Βουλεβάρτο

Η διάβρωση των σκέψεων από παλιμβουλίες είναι γνώριμη κατάσταση ένεκα μίας αμφίβολης ζωής την οποία διανύουμε. Αυτό γιατί η αφέλεια της σκέψεως και της συμπεριφοράς έχει ξεριζώσει κάθε δυνητική και ο δωρικός  τρόπος ζωής, όσο παράλογο και αν ακούγεται έφερε την κιμβεία ως μέγιστη επιθυμία.

Αμφιταλαντεύομαι όχι ως προς τη λύση αλλά το κατά πόσο το νόημα πίσω από όλο αυτό είναι αμφίσημο ή δίσημο.  Σίγουρα πολλοί από εμάς μπορούμε να έχουμε τη δική μας κρίση μιας και γνωρίζουμε εξ ιδίας αντιλήψεως τα πεπραγμένα και την αψευδή εικόνα του πως έχουν τα πράγματα.

Η ανελευθερία στις εξόδους μας και στον καθημερινό τρόπο ζωής  αποτελεί ως επί το πλείστον ένα ισχυρό σοκ στον τρόπο βίωσης αυτού του διαστήματος που κανείς όμως δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα το πόσο θα κρατήσει. Ακόμη κι αν τα ποσοστά των κρουσμάτων μείνουν αναύξητα. Μία παγκόσμια ομολογουμένως κατάσταση που φέρει στα άκρα τη δύναμη και τις αντοχές. Αρχικά παρατηρούμε ορισμένες εμβαλωματικές λύσεις μπροστά στα δόντια της πανδημίας αλλά και ακραίες στρατηγικές αντιμετώπισης της.
 
Επομένως, η αλλοτρίωση παίζει στην ουσία με την ψυχολογία και η κοινή λογική γίνεται έρμαιο μιας δηξίθυμης μετατροπής των γεγονότων που διανύουμε.  Ενδεικτικό της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, η ποικιλομορφία των αντιδράσεων και η ειμαρμένη συμπεριφορά μιας εκμαυλιστικής τεχνικής.
 
Εάν απορρίψουμε τον ομφαλοσκόπο εγωισμό, θα δούμε πως η ζωή είναι στην ουσία μία κύκληση  των βιωμάτων, των εμπειριών και των συναισθημάτων. Ένα αμίαντο γνώρισμα προς όλους μας θαρρώ πως είναι ο ευίλατος τρόπος σκέψης και πράξης. Ο ευμενέστατος, ο συγχωρητικός δηλαδή. Αντίθετα, η κοινωνική σήψη που παρατηρείται είναι γέννημα του ματεριαλισμού και των οψίγονων οδόντων της απληστίας, της λανθάνουσας εφαρμογής μιας πυραμιδικής κοινωνίας που ακροβατεί σε σοβούσα κατάσταση και επομένως ο άωρος τρόπος ζωής, δηλαδή ο ανώριμος, φέρει ως αποτέλεσμα τη φθίνουσα πορεία της ορθής βούλησης και την ουσία της ηθικής.

Μετά λύπης μου, η διαπίστωση για ομάδα πολιτών όπου στην ουσία αιθεροβατούν βάζοντας έτσι σε κίνδυνο τόσο τους ίδιους όσο και τον κοινωνικό τους περίγυρο.  Η  μεθημοσύνη, η αδιαφορία δηλαδή του πολίτη μαρτυρά την αναίδεια για ανθρώπους οι οποίοι ενώ βρίσκονται σε σημαντικές ιατρικές, εκτελεστικές, νομοθετικές κ.ο.κ. θέσεις και γενικά στο πολιτειακό καθεστώς, εντούτοις ο γνώμονας φέρει πλήρως αντίθετη άποψη.  Ζούμε την ιστορία εν τω γίγνεσθαι για όσους αδυνατούν ακόμη να το καταλάβουν. Καμία βεγγέρα και κανένα οικογενειακό τραπέζι λογάται  σημαντικότερο όσο το ηράκλειο έργο σε μία άμβλυνση των συνεπειών που έχουν μπροστά τους το ιατρικό,παραϊατρικό και νοσοκομειακό προσωπικό.
 
