Η πρόσφατη σαρωτική νίκη του Ερχιουρμάν στα κατεχόμενα σηματοδοτεί μια βαρυσήμαντη για το μέλλον της Κύπρου νίκη των δυνάμεων της λύσης του Κυπριακού πάνω στις σκοτεινές δυνάμεις που μηχανεύονται την οριστικοποίηση της διχοτόμησης και την τουρκοποίηση των κατεχομένων.
«Εμάς τι μας κόφτει όμως» αναρωτιέται μια μερίδα Ελληνοκυπρίων. Κι αυτό το «τι μας κόφτει» κρύβει μέσα του όλη την πλάνη και την ψεύτικη βιτρίνα της κανονικότητας και της λεγόμενης ασφάλειας μέσα στην οποία μεγαλώνουμε στην Κύπρο.
Ας αντιστρέψουμε όμως λίγο την οπτική μας για να δούμε για μια στιγμή και την άλλη πλευρά:
Οι Τουρκοκύπριοι ζουν εδώ και 51 χρόνια σε ένα ανύπαρκτο, μη αναγνωρισμένο από τη διεθνή κοινότητα κρατίδιο, το ψευδοκράτος. Αυτό στην πράξη, σημαίνει ότι ενώ οι άνθρωποι αυτοί είναι γέννημα και θρέμμα της χώρας μας, με περιουσίες και με καταγωγή από όλα τα μέρη της Κύπρου, δεν νιώθουν ισότιμοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτε μπορούν να λειτουργήσουν ως τέτοιοι. Ταυτόχρονα όμως, δεν μπορούν ούτε να λειτουργήσουν σαν πολίτες του ψευδοκράτους αφού το ψευδοκράτος τους είναι διεθνώς, θεσμικά και συνταγματικά ανύπαρκτο.
Τι έρχεται και τους προτείνει λοιπόν η δική τους δεξιά και ακροδεξιά μαζί με την Τουρκία;
Τους λένε ότι «…με τους Ελληνοκύπριους αποδεδειγμένα δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε και γι’ αυτό θέλουμε η λύση του κυπριακού να είναι η «λύση των δύο κρατών». Δηλαδή, θέλουμε να ξεχάσετε τους Ελληνοκύπριους και θέλουμε το ψευδοκράτος μας να αναγνωριστεί πλέον από τη διεθνή κοινότητα ως κανονικό ξεχωριστό κράτος».
Δυστυχώς όσο περνά ο χρόνος χωρίς να επιλύεται το κυπριακό στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ (δηλαδή στη βάση της ΔΔΟ), η άποψη αυτή κερδίζει περισσότερο έδαφος. Κι αυτό γιατί η διεθνής κοινότητα μπορεί σε κάποια φάση να πει και αυτή ότι δεν μπορεί ένας πληθυσμός να ζει επ’ αόριστον σε ένα ανύπαρκτο και μη αναγνωρισμένο κράτος και άρα αφού δεν έχει επιλυθεί το θέμα μετά από τόσες δεκαετίες θα τους αναγνωρίσουμε σαν ξεχωριστό κράτος και τέλος.
Μια τέτοια εξέλιξη φυσικά, θα σήμαινε όλεθρο για όλους μας, αφού -πέραν της οριστικής απώλειας των κατεχόμενων (και της Αμμοχώστου μαζί που πολλές φορές ήμασταν στο παρά ένα να την πάρουμε πίσω)- ο καθένας μας μπορεί να αντιληφθεί τι θα συνέβαινε:
⦁ Με τη δημιουργία ενός αναγνωρισμένου τουρκικού κρατιδίου.
⦁ Με την αποχώρηση της UNFICYP.
⦁ Με τη μετατροπή της πράσινης γραμμής σε σκληρό σύνορο με μια στρατιωτική υπερδύναμη των 85 εκατομμυρίων που λέγεται Τουρκία.
Έτσι στην πραγματικότητα, όσοι Ελληνοκύπριοι θεωρούν τη διχοτόμηση και το «εκείνοι απ’ εκεί κι εμείς απ’ εδώ» ως λύση του κυπριακού ή όσοι πολιτικοί μας σπρώχνουν τις ευκαιρίες για συνομιλίες και λύση του κυπριακού σε βάθος χρόνου ευελπιστώντας κάθε φορά σε νέο ναυάγιο (για να απολαμβάνουν ανενόχλητοι τις καρέκλες τις εξουσίας) στην ουσία:
- Υποστηρίζουν κανονικά την αναγνώριση του ψευδοκράτους.
- Συμπορεύονται με την τουρκοκυπριακή ακροδεξιά και την Ερντογανική γραμμή που προωθεί τον σταδιακό αφανισμό μας.
- Υπογράφουν την καταδίκη του ελληνισμού της Κύπρου υποθηκεύοντας το μέλλον μας στις ορέξεις και τα πλάνα της Τουρκίας.
(Κι ας το παίζουν υποκριτικά κι ανόητα και ψευτοπατριώτες και παλληκαράδες από πάνω).
Το μεγάλο δυστύχημα όμως, είναι ότι αυτή η άκρως προδοτική για την Κύπρο στάση της υποστήριξης της διχοτόμησης (δηλαδή των δύο κρατών) δεν ήταν απλώς μια κουβέντα ενός τυχαίου ψευτοπαλληκαρά Ελληνοκύπριου σε έναν καφενέ. Ήταν, δυστυχώς, η επαναλαμβανόμενη δήλωση και στρατηγική του τέως προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη προς διάφορες κατευθύνσεις ακόμα και στον τότε Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος τον κατέδωσε στεγνά σε εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια, επιβεβαιώνοντας ότι ο Αναστασιάδης είχε αποκαλύψει και στον ίδιο ότι συζητούσε «λύση δύο κρατών».
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με την νίκη του Ερχιουρμάν;
Η πρόσφατη νίκη λοιπόν του Ερχιουρμάν επί του Τατάρ καταδεικνύει, στην πράξη, ότι 5 δεκαετίες και ένα χρόνο μετά το πραξικόπημα και την εισβολή και ενώ οι Τουρκοκύπριοι θα μπορούσαν ως τώρα να είχαν υιοθετήσει πλήρως τη γραμμή της Τουρκίας και της τουρκοκυπριακής δεξιάς ότι η μόνη «λύση» στο κυπριακό είναι τα δύο κράτη, αυτοί αντιστέκονται, ελπίζουν και είναι έτοιμοι να παλέψουν για την επανένωση της πατρίδας μας με επανέναρξη των συνομιλιών με σκοπό την κατάληξη στη λύση του κυπριακού.
Παρόλες λοιπόν τις αντιξοότητες και την τοξικότητα της στασιμότητας αλλά και των εθνικιστικών παροξυσμών και στις δύο πλευρές, οι Τουρκοκύπριοι, χορεύοντας την Τυλληρκώτισσα, μας απηύθυναν ένα τελευταίο συγκινητικό κάλεσμα και μας άπλωσαν το χέρι. Αυτό που περιμένουν τώρα είναι να τους το απλώσουμε κι εμείς για να χορέψουμε μαζί τη συναδέλφωση, την ειρήνη και την επανένωση του τόπου μας.
*Δικηγόρος
