Είναι απίστευτος ο οχετός ύβρεων που ξεχειλίζει τις τελευταίες δύο μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στοχοποιώντας τη βουλεύτρια του ΔΗΣΥ Σάβια Ορφανίδου, με αφορμή τη συζήτηση στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την αναγραφή του ονόματος των γονέων στις ταυτότητες. Είναι απίστευτο το μίσος που μπορεί να ξεράσει ένας άνθρωπος εναντίον άλλου ανθρώπου. Όπως απίστευτη είναι και η υποκρισία που διακατέχει τις δήθεν ευαισθησίες ηθικής ορισμένων τύπων του «δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου». Και από όλα τα μέλη της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής, το bullying τους στράφηκε προς τη Σάβια Ορφανίδου γιατί είναι μονογονιός. Και γιατί επέλεξε να αποκτήσει παιδί με δότη σπέρματος. Διότι το πρόβλημα τους πρωτίστως δεν ήταν η ουσία του θέματος, αλλά τα ψυχολογικά και σεξιστικά σύνδρομα που διακατέχουν τον καθένα που βρήκε την ευκαιρία να βγάλει το μίσος του έναντι της Σάβιας Ορφανίδου, γιατί επέλεξε να κάνει μια διαφορετική επιλογή από τα συνηθισμένα κοινωνικά στερεότυπα. Και το κυριότερο είναι ότι η όλη συζήτηση δεν είναι θέμα της Σάβιας και ούτε ασφαλώς των υπολοίπων μελών της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Είναι θέμα της κοινωνίας και των νέων δεδομένων που δημιουργούνται. Πριν όμως ασχοληθούμε με την ουσία του θέματος, θα πρέπει να διευκρινιστούν ορισμένα πράγματα. Πρώτον: Η συζήτηση δεν ξεκίνησε προχθές, ούτε το όλο θέμα τέθηκε προς συζήτηση σήμερα. Άρα ούτε θέμα της Σάβιας είναι, ούτε της Χαραλαμπίδου, ούτε της Ατταλίδου, ούτε κανενός άλλου μέλους της Επιτροπής. Είναι ένα ζήτημα το οποίο χρονολογείται εδώ και μία δεκαετία και τέθηκε πρώτη φορά από την Επίτροπο Προστασίας του Παιδιού, όπως έγινε άλλωστε και τώρα. Το 2012 το Γραφείο της Επιτρόπου Προστασίας του Παιδίου, με τη Λήδα Κουρσουμπά τότε Επίτροπο, είχε στείλει επιστολή στο υπουργείο Εσωτερικών ζητώντας να μάθει κατά πόσον υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος να αναγράφεται το όνομα των γονιών στις ταυτότητες. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν δέκα χρόνια με το θέμα να πηγαινοέρχεται, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα θέματα στην Κύπρο.
«Το θέμα της συμπερίληψης του ονόματος των γονέων στην πολιτική ταυτότητα των παιδιών απασχολεί από το 2012 τον Θεσμό τον οποίο υπηρετώ και έχει διαμορφωθεί η θέση ότι: δεδομένου ότι τα προσωπικά στοιχεία των γονέων στις πολιτικές ταυτότητες –νοουμένου ότι δεν φαίνεται να εξυπηρετούν οποιαδήποτε πρακτική χρησιμότητα- είναι δυνατόν να δημιουργήσουν σε, έστω ελάχιστο αριθμό παιδιών, πρόβλημα δυσμενούς διάκρισης, εκθέτοντας στοιχεία της ταυτότητας ή/ και καταγωγής τους ή της κατάστασης/σύνθεσης της οικογένειάς τους, είναι απαραίτητο να μελετηθεί το ενδεχόμενο αφαίρεσης των συγκεκριμένων πληροφοριών από τις πολιτικές ταυτότητες», αναφέρει στο υπόμνημα της στην Επιτροπή, η σημερινή Επίτροπος για το Παιδί, Δέσπω Μιχαηλίδου.
Όπως ανέφερε στις δηλώσεις της μετά τη συνεδρία η πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνη Χαραλαμπίδου, σύμφωνα με την επίσημη απάντηση που εστάλη στην Επίτροπο από το υπουργείο Εσωτερικών, στα 26 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αναγράφονται αυτά τα στοιχεία και κάλεσε τους αρμοδίους να εξηγήσουν γιατί στην Κύπρο θεωρείται απαραίτητη η συνέχιση μιας τέτοιας πρακτικής.
Συνεπώς, το θέμα δεν είναι ούτε σημερινό, ούτε κυπριακό. Και στην Κύπρο δεν είμαστε το κάτι ξεχωριστό, ούτε οι πιο έξυπνοι της Ευρώπης. Απλά, όπως σε όλα άλλωστε και σε αυτό είμαστε ακόμα μια φορά αργοπορημένοι.
Απ’ εκεί και πέρα, η παρακαταθήκη του κάθε γονιού προς το παιδί του δεν είναι το «πού» και σε «πόσα» έγγραφα γράφει το όνομα και την ιδιότητα του αλλά βρίσκεται σε όλες τις στιγμές που είναι πρωταγωνιστής στη ζωή του. Σε όλα τα πρωινά που θα τον πάρει σχολείο, σε όλες τις απογευματινές διαδρομές για τις δραστηριότητες του, σε όλα τα ξενύχτια στις ασθένειες του, σε όλα τα γέλια και τα χάδια που θα του προσφέρει. Διότι η ιδιότητα του πατέρα και της μητέρας δεν είναι ένα έγγραφο γραφειοκρατίας αλλά ένα συμβόλαιο καρδιάς. Ένα έγγραφο ψυχής και ένας δεσμός ζωής. Αυτές οι κοινές μνήμες είναι και οι ρίζες του κάθε παιδιού και του κάθε ανθρώπου σε όλες τις φάσεις της ζωής του. Η ταυτότητα ας γράφει ό,τι θέλει. Η ουσία όμως δεν θα είναι ποτέ αυτή… Ας δούμε λοιπόν την ουσία για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και την ανάγκη για να γίνεται αυτή η συζήτηση. Κρίνοντας λοιπόν από τον ρατσισμό και τις επιθέσεις που δέχεται αυτές τις μέρες η Σάβια Ορφανίδου, γίνεται αντιληπτό και το γιατί είναι απαραίτητο να προστατεύονται κάποια παιδιά που γεννιούνται έξω από τα στενά κοινωνικά πρότυπα, από τον ρατσισμό της κοινωνίας.
