Σήμερα οι μαθητές υλοποιούν απόφασή τους γι’ αποχή από τα μαθήματα. Στο επίκεντρο βρίσκεται το θέμα των κλιματιστικών, για το οποίο από την πλευρά του το ΥΠΑΝ ήδη έσπευσε και βρίσκεται εν εξελίξει ειδικό Σχέδιο για κάλυψη όλων των σχολείων. Πλην όμως κάποιες διαπιστώσεις, αναδεικνύουν το όλο θέμα σε πολύ βαθύτερες διαστάσεις, οι οποίες όντως προκαλούν προβληματισμό.
Σπεύδουμε εν έτη 2025 να δίνονται εξηγήσεις για ανεξήγητα. Πώς φθάσαμε δηλαδή στην ανυπόφορη κατάσταση να λειτουργούν πολλές σχολικές μονάδες χωρίς κλιματιστικά σε τάξεις και αίθουσες και να το θεωρούμε κιόλας αυτό φυσιολογικό… Το ότι οι υποδομές είναι πεπαλαιωμένες, τα ηλεκτρικά φορτία αδύναμα ν’ αντέξουν σε πιέσεις κλιματιστικών και το ότι πρέπει στο τέλος να τρέχουμε χρονοβόρες και δαιδαλώδεις διαδικασίες για να πετύχουμε τα αυτονόητα, μας εκθέτουν ακόμα περισσότερο. Και αυτό, βέβαια, έχει να κάνει με όλους εκείνους που θα έπρεπε τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες να τρέξουν καταστάσεις και σχεδιασμούς, για ν’ αποφεύγαμε τη δεινή αυτή θέση στην οποία έχουμε περιέλθει.
Το γεγονός ότι το θέμα του κλιματισμού στα σχολεία παραμένει άλυτο στην Κύπρο – ένα νησί με ηλιόλουστο κλίμα και παρατεταμένες περιόδους καύσωνα – αποτελεί όντως ένα βασανιστικό ερώτημα, για το οποίο θα πρέπει να δοθούν από κάποιους εξηγήσεις. Εννοούμε απ’ όλους εκείνους που είχαν τέτοια ευθύνη, ως αρμόδιες υπηρεσίες, όλες αυτές τις δεκαετίες. Το τραγελαφικό είναι ότι ακόμα και σχολεία που ανεγέρθηκαν τα τελευταία χρόνια, δεν διαθέτουν υποδομές για το αυτονόητο, της εγκατάστασης και λειτουργίας κλιματιστικών συστημάτων. Έλεος…
Πώς είναι δυνατόν, ένας τόπος που θα έπρεπε να είναι πρότυπο στον τομέα των ενεργειακών υποδομών και αντοχών, να εμφανίζει τόσο μεγάλη αδυναμία, ακόμα και σ’ ένα τόσο βασικό ζήτημα; Η εικόνα των μαθητών που προσπαθούν να παρακολουθήσουν μαθήματα σε αίθουσες που θυμίζουν «φούρνους» και συνθήκες «θερμοκηπίου» – και ας τολμήσουν κάποιοι που το αμφισβητούν να δοκιμάσουν τη γλύκα – επηρεάζει αρνητικά και ουσιαστικά τη διαδικασία της μάθησης και της συγκέντρωσης. Κατ’ επέκταση και την ίδια την ποιότητα της εκπαίδευσης, η οποία αποτελεί κεντρική προτεραιότητα για κάθε σύγχρονο κράτος.
Πού είναι όλοι εκείνοι που είχαν την ευθύνη για την προώθηση των αναγκαίων υποδομών εδώ και δεκαετίες; Που παρελαύναν σε θέσεις και εξουσίες; Γιατί δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα για ν’ αντιμετωπιστεί ένα τόσης ζωτικής σημασίας ζήτημα; Οι μαθητές έχουν δικαίωμα σ’ ένα ασφαλές και κατάλληλο περιβάλλον για να μαθαίνουν και οι εκπαιδευτικοί δικαιούνται αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
Η αδράνεια και η αδιαφορία που επέδειξαν κάποιοι όλα αυτά τα χρόνια, αποτελεί πρωτοβάθμια πρόκληση. Η Κύπρος, με τον καυτό ήλιο της, θα έπρεπε να είχε επενδύσει προ πολλού – τώρα αργήσαμε – στην ενεργειακή αναβάθμιση των σχολείων της. Και όχι να τρέχουμε σήμερα με τόσα εμπόδια τους όποιους σχεδιασμούς. Το αίτημα των μαθητών για κλιματισμό συνδέεται με την απαίτηση για βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Αν δεν το αντιληφθούμε, τότε το πρόβλημα είναι ακόμα σοβαρότερο…