Ερχόμενος στο σήμερα, ανάμεσα σε ληστρικές διαθέσεις, καβαλιστικές τοποθετήσεις και καταστροφικές αποφάσεις, είναι να απορεί κανείς ως προς το που θα μπορούσε να υπάρξει ένα αρχιμήδειο σταθερό σημείο. Αν υποθέσουμε πως η συναλληλία του ήθους βρίσκεται στο επίκεντρο μιας ευπρεπούς κοινωνίας όπου ένα μελίρρυτο κομμάτι υπερέχει μιας ευάριθμης μειονότητας που διέπεται στον εκμαυλισμό, τότε η ‘’μεσότητα’’ της αρετής κατά τον Αριστοτέλη θα ήτο μία a priori ύπατη συνθήκη για το Ευ Ζην.
 
Κατά τα ειωθότα, το προσδόκιμο του νοήματος  είναι η ανεύρεση και η δημιουργία μίας καθόλα  υγιής και ευτυχισμένης ζωής. Το κατά πόσο αυτό καθίστατε ως δυνατό, έχει να κριθεί από τα πεπραγμένα (res gestae) και από τον προσωπικό τρόπο αντιμετώπισης των κοινωνικών γεγονότων που διαδραματίζονται στο δρόμο μας. Ο κάθε ένας από μας έχει αναπτύξει μία δική του ασπίδα προστασίας αντιμέτωπος σαν έρχεται με τα καθημερινά εμπόδια, ακόμη και με την ίδια τη δυσχέρανση. Ο τρόπος διαχείρισης των εκάστοτε θεμάτων είναι διαφορετικός στον κάθε ένα μας ξεχωριστά όμως αυτό που έχει μείζονα σημασία είναι η ευτολμία που θα πρέπει να αναδείξουμε  στην κάθε περίπτωση αλλά συγχρόνως το σωστό τρόπο χειρισμού και  παιδείας. Κανείς δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη. Όμορφη ναι, όχι όμως και ανώδυνη.
 Τουτέστιν, η ωριμότητα είναι σημάδι συμμόρφωσης και σωστής κατευθυντήριας γραμμής που ακολουθεί ένας νοήμων άνθρωπος. Η κοινωνία είναι γεμάτη από εκπλήξεις, παγίδες, ευκαιρίες.  Είναι ένα κράμα μεταξύ πλουραλισμού (pluralis) και μεταποίησης δυνατοτήτων και στρατηγικής. Ο δαρδαπτισμός του μυαλού από κάθε τι αρνητικό – στα πλαίσια του ρεαλισμού- επιβάλλεται μπορώ να πω καθότι ο τρόπος σκέψης φιλτράρεται και εν συνεχεία το απόσταγμα μιας ενδότερης σκέψης αποτελεί την αποκαθήλωση μιας ευρύτατης εκτροπής ενός χαρακτήρα μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Η έκδηλη κατήφεια που νιώθουμε είναι εξαιτίας των πράξεων, των αποφάσεων μας αλλά και της απραξίας μας.

Δεν είναι αλήθεια αυτό που λέγεται, ότι η ευκαιρία κάνει τον κλέφτη. Για τους ηθικούς ανθρώπους δεν υπάρχει ποτέ τέτοια ευκαιρία. (Σουηδική παροιμία).
 
Η καινούργια αυτή πανδημία με φέρει ολότελα σε σκέψεις το κατά πόσο καλά προετοιμασμένοι ήμασταν, είμαστε και επομένως, η ανωφέρεια/κατωφέρεια  αυτής μας βρίσκει σε εγρήγορση στην αντιμετώπιση της σε όλα τα μέτωπα.

Διαπιστώνω ότι τα αντιτιθέμενα συμφέροντα κατά την πάροδο του χρόνου επισκίασαν την καθαρότητα του σκοπού αυτού αλλά και κάθε σωστής κίνησης που προηγήθηκε διά της ασφάλειας των πολιτών.

Σε κάθε καινούργια κρίση δεν αργεί και πολύ να φανερωθεί η εκμετάλλευση αυτής ιδιοτελών συμφερόντων. Πείτε το πολιτική χειραγώγηση, εμπορική εκμετάλλευση αγαθών και υπηρεσιών.  Η καραντίνα αντικατέστησε τις λέξεις όπως μισθό σε επίδομα και το δικαίωμα σε αναστολή.
 
