Η διακυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη ξεκίνησε ως ένα συνονθύλευμα διαλεκτικής “ο Χριστόφκιας φταίει” και “εβάλαν μου το πιστόλι στον κρόταφο”. Αρκετά νωρίς όμως το σκηνικό άρχισε να μπογιατίζεται όπως-όπως με φανταχτερά χρώματα και φαντασιακά “success stories”. Τότε, όπως και τώρα, η δεξιά μας κυβέρνηση ήταν απόλυτα συνυφασμένη με την δεξιά ελληνική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Και όπως τώρα ταυτόχρονα πουλάνε φούμαρα ότι κάνουν την καλύτερη διαχείριση του Κορονοϊού στην Ευρώπη και καταπατούν ανερυθρίαστα ανθρώπινα δικαιώματα με γκλοπ και Αίαντες και τότε ταυτόχρονα, πουλάγανε φούμαρα για ανάπτυξη και πλεονάσματα.
Με καυστική, συνεπή και υπεύθυνη αντιπολίτευση όμως, στην Ελλάδα τα “success stories” του Σαμαρά άντεξαν μόλις 2μιση χρόνια. Κηρύχθηκαν πρόωρες εκλογές με τα πλέον γνωστά συνεπακόλουθα. Ο Αλέξης Τσίπρας, έγινε ο Έλληνας πρωθυπουργός που μετά από πολλά χρόνια κατάφερε να ολοκληρώσει τη θητεία του και παρέδωσε τα ηνία στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος δεν φαίνεται να τον διαδέχεται με κοινή προοπτική, ειδικά με την αντιπολίτευση Σύριζα-Μέρα25 να συνέρχονται. Η αντιπολίτευση στην Κύπρο όμως δεν έχει την ίδια δυναμική, με αποτέλεσμα η επιεικώς ανεπαρκέστατη κυβέρνηση Αναστασιάδη, να εξουσιάζει ακόμη σχετικά ανενόχλητη.
Τα “success stories” όμως της κυβέρνησης Αναστασιάδη φαίνεται να καταρρέουν ως χάρτινοι πύργοι το ένα μετά το άλλο. Η “πρωτοφανής ανάπτυξη” της οικονομίας μας δεν ήρθε ποτέ, με κανένα από τα ΑΕΠ της παρούσας κυβέρνησης να μην ξεπερνά έστω το χαμηλότερο της διακυβέρνησης Χριστόφια. Τη σειρά φυλακίσεων αξιωματούχων διαδέχτηκε η αποκάλυψη σκανδάλων που σχετίζονται με αξιωματούχους που ακόμη εξασκούν εξουσίες σε κυβερνητικά πόστα. Το περιβόητο “επενδυτικό πρόγραμμα” εξελίχθηκε στα “Cyprus Papers” με αποτέλεσμα “να μας πάρει ο δαίμονας”. Τα χαμόγελα με τον Ακιντζί αποδείχτηκαν θεατρικά και το Κυπριακό φαίνεται να διανύει τη χειρότερη φάση του μετά το 1974.
Τα πλέον πρόσφατα “success stories” όμως αφορούν την διαχείριση της πανδημίας και τον Eastmed. Για το πρώτο τα στοιχεία είναι απλά, προφανή και δυσάρεστα. Ολόκληροι τομείς της οικονομίας έχουν καταρρεύσει και το σύστημα υγείας (στο οποίο είχαμε επενδύσει τα μέγιστα τα προηγούμενα χρόνια) είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης. Αυτό λέει ο υπουργός Υγείας – όχι ο γράφων. Παράλληλα ο υφυπουργός Τουρισμού με τις ευλογίες της κυβέρνησης εξαγγέλλει άνοιγμα του τουρισμού σε μερικές εβδομάδες από σήμερα, ενώ σχολεία είναι ακόμη κλειστά και ενώ οι χώροι εστίασης, τα κέντρα αναψυχής και τα ξενοδοχεία μαζεύουν τα κομμάτια τους.
Η κατάρρευση του δεύτερου όμως δεν είναι τόσο φανερή ή τουλάχιστον δεν μεταδίδεται επαρκώς στην νήσο Κύπρο. Ο Eastmed φαίνεται να είναι η τελευταία κλωστή που κρατάει την κυβέρνηση Αναστασιάδη στην καρέκλα, έστω και εάν καμία ουσιαστική εξέλιξη δεν επιτεύχθηκε από το 2013, εκτός από το ενδιαφέρον εταιριών (που τελικά αποχώρησαν) και την υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό. Νωρίτερα να θυμίσουμε η κυβέρνηση Χριστόφια “που εκατάστρεψε τον τόπο”, είχε οριοθετήσει την κυπριακή ΑΟΖ που η παρούσα κυβέρνηση δεν φαίνεται ικανή να διαφυλάξει και είχε ξεκινήσει έρευνες, κάτι το οποίο η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει ακόμη πράξει. Ακόμη και αυτός ο Eastmed, o οποίος για όσους ξέρουν πέντε μπακίρες από διεθνή πολιτική, υπεγράφει για να αποσιωπήσει την ταυτόχρονη ενεργοποίηση του Turkstream ο οποίος υποβαθμίζει σε τεράστιο βαθμό τον “δικό μας” αγωγό, φαίνεται να γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά μας.
Με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού Μητσοτάκη, συζητείται σενάριο με τον αγωγό αντί να πάει στην Κύπρο, να πηγαίνει από το Ισραηλινό πεδίο αερίου Leviathan κατευθείαν στην Αίγυπτο. Από εκεί συνεχίζει μέσω ξηράς προς τα σύνορα Αιγύπτου-Λιβύης, από όπου θα κατευθύνεται υποθαλάσσια στην Κρήτη, παρακάμπτοντας την αμφισβητούμενη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης και περνώντας από τις πρόσφατα οριοθετημένες Ελληνο-Αιγυπτιακές ΑΟΖ, για να καταλήξει στη συνέχεια μέσω της Ελλάδας στην Ευρώπη. Αυτό θα ενίσχυε το χέρι της Αιγύπτου στο να γίνει ο περιφερειακός κόμβος φυσικού αερίου και θα έβγαζε τον ασταθή παράγοντα της Κύπρου και τις διεκδικήσεις της Τουρκίας