Αποκλειστικά στο Omikron που θα κυκλοφορήσει αύριο Κυριακή 7 Νοεμβρίου μαζί με τον «Φιλελεύθερο», μία συνέντευξη-ντοκουμέντο για την σημαντικότερη και εμβληματικότερη μορφή του κυπριακού αθλητισμού, τον Στέλιο Κυριακίδη.
Η Ελένη Κυριακίδου-Κοντού, η πρωτότοκη κόρη του κορυφαίου Κύπριου αθλητή -και μύθου πια του αθλητισμού-, ο οποίος έγραψε ιστορία και έγινε παγκόσμιο σύμβολο, του μαραθωνοδρόμου Στέλιου Κυριακίδη, φωτογραφίζεται αποκλειστικά για το Omikron που θα κυκλοφορήσει την Κυριακή 7 Νοεμβρίου, μαζί με τα δύο της παιδιά και τα τέσσερα εγγόνια της, στο σπίτι της, στη Φιλοθέη, και αποφασίζει να μιλήσει για πρώτη φορά, στα 79 της σήμερα χρόνια, για τα παιδικά της χρόνια στην Αθήνα μαζί με τον μπαμπά της, τα δύο χρόνια που έζησε στην Κύπρο όσο ήταν μαθήτρια του Δημοτικού Σχολείου, τον νονό της, Λανίτη, που της έδωσε το δεύτερό όνομά της, το «Ελευθερία», προς τιμήν της ελευθερίας της Κύπρου για την οποία όλοι ευελπιστούσαν τότε, αρχές της δεκαετίας του ’40, για τις ιστορικές στιγμές του Μαραθωνίου της Βοστώνης του 1946 όπου ο πατέρας της, όπως είχε πει ο ίδιος, έτρεξε «για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες» και βγήκε νικητής, ενώ θυμάται με τρυφερότητα στιγμές που έζησε μαζί με τον θρύλο του κυπριακού αθλητισμού, πατέρα της, τη σχέση του με την μητέρα της, τα παιδιά και τα εγγόνια του, τις ευτυχισμένες αλλά και τις δύσκολες στιγμές του, μέχρι και το θάνατό του, στις 10 Δεκεμβρίου του 1987. «Για να καταλάβετε τις συνθήκες της εποχής εκείνης και την ένδεια που επικρατούσε στην Κύπρο, ο πατέρας μου μού είχε πει πως είχε περπατήσει από τον Στατό της Πάφου, όπου ήταν το σπίτι της οικογένειάς του, μέχρι τη Λεμεσό, ξυπόλητος.
Δεν υπήρχαν λεφτά ούτε για ένα ζευγάρι παπούτσια τότε!», λέει μεταξύ άλλων στον δημοσιογράφο Γιάννη Χατζηγεωργίου και στο περιοδικό Omikron η κ. Ελένη Κυριακίδου-Κοντού, ενώ αναφερόμενη στον ιστορικό Μαραθώνιο της Βοστώνης του 1946, του οποίου έγινε σύμβολο, θυμάται: «Ο πατέρας μου μας έλεγε πόσο πολύ είχε μελετήσει προηγουμένως τη διαδρομή του Μαραθωνίου της Βοστώνης -εξονυχιστικά, με κάθε λεπτομέρεια-, κι ότι ήταν ο μοναδικός που έτρεχε τότε με ρολόι χειρός, για να ξέρει τι πρέπει να κάνει. Δεν κέρδισε, πάντως, τυχαία τον Μαραθώνιο. Για τον μπαμπά μου, αυτό ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του! Όπου πηγαίναμε μετά, όπου κυκλοφορούσαμε, ήμασταν πάντοτε “τα παιδιά του Στέλιου Κυριακίδη, του μαραθωνοδρόμου”. Υπήρξα πολύ τυχερή που είχα έναν τέτοιο μπαμπά!».