 Η διαπίστωση αυτή δεν αποτελεί λεκτική υπερβολή ούτε και στον κανόνα της εμπειρίας. Αντιθέτως… Υπερβολή θα χαρακτηριζόταν εάν μιλούσαμε για πραότητα σε μία κενεόφρων εποχή όπως την δική μας. Αυτό που λείπει από σήμερα, είναι ο έντιμος λόγος, οι καθαρές προθέσεις και οι βαρύνουσες σκέψεις. Εσείς τι προτιμάτε από αυτά; Ερεβώδες ιδεολόγημα; Εμπαιγμός της νοημοσύνης , μαξιμαλιστικές αντιλήψεις ή ματεριαλιστικές ιδέες; Ό,τι και να διαλέξει κανείς, σωστό θα είναι. Αυτό γιατί ο νους, παρουσιάζει έντονη φύρα εδώ και χρόνια. Αυτό γιατί δεν έχουμε μάθει από τα λάθη μας, αυτό γιατί, έτσι μας βολεύει.
 
 Ένα καίριο και εναγώνιο ερώτημα είναι το οικονομικό. Μια οικονομία μέσα σε μία γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, μια Ε. Ένωση που βρίσκεται προ το θυρών για διάλυση και κατάργηση της. Η δημοβόρος αυτή τακτική πρωταγωνίστησε τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ισπανία.  Αίφνης, το κοινό όραμα μετατράπηκε σε  έκδηλο εκχυδαϊσμό.

Είναι πρόδηλον ο εμβολιασμός της αίσθησης ότι οι πάντες και τα πάντα εξαρτώνται από την εκάστοτε κυβέρνηση και στην κορυφή της πυραμίδας να υπάρχει τί όμως; Ο ανθρωπισμός ή μήπως η Α21; Η οικονομία παραμένει εκηβόλο όπλο που καθορίζει όλα τα τμήματα.
Αν παραμείνουμε εκ των ένδον, θα δούμε για παράδειγμα νομοσχέδια τα οποία άφησαν  τη βιωσιμότητας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των αυτοτελών εργαζόμενων να αιμορραγούν. Σκέφτομαι επίσης τη σωτηρία των γεωργοκτηνοτρόφων, τους εποχιακούς εργαζόμενους, τις ευπαθείς ομάδες.

Μετατρέψτε το τώρα σε αριθμό ανέργων…
 
Ένα μεγάλο κομμάτι, που έχει μείνει προς το παρόν εκτός ενημέρωσης, είναι φυσικά ο η Τουρκία,  η οποία μας έχει βάλει σε μία κατάσταση συνεχής επιφυλακής,  με μία οικονομία που κατρακυλά επικίνδυνα χωρίς φρένο, δεν υπολογίζει ούτε κορονοιό, ούτε συνθήκες. Η συμφωνία με την Λιβύη που προσπαθεί να αποκομίσει όσα περισσότερα μπορεί, το μέτωπο του Έβρου, οι παράνομες πτήσεις στο Αιγαίο. Οι ισχυρές ένοπλες δυνάμεις είναι μία σιγουριά. Ο Ερντογάν, δεν θα πάψει να χειρίζεται την απειλή των μεταναστών στην Ευρώπη, παρόλο που ‘’μαζεύτηκαν’’ αναγκαστικά ελέω της πανδημίας.
 
 Και επειδή η εξουσία αποκαλύπτει τον χαρακτήρα, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική αυτή σοφία, το κυνήγι της καρέκλας φαντάζει ως προσείκελο της θορύβησης της κοινής λογικής.

Αν όλα βαίνουν καλώς, του χρόνου τέτοιο καιρό ακολουθούν οι βουλευτικές εκλογές.  Όλοι νοιάζονται για το λούμπεν, μα τους ίδιους ποτέ δεν ρώτησαν κι όλο στην ολιγωρία μένει. Θαρρώ πως ο ευπειθής τρόπος αντιμετώπισης του, είναι η αδυναμία που διατηρεί το πρόσχημα που υπό άλλες συνθήκες, το φήλωμα, θα οδηγιόταν ευθύς σε μικτό ορκωτό δικαστήριο.

