Το 1827, όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας έγινε ο πρώτος Κυβερνήτης του νέου ελληνικού κράτους, ερχόταν συχνά σε αντιπαράθεση με τους οπλαρχηγούς του έθνους, οι οποίοι πολύ συχνά του ζητούσαν χρήματα, χάρες και «ρουσφέτια», για να χρηματοδοτήσουν «τάχατες» τους αγώνες τους.
Ο Καποδίστριας, ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ο πιο άξιος και ο πιο έντιμος πολιτικός που γέννησε ποτέ η Ελλάδα, αρνιότανε να τους κάνει το «χατίρι» λέγοντας τους πως… «Το ταμείον είναι μείον». Η επιβράβευση της αδολίευτης διαχείρισης των κρατικών πόρων του μέγα αυτού Έλληνα πολιτικού ήταν… να τον δολοφονήσουν!
Προφανώς αυτό φοβούνται οι σημερινοί άρχοντες που διοικούν το δύσμοιρο αυτό νησί, οι οποίοι απλόχερα μοιράζουν «ρουσφέτια» δεξιά κι αριστερά λες και είναι κόλλυβα. Μη βρεθεί κανένας θεότρελος «οπλαρχηγός» και τους τινάξει τα μυαλά στον αέρα!
Πως να εξηγήσω αλλιώς το λόγο που οι πλείστοι πολιτευτές τσοντάρουν απλόχερα τις «κάτω από το τραπέζι χαριστικές εξυπηρετήσεις» συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στο αφήνιασμα της «απατεωνιάς» καθιερώνοντας ταυτόχρονα πως το ρουσφέτι είναι κάτι το… «νορμάλ».
Φαίνεται, πως παρ’ όλη την οικονομική κρίση που περνά ο τόπος μας, «το δικό μας ταμείον ποτέ δεν είναι μείον». Πάντα κάτι θ έχει μέσα το πανέρι. Το μόνο που άλλαξε από την εποχή του Καποδίστρια και σήμερα, είναι ότι οι «οπλαρχηγοί» μετονομάστηκαν σε «μεγαλοεπιχειρηματίες», η «χρηματοδότηση των αγώνων τους» μεταβαπτίστηκε σε «σπόνσορινγκ των επιχειρήσεων τους» και το «ρουσφέτι» σταμάτησε να είναι one way… Έγινε «αλληλοεξυπηρέτηση». Τα περισσότερα γραφεία των βουλευτών μας έγιναν «χελπ ντεσκ εξυπηρέτησης του πολίτη» και επικερδή «σούπερ-μάρκετ». Οι δε «διευκολύνσεις» που παρέχουν στην «πελατεία» τους είναι… «σελφ-σέρβις».
Two for the price of one…
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο όμως… δεν φταίνε μόνο οι βουλευτές, η οι αξιωματούχοι της εκάστοτε κυβέρνησης για το φαινόμενο αυτό. Όχι βέβαια!
It takes two to tango! Φταίμε κι εμείς. Που δεν κάνουμε άλλη δουλειά από το να χτυπάμε την πόρτα των «φίλων» μας πολιτευτών ζητώντας τους «βοήθεια». Μια θεσούλα στην κυβέρνηση για την κόρη μου ο ένας… μια δουλίτσα στην τράπεζα για το γιο μου άλλος… χρειάζομαι ένα μικρό δάνειο να αγοράσω τρακτέρ ο τρίτος, και το ρουσφέτι… πάει λέγοντας!
Τελικά ζούμε σε μια κοινωνία… Μπάτε σκύλοι αλέστε!
Scratch my back and I’ll scratch yours… Η αν προτιμάτε… «Χειρ χείρα νίπτει, δάκτυλός τε δάκτυλον»…
Η αποδοχή μας, πως η «χαριστική εξυπηρέτηση» είναι νορμάλ και αναγκαίο κακό, είχε σαν αποτέλεσμα να «ξεχειλώσουν» οι ηθικές αξίες όλων μας. Αφού λίγο πολύ όλοι συμμετέχουμε στις «αταξίες» που συμβαίνουν γύρω μας. Και κάπως έτσι, ατασθαλία στην ατασθαλία, φτάσαμε στο νταβαντούρι και το σκάνδαλο που έφερε στην επιφάνεια το Αλ Τζαζίρα…
Και μην τολμήσει κανείς να μου πει πως από το 2007 που πέρασε το νομοσχέδιο για τις πολιτογραφήσεις μέχρι και το 2020 που μας ξεφτίλισε το ξένο αυτό ειδησεογραφικό κανάλι, πως οι βουλευτές μας δεν ξέρανε για το «τρικούβερτο γλέντι» που είχαν στήσει οι χρυσοκάνθαροι πλουτοκράτες!
Πως δεν ξέρανε; Στραβοί ήταν τόσα χρόνια; «Ο κόσμος το έχε τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Αν υπάρχουν βουλευτές οι οποίοι ισχυρίζονται πως δεν πήραν χαμπάρι για το τί συνέβαινε, καλά κάνουν να παραιτηθούν. Να παν στα σπίτια τους… να ασχοληθούν με την κηπουρική.
Γι’ αυτό και δεν μπορώ να μην κατακρίνω τις φωνές διαμαρτυρίας που ακούγονται από τους «μαζί τα φάγαμε» πολιτικούς μας.
Οι μισοί «μαζί τα φάγαμε», ξεχύνονται στους δρόμους, και με πολεμικές ιαχές απαιτούν από την κυβέρνηση «να πατάξει το φαινόμενο της διαφθοράς…».
Οι δε άλλοι μισοί «μαζί τα φάγαμε» προτιμούν τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Βγαίνουν στα κανάλια, και λες και απευθύνονται σε νεάντερταλς κι ανθρώπους των σπηλαίων, διακηρύττουν με στόμφο πως… «οφείλουμε να καθαρίσουμε τον στάβλο του Αυγείου».
Μα… τα περιττώματα κύριοι, είναι δικά σας!
Τι άλλο να πει κανείς; Ζούμε στο «κλουβί με τις τρέλες». Σε μια ανοικοκύρευτη κοινωνία παπατζήδων και κομπιναδόρων. Σ’ ένα «ψεύτη ντουνιά». Σ’ ένα κόσμο…
Άρτζι μπούρτζι και λουλάς!
Λέω να πάρω ένα αεροπλάνο. Να φύγω. Να γλυτώσω… Πού να πάω όμως; Πού, όπου και να πάω… την ίδια γυφτιά θα βρω παντού και το ίδιο μπορντέλο.
Δεν βαριέσαι! Τελικά «θα κάτσω σπίτι» όπως λέει και ένα άσμα του Κελαηδόνη. Χίλιες φορές καλύτερα θα ‘ναι. Μην με κολλήσει covid-19 κανένας «αμασκάρωτος» συνωμοσιολογάς. Και χρειαστεί να με κουβαλήσουν διασωληνωμένο στο νοσοκομείο αναφοράς! Όχι τίποτα. Άκουσα πως το οξυγόνο που θα μου δώσουν να αναπνεύσω, για να μην δω τα ραδίκια ανάποδα, θα μου το χρεώσουν 500 ευρώ!
Και που να βρω εγώ τόσα λεφτά μετά το lockdown και τα περιοριστικά μέτρα που μας έχουν επιβάλει; Που ‘χουν κλείσει τα μαγαζιά και τις ταβέρνες, κι όλοι εμείς οι άποροι τροβαδούροι… ούτε ένα μεροκάματο δεν μπορούμε πια να βγάλουμε…
