Στις αρχές της εβδομάδας έγινε μια μεγάλη διαδήλωση στα κατεχόμενα, από αυτές που είχαμε να δούμε από το 2004, πριν ανοίξει τα οδοφράγματα ο Ντενκτάς και ξεφουσκώσουν: Κάπου 4.000 Τουρκοκύπριοι βγήκαν στους δρόμους, με αφορμή το… πικ-νικ στο Βαρώσι που προανήγγειλε ο Ερντογάν, απαιτώντας να πάψει να παρεμβαίνει στη βούληση της κοινότητας και να ορίζει τις τύχες της. Υπήρξαν συνθήματα όπως «Ο τελευταίος λόγος στην Κύπρο ανήκει στους Κύπριους», «Βούληση και όχι παρέμβαση».
Αλλά και πιο «προχωρημένα», όπως «Ελευθερία και όχι υποταγή», «Η Κύπρος είναι κοσμική», «Ώμο με ώμο ενάντια στον φασισμό» και «Αϊσέ γύρνα σπίτι σου». Με δυο λόγια, ο τρόπος που αναδείχθηκε ως «πρόεδρος» ο Τατάρ, με την ωμή παρέμβαση δηλαδή και απαίτηση του Ερντογάν, ξεχείλισε το ποτήρι. Εκτός από τη μαζικότητα και τα αιτήματα της διαδήλωσης, η είδηση είναι ότι συμμετείχε, μαζί με τον Ερχιουρμάν και άλλους, ο Μουσταφά Ακιντζί!
Ο άνθρωπος μοιάζει να απελευθερώθηκε από το βάρος τού να είναι η μαριονέτα του Ερντογάν, ενώ πιθανότατα θα ήθελε να του πει όχι αλλά δεν τολμούσε – από τότε που κάτι πήγε να ψελλίσει περί του παιδιού που θέλει να απογαλακτιστεί από τη μητέρα-πατρίδα και ο δικτάτορας του τράβηξε το αυτί. Φώναξε κι αυτός μαζί με τους διαδηλωτές «Άγκυρα κάτω τα χέρια σου από πάνω μας», ζήτησε να μην παραγνωρίζεται η βούληση της κοινότητάς του, ενώ ως εκπρόσωπός της στις διαπραγματεύσεις ούτε μια φορά δεν είπε κάτι διαφορετικό από αυτά που του επέβαλε και τα σενάρια που του υπέβαλε ο υποβολέας.
Είναι βέβαιο πως πολλοί Τουρκοκύπριοι αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται εκτός του διεθνούς δικαίου τόσα χρόνια, εξαιτίας της εισβολής και των τουρκικών παράνομων ενεργειών – και ο Ακιντζί το ξέρει καλά, όμως τόσα χρόνια δεν έκανε τίποτα. Τις τελευταίες μέρες, όταν είδε ότι παράγινε απροκάλυπτη η παρέμβαση και ήταν επικείμενη η εκπαραθύρωσή του, άρχισε κάτι να ψελλίζει αλλά ήταν πολύ αργά.
Επειδή δεν βγαίνουν όλοι εύκολα στους δρόμους, υποθέτω πως πολλοί περισσότεροι Τουρκοκύπριοι σκέφτονται έτσι. Θέλουν βέβαια καλές σχέσεις με την Τουρκία, αλλά τους φοβίζει ο Ερντογάν και ο ισλαμοφασισμός του. Πώς κέρδισε ο Τατάρ; Κατά τη γνώμη μου, ήταν ο πιο ξεκάθαρος από τους δυο στο τι ζητά – οι δυο τους θύμιζαν λίγο Τραμπ και Μπάιντεν ως προς την παρουσία: Δυο κράτη, την Τουρκία και ας τρώγωμεν πέτρες ο Τατάρ, θολός και άχρωμος ο Ακιντζί, χωρίς ισχυρή και ξεκάθαρη θέση, ο κύριος «ναι μεν αλλά».
Βλέποντας την πορεία που έπαιρναν τα πράγματα, και όχι μόνο προς το τέλος, θα ήταν προτιμότερο να παραιτηθεί καταγγέλλοντας την Τουρκία και τις παρεμβάσεις της, ώστε να φύγει με το κεφάλι ψηλά, ως ο άνθρωπος που δεν υποχώρησε στις πιέσεις. Να λέει τώρα, δυο μόλις μήνες κατόπιν εορτής, «Αϊσέ γύρνα σπίτι σου», είναι κάπως ντροπιαστικό: Είναι μια ευθεία ομολογία ότι δεν τόλμησε – δεν μπόρεσε, φοβήθηκε; Αδιάφορο…
Θα μου πείτε, «έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις». Σύμφωνοι, αλλά «όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται». Και όπως φαίνεται, υπάρχουν πολλοί άλλοι που τολμούν. Ας τους βοηθήσουμε λοιπόν κάποτε κι εμείς.
chrarv@phileleftheros.com
Φιλελεύθερα, 15.11.2020.