Όσο εμείς βρισκόμαστε σε νήδυμο ύπνο, οι κεκράκτες ασμένως θα συνεχίσουν να παραληρούν με κούφια λόγια, ένεκα της χαμηλής αυτοεκτίμησης και της αμφιβόλου κρίσης των πεπραγμένων. Πόσο μάλλον όταν και η δικαιοσύνη ερίζει με το ορθό και το δίκαιο. Κολοφών του αίσχους και της ντροπής δεν είναι άλλο από την ίδια την κοροϊδία της νοημοσύνης της πολιτείας, μπροστά σε πρόδηλα σκάνδαλα. Από την άλλη φυσικά, έτσι μας έχουν μάθει: Μακάριοι οι κρατούντες…

Σε αυτό που υστερεί έτι δε περισσότερο όμως, είναι η αδυναμία για μία ανερίθευτη απόφαση για το κοινό καλό, η αν προτιμάτε η διατήρηση της ώδησης  απέναντι στην έκφραση του λόγου και της ελευθερίας των απόψεων. Βλέπετε πως ανέκαθεν η αλήθεια ενοχλεί πολλούς. ‘’Ελευθέρου γαρ εστι ταληθή λέγειν’’.(Είναι γνώρισμα ελεύθερου ανθρώπου να λέει την αλήθεια) είχε πει ο Μένανδρος για να προστεθούν και τα λόγια του Σοφοκλή όπου: Θάρσει. Λέγων τ’ αληθές ου σφαλεί ποτέ. (Έχε θάρρος. Όταν λες την αλήθεια, δε θα κάνεις ποτέ λάθος).
Υποψήφιοι πρόεδροι που ονειρεύονται το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, βουλευτές που επιθυμούν να παραμείνουν ως έχουν ένεκα του μηνιαίου μισθού, εφάπαξ και βουλευτικής σύνταξης προωθώντας θεσιθηρών κύριους συναδέλφους οι οποίοι επιθυμούν να γίνουν υπουργοί, πλήθος προσώπων για αναβάθμιση σε θέσεις σε κοινωνική και εκτελεστική εξουσία, συχνά πυκνά παρακάμπτοντας όταν χρειάζεται το κράτος δικαίου, κατάληψη του κράτους από ιδιοτελή συμφέροντα και μαθήματα από τη σχολή της Φραγκφούρτης. Κάποιοι θα πρέπει να ανατρέξουν στην Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, Κομισάριοι, καρεκλοκένταυροι, status quo της υποκρισίας και μέσα σε όλα αυτά μια εξιλέωση των ψυχών.
Σαφώς όλοι μας θέλουμε να δείχνουμε τον καλύτερο μας εαυτό προς τα έξω, μια καλή εικόνα, ένα προφίλ κοινωνικό, ευπρεπές, άμεμπτο. Αυτό όμως που αποφεύγουμε είναι τα ελαττώματα, τις ενδότερες σκέψεις και τις πραγματικές μας προσδοκίες. Ο ρεαλιστικά σκεπτόμενος άνθρωπος, τείνει προς ένα φιλτράρισμα όχι μόνο των πράξεων και των λόγων, αλλά στη σύγχρονη ιστορία, στην ανάλυση των πεπραγμένων και παραλλήλως την οξύτητα του πνεύματος με στοχαστικό τρόπο εμπέδωσης των χαρακτήρων και στα θέλω τους. Εδώ, δυστυχώς, έχουμε πραγματικά μπερδέψει την μεσσιανική προσδοκία  με τις τοτεμικές αντιλήψεις.
 
Σε αυτό που υστερεί έτι δε περισσότερο όμως, είναι η αδυναμία για μία ανερίθευτη απόφαση για το κοινό καλό, η αν προτιμάτε η διατήρηση της ώδησης  απέναντι στην έκφραση του λόγου και της ελευθερίας των απόψεων. Βλέπετε πως ανέκαθεν η αλήθεια ενοχλεί πολλούς. ‘’Ελευθέρου γαρ εστι ταληθή λέγειν’’.(Είναι γνώρισμα ελεύθερου ανθρώπου να λέει την αλήθεια) είχε πει ο Μένανδρος για να προστεθούν και τα λόγια του Σοφοκλή όπου: Θάρσει. Λέγων τ’ αληθές ου σφαλεί ποτέ. (Έχε θάρρος. Όταν λες την αλήθεια, δε θα κάνεις ποτέ λάθος).
Γιατί λοιπόν ενοχλεί τόσο πολύ όταν παράλληλα την αποζητάμε προς εξιλέωση; Οι σκέψεις οδηγούν τις πράξεις και οι πράξεις νίβουν τη συνείδηση μας. Συνεπώς, οι σκέψεις μοιάζουν με αδιάρμιστο δωμάτιο κάποτε με φως αναμένον και ενίοτε κλειστό. Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα και probatum est (αποδεδειγμένο), της αλήθειας να της δίνουμε μορφή έτσι ώστε που να υποστηρίζει την άποψη μας πλήρως και συγχρόνως να αναπαύει το πνεύμα μας.

