Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα στο Κυπριακό σήμερα μόνο ευχές και προσευχές μπορεί να έχουν κάποιο αποτέλεσμα. Διότι πλέον, μεταξύ σοβαρού και αστείου, η κατάσταση στην οποία έχουν οδηγηθεί τα πράγματα δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Είναι όπως τη στιγμή που οι γιατροί δηλώνουν αδύναμοι πλέον να σώσουν τον ασθενή στο κρεβάτι νοσηλείας και οι συγγενείς στρέφουν το βλέμμα προς τον ουρανό προσευχόμενοι στον Ύψιστο (πιστοί και άπιστοι) για να τους δώσει ένα σημάδι ελπίδας για τον άνθρωπό τους. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η πολιτική δεν είναι ιατρική, όπως και αντίστροφα βέβαια, αλλά ο παραλληλισμός μεταξύ Κυπριακού και ετοιμοθάνατου ασθενούς θα μπορούσε να ταιριάξει απόλυτα. Με τη διαφορά βέβαια πως στην περίπτωση του Κυπριακού οι πολιτικοί χειρισμοί μοιάζουν πιότερο με τσαρλατανισμούς και οι ιδέες με θεραπευτικά μαντζούνια της μάγισσας του χωριού, που πουλούσε ελπίδα στους φτωχούς και αγράμματους χωριάτες που θέλουν να καταπιαστούν από κάπου. 

Η επισήμανση βέβαια για τους πολιτικούς χειρισμούς στο Κυπριακό είναι διαχρονική και αγγίζει όλους όσοι είχαν κατά καιρούς την ευθύνη αλλά και διεκδικούσαν και διεκδικούν λόγο και άποψη για τις τύχες αυτού του τόπου. Διότι έχει αποδειχθεί στην πορεία του χρόνου ότι ακολουθείται πάντα η τακτική του «κουτουρού» σε μία άγνωστη πορεία με βάρκα την ελπίδα και ευχές και προσευχές για την τουρκική αδιαλλαξία. Πού, για να είμαστε ειλικρινείς, πολλές φορές βόλευε την αδυναμία μας να βάλουμε τα θέλω μας κάτω, καταστρώνοντας σχέδιο και πλάνο στρατηγικής. Να αποκτούσαμε έναν μπούσουλα όσον αφορά στους πολιτικούς στόχους στο Κυπριακό, απέναντι στον τόπο μας, και να είμαστε ειλικρινείς προς τους εαυτούς μας. Τι θέλουμε, τι επιδιώκουμε, τι κίνδυνους έχουμε να αντιμετωπίσουμε, πώς θα τους αντιμετωπίσουμε και τι κόστος είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε από την όλη ιστορία. Ξέρουμε; Μπα… Μέχρι να μας έρθει ξαφνικά –σαν άλλοτε- κάποιο σχέδιο λύσης τύπου Ανάν και να διερωτώμαστε το πώς και το γιατί από τη μια και από την άλλη να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ξανά ανάμεσα στις πραγματικότητες της αδυναμίας μας, του χρόνου και της συνεχούς τουρκικής επιθετικότητας και των συνθημάτων που ανέξοδα πουλούσαμε και πουλούμε για να «χαϊδέψουμε» αφτιά και να αυτοχειροκροτηθούμε.

Φτάσαμε λοιπόν και στο σήμερα. Και η πραγματικότητα δυστυχώς είναι σκληρή και αμείλικτη διότι η πολιτική είναι αδυσώπητα κυνική. Η Αμμόχωστος να γίνεται βορά στις ορέξεις της τουρκικής αχορταγίας. Οι παράλογες αξιώσεις της Τουρκίας και του Τατάρ περί δύο κρατών να μη γίνονται προς το παρόν δεχτές αλλά να προβάλλονται απενοχοποιητικά ως επίσημες προτάσεις βρίσκοντας τους διαχρονικά γνωστούς συμπαραστάτες των τουρκικών αξιώσεων και σύντομα, σύμφωνα με τις πληροφορίες, τα τουρκικά πλοία θα είναι εντός της ΑΟΖ και θα αλωνίζουν. Και εμείς; Εμείς να βολοδέρνουμε ανάμεσα σε ιδέες αποκεντρωμένης και… συγκεντρωτικής Ομοσπονδίας από τη μια και από την άλλη σε επιστροφές στο Σύνταγμα του ‘60 (αλήθεια τόσα χρόνια πώς και δεν το σκεφτήκαμε άραγε;). 

Στη σκιά όλων αυτών, ορίστηκε και η συνάντηση της τριμερούς την ερχόμενη Δευτέρα. Έτσι, για να μη χαθεί και το μομέντουμ της Νέας Υόρκης. Θα είναι που θα είναι όλοι εκεί, ας κάτσουν να πουν και δυο κουβέντες… Όπως τα είπε και προχθές ο Πρόεδρος Αναστασιάδης με τον Αντόνιο Γκουτέρες στη διμερή τους συνάντηση. Και όπως δήλωσε μετά, «η συνάντηση με τον ΓΓ έγινε σε ένα δημιουργικό κλίμα» και είπε ότι παρέθεσε «τις απόψεις, τις θέσεις και πώς θα μπορούσε να επαναρχίσει ένας δημιουργικός διάλογος χωρίς προαπαιτούμενα». Συνέχισε λέγοντας ότι ανέπτυξε προς τον ΓΓ τουΟΗΕ «κάποιες θέσεις και ιδέες και έχουμε συμφωνήσει ότι τα όσα αφορούν στο Κυπριακό θα συζητηθούν και κατά το γεύμα που θα έχουμε στις 27 του μηνός με τον κ. Τατάρ» και εξέφρασε την ελπίδα «ότι όλα θα πάνε κατ΄ευχήν, έτσι ώστε να υπάρχει μια νέα προοπτική για την Κύπρο».

Ας πάνε λοιπόν και μια φορά όλα κατ’ ευχήν, όπως εξέφρασε την ελπίδα ο Πρόεδρος. Προς το παρόν, τείνει να γίνει συνήθεια να πηγαίνουν όλα κατά διαόλου…