Αν αυτό μπορεί να ονομάζεται διεθνές δίκαιο, τότε όλα βρίσκονται σε φάση αναποδογυρίσματος. Δεν είναι ότι ο Ερντογάν σπάει ένα-ένα τα κάστρα ενός απύθμενου θράσους με τις ασυγκράτητες αρπακτικές ορέξεις του. Εκείνο που όντως ξεπερνά κατά πολύ τις «κόκκινες γραμμές» της πρόκλησης είναι οι υποκριτικές στάσεις που διαμορφώνονται στο διεθνές σκηνικό. Το ότι ο Ερντογάν με το νεοσουλτάνικο του υφάκι επαναλαμβάνει και ξεπερνά τον εαυτό του σε σχέση με προηγούμενα όταν ισχυρίζεται ότι χωρίς τη συγκατάθεση του ψευδοκράτους και της Τουρκίας δεν μπορεί να γίνει κανένα βήμα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, είναι από τα προβλεπτά και όχι απίθανα. Εκείνο όμως που προκαλεί μονίμως είναι το νεοποντιοπιλατικό ύφος όλων όσοι έπρεπε να έχουν πιο ξεκάθαρες θέσεις και παρεμβάσεις. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, η περίπτωση του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον. Η μόνη έγνοια του ανθρώπου είναι να τηρήσει επιμελώς τις αποστάσεις του και επιπλέον να καταφύγει στην προσφιλή τακτική της «νίψης χειρών» για ό,τι ήθελε συμβεί. Πώς αλλιώς μπορούν να ερμηνευθούν οι συστάσεις του γι’ αυτοσυγκράτηση σε σχέση με τα τεκταινόμενα στην κυπριακή ΑΟΖ. «Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η εν γένει πολιτική μας είναι υπέρ της αυτοσυγκράτησης σε τέτοιες ενέργειες». Καλοσύνη του, βέβαια, να μας συμβουλεύει ότι θα πρέπει να υπάρξει αμέσως λύση στο Κυπριακό, η οποία θα δώσει και απαντήσεις στο πώς μπορεί να γίνει η διαχείριση των υδρογονανθράκων στο νησί. Θέλει μάλιστα συμφωνία φέτος και δεν διστάζουν οι αθεόφοβοι να επικαλούνται και το όνομα του Θεού. «Ελπίζω να έχουμε μια συμφωνία φέτος, Θεού θέλοντος». Αν ο εγκλωβισμός το…υ γεωτρύπανου και ο ρόλος του χωροφύλακα στη «Σουπιά», δεν συνιστούν εξόφθαλμες παραβάσεις του διεθνούς δικαίου που συνεπάγονται το ολιγότερο ξεκάθαρη καταδίκη, τότε η ασυνεννοησία είναι εξόφθαλμη. Με αφορμή τη σύλληψη των δύο στρατιωτικών στον Έβρο, σε δηλώσεις του ο Αμερικανός πρεσβευτής στην ελληνική πρωτεύουσα εκφράζοντας την ανησυχία του αναφέρθηκε και στο θέμα της κρίσης στην κυπριακή ΑΟΖ. Ο Τέφρι Πάιατ ήταν σίγουρα πιο ξεκάθαρος όταν επικαλέστηκε θέματα αρχών, ωστόσο οι όποιες ευαισθησίες εξαντλούνται και εδώ στο φραστικό κομμάτι. Ένα «δίκαιο» επί του προκειμένου που να κόβεται και να ράβεται όχι μόνο σε συμφέροντα αλλά προφανώς και σε αποστασιοποίηση από τους όποιους μπελάδες… Είναι εδώ που ίσως αναδεικνύεται και η δική μας αφέλεια να πιστεύουμε ότι θα προστρέξουν οι όποιοι τρίτοι για να μας σώσουν, εμφορούμενοι απλά και μόνο από φιλάνθρωπα αισθήματα. Ίσως επέστη ο χρόνος να αρθρώσουμε και κάποια «βέτο» σ’ εκείνα τα περιβόητα ενταξιακά κεφάλαια της Τουρκίας και να κάνουμε ένα επιθετικότερο παιχνίδι στο γήπεδο που ονομάζεται ΕΕ. Εκεί που άλλοτε μάς υπόσχονταν φούρνους παξιμάδια…