Υπάρχουν πάντα 3 διάδρομοι. Αυτός της αλήθειας, ένας δεύτερος της δικής μας αλήθειας και ο τρίτος η αλήθεια του αποδέκτη. Σαφώς ο πρώτος διάδρομος είναι και ο σοφότερος, ο γνήσιος και ο πιο ειλικρινής. Όσο και αν κάποιος επιθυμεί να την καμουφλάρει, να την εμποδίσει, η αλήθεια πάντα μένει. Πάντα μιλάει και πάντα θα φαίνεται. Μιλάει μέσα από τα μάτια για τους ρομαντικούς, μιλάει μέσα από τις πράξεις για τους ρεαλιστές, μιλάει μέσα από τον χρόνο για τους σοφιστές. Το παιχνίδι της αληθοέπειας γίνεται μεταξύ του πομπού και του δέκτη. Κρίνεται από την βούληση και την διαύγεια του ανθρώπινου πνεύματος. Μετατρέπεται σε αιχμή δόρατος για τους δίκαιους, αληθοφανή προπέτασμα για τους αδικούντες. Το υποβολιμαίο δεν αντέχει στο χρόνο και δεν ταιριάζει με το ακίβδηλο της δίκης. Αυτό που μπορούσε είναι να ‘’διαπραγματευθεί’’ τη συνείδηση του λαού και τον εμπαιγμό της νοημοσύνης. Κάτι που όμως δεν έχει διάρκεια και αίσιο τέλος.

Αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κολοφώνας του αίσχους είναι η επισημοποίηση του ψεύδους και η αλλοίωση της αλήθειας προς υποδαύλιση της κοινής γνώμης και την αρπαγή της κοινωνικής αποδοχής. Το να  ωραϊζω το ψεύτικο, να το σιτίζω με κούφια λόγια, αυτόν που σκώπτεις  είναι μονάχα τον εαυτό σου κι αυτό γιατί η εικόνα που έχει ο κάθε ένας για τον εαυτό του απέχει παρασάγγας από αυτό που νομίζουμε ότι δείχνουμε.

Μέσα από το πέρας του χρόνου και της καθημερινής τριβής στις κοινωνικές σχέσεις, αυτό που διαπίστωσα, είναι σοφότερη η σκέψη για αποφυγή διαφόρων φθεγμάτων καθώς αποτελούν το επιστέγασμα του απόλυτου τίποτα. Όπου υπάρχει υθλορρήμων άνθρωπος, εκεί βασιλεύει και η ουτοπία.

Κοντολογίς, ο κάθε ένας κοντά του τα κάρβουνα τραβάει.

Είμαι η μάνα που σε γέννησε, ο πατέρας που σε ανέθρεψε. Είμαι ο αδερφός, ο φίλος, ο σύντροφος, εκείνος που μοιράζεσαι μαζί του τα μυστικά και τις αγωνίες σου.

Είμαι ο γιος, η κόρη, ο ορφανός, ο φτωχός και ο πλούσιος που αντικρίζεις σε κάθε μονοπάτι της ζωής.
 
Είμαι το ρόδο έξω στην αυλή για να  ομορφαίνει όχι μόνο το σπιτικό σου αλλά και τα όνειρα εκείνα που κράτησες φυλακτό από παιδί.
 
Είμαι το μύρο που άλειψε τις πληγές σου, όταν τα δάκρυα σου κυλούσαν από τον πόνο που ένιωθες ,καθώς έχανες σιγά σιγά όλες σου τις ελπίδες για σκιές και χρώματα της ψυχής.

Είμαι το πρόσωπο που σου έδωσε κουράγιο, που μίλησε για σένα, έκλαψε και παρακάλεσε όλα να πάνε κατ’ ευχή μην τυχόν και πάρεις την απόφαση πίσω σου να αφήσεις τους κόπους που δεν θα πήγαιναν χαμένοι.

Είμαι ο διαβάτης που σου έδιωξε το άλγος και σε βοήθησε να ξαποστάσεις κάτω από το δέντρο των ευχών, δίνοντας σου νερό και φιλία να έχεις στο δρόμο σου.

Είμαι ο αέρας, η γη και το νερό που φρόντισαν τα αγαθά του κόσμου, τα στόματα να θρέψουν και προσευχή να κάνουν το ψωμί.
Είμαι η προσευχή στα χείλη των παιδιών, η φλόγα στα στήθια της μάνας, το κομποσχοίνι στα χέρια κάθε πιστού που θερμά παρακαλά για ένα ευλογημένο αύριο.

