαρακτήριζα πρωτοφανή γιατί δεν είναι) περίπτωσης όπου τα λεγόμενα μέσα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετατρέπονται σε κανονικά σφαγεία στο έλεος των οποίων αφέθηκαν δύο πολίτες. Εκτιμώ πως δεν έχουν μείνει εκεί έξω που δεν είδαν, άκουσαν ή έλαβαν γνώση το γνωστό επίμαχο περιστατικό.

Δεν θα σταθώ στο συμβάν, αυτό καθ’ αυτό, γιατί στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αυτό το θέμα μας. Θα σταθώ όμως στο τι ακολούθησε το συμβάν, αυτό που οι πλείστοι χαρακτηρίζουν ως ανθρωποφαγία. Μάλιστα, κάποιοι εξ αυτών που σήμερα κουνούν το δάκτυλο και κατηγορούν άλλους για ανθρωποφαγία μέσω των λεγόμενων ΜΚΔ είναι (οι πλείστοι) οι ίδιοι που προ μερικών εβδομάδων/μηνών υποστήριζαν μετά επιτάσεως το «δικαίωμα ελευθερίας του λόγου μέσω των ΜΚΔ»

Ουδείς σήμερα αμφιβάλει ότι υπήρξε ανθρωποφαγία με αφορμή το συγκεκριμένο συμβάν. Εκ των υστέρων όμως. Γιατί ήδη είναι πάρα πολύ αργά και δεν είμαι σίγουρος εάν οι όποιες διορθωτικές ή άλλες κινήσεις μπορεί να ανατρέψει ο,τιδήποτε. Αλλά γιατί είχαμε αυτή τη εξέλιξη και την ανθρωποφαγία;

Κάποιοι ενδεχομένως να τα ρίξουν στους πρωταγωνιστές του συμβάντος. Όση ευθύνη μπορεί να έχουν τα εν λόγω άτομα, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως ελαφρυντικό για τον διασυρμό που ακολούθησε και πάλι μέσα από τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η ανθρωποφαγία μέσω διαδικτύου προέκυψε όχι ένεκα μίας ή της όποιας άσεμνης πράξης αλλά γιατί υπήρχε ανοικτή, διάπλατα, η οδός που τους επέτρεπε να το πράξουν. Υπάρχει ένα νομοθετικό κενό το οποίο δίνει στο χρήστη ενός κινητού ή ηλεκτρονικού υπολογιστή την ευκαιρία να παράξει ή να αναπαράξει ο,τιδήποτε χωρίς να είναι υπόλογος για την πράξη του αυτή. Ένα νομοθέτημα το οποίο θα μπορούσε να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια όσων χρησιμοποιούν τα «ΜΚΔ» με αλλότρια κίνητρα. Όλοι μας λίγο ή πολύ δώσαμε (γιατί μπορεί να βόλευε κάποια στιγμή) άλλοθι σ’ αυτό που σήμερα χαρακτηρίζουμε ως ανθρωποφαγία, με αποτέλεσμα σήμερα να ψάχνουμε για να βρούμε το λάθος.

Αν είναι κάτι που μπορεί να γίνει προκειμένου να αποτραπούν ανάλογα φαινόμενα στο μέλλον είναι η ψήφιση ενός νομικού πλαισίου το οποίο να λειτουργεί ως φραγή στην όποια επιχειρούμενη ανθρωποφαγία. Γιατί στα «διαδικτυακά σφαγεία» όπως είδαμε τα τελευταία 24ωρα δεν ξεχωρίζουν εάν τα «θύματα» είναι κοστουμαρισμένοι, πολιτικοί ή κάποιοι ημίγυμνοι. Όλα αυτά είναι λεπτομέρειες.

Αυτό που σήμερα απομένει να γίνει είναι να αφήσουν κατά μέρος ενστάσεις και αιτιάσεις, αλλά και προφάσεις και να προχωρήσουν στην ψήφιση ενός νομοθετήματος το ποιο θα βάζει επί τέλους τέρμα στην διαδικτυακή ανθρωποφαγία. Η δημοκρατία είναι απ’ αυτή που κινδυνεύει περισσότερο και όχι από το όποιο νομικό πλαίσιο.