Είμαι o σπόρος της ευτυχίας για να ανθήσει κάθε χαμόγελο και να ζεσταθεί του ανθρώπου η καρδιά.

Είμαι το χέρι του γονέα που σε χαϊδεύει τρυφερά σε κάθε σου βήμα, είμαι το χέρι των προγόνων σου που φιλάς από σεβασμό, το χέρι εκείνο που κρατάει το δικό σου σε κάθε σου δύσκολη στιγμή, από έρωτα, από αγάπη.

Είμαι το φιλί που γεύτηκες στα χρόνια της άνοιξης, σαν κοίταξες τον έρωτα που αγαλλιάζει κάθε σου σκίρτημα.

Είμαι η κάθε αναπνοή που υπάρχει στον κόσμο απάνω. Εκείνη η αναπνοή που αγάπησε και αγαπάει κάθε τι ωραίο και όμορφο σε τούτη τη γη και στην πλάτη της ζωής.

Είμαι το αποκούμπι σου σε κάθε σου αδυναμία. Είμαι και θα είμαι εκεί για σένα, όπως πάντα που στεκόσουν εσύ για μένα.

Είμαι ο δρόμος που χάραξες να περπατήσεις, τα χαλίκια που έστρωσες και οι βαλανιδιές γύρω του, για να είναι χαρμόσυνο το μήνυμα που θα λάβεις στο πέρασμα σου και καλή επιστροφή να έχεις.

Είμαι η σιωπή εκεί που πρέπει και αρμόζει. Αυτή που μιλάει για σένα. Που σε φυλάει από λόγια μετανιωμένα που έρεβος στο τέλος θέλουν να ρίξουν.

Είμαι η μιλιά στα λόγια που θες να μοιραστείς για να εκφράσεις αυτά που επιθυμείς, όσα οι άλλοι θες να γνωρίζουν. Η μιλιά εκείνη που σου προσέφερε λόγια σε κάθε σου συναίσθημα , σε κάθε σου στιγμή.

Είμαι το δέντρο που φύτεψες στην αυλή για να ομορφύνει η γη σου. Εκεί που τα παιδιά γύρω του παίζουν και τη σκιά μου, σου προσφέρω όσο εσύ δοξάζεις τον Κύριο για όλα τα καλά.

Είμαι το βουνό που ανεβαίνεις καθημερινά και η κοιλάδα  που διαβαίνεις, χορτάρι να βρεις και το βιος σου να κερδίσεις.
 
Είμαι ο ουρανός που περιμένεις βροχή να σου φέρει το φθινόπωρο και ήλιο να σου χαρίσει την άνοιξη. Τα αστέρια του σαν κοιτάς να ξέρεις πως κάθε ένα από αυτά αξίζουν τον ιδρώτα και τον μόχθο σου που κάνεις.

Είμαι το σφυρί και το αμόνι που χρόνια σφυρηλάτησα το γένος των ανθρώπων για τη σωτηρία του ήθους και το σεπτό ετούτο τρόπο διαβίωσης του. Χρόνια και καιρούς πέρασα πολλούς μα το κάτευγμα ακόμα μας τρώει.

Είμαι το λάβαρο που θα υψώσεις όταν νιώσεις πλήρης για όσα έπραξες και τα λόγια σου πιάσουν τόπο.

Είμαι το γέλως της θάλασσας και το νερό της λίμνης. Είμαι το θάρρος που έριξες μέσα σε αυτήν αλλά δεν λες να βουτήξεις.
Είμαι το πιπέρι και το αλάτι της γης.

Είμαι η αλήθεια που μαζί της φέρνει τη λάμψη της αλλαγής. Μιας καινούργιας αρχής προς σε ένα ελπιδοφόρο αύριο. Όχι για μένα… Για σένα… Για σας… Για όλους μας. Είμαι αυτός που χρόνια καρτερούσες να σου φέρει όσα η καρδιά σου ζητούσε, όσα ένα περιστέρι δεν μπορούσε στο πέρασμα του χρόνου. Είμαι το σήμερα, είμαι το αύριο. Είμαι όσα μπορείς να πιστέψεις και να αγαπήσεις. Γιατί να ξέρεις πως…

Η ζωή, είναι μια σταγόνα στον ωκεανό, είναι χώμα και κερί μαζί.

Είμαι η ζωή και η Ανάσταση

Καλό Πάσχα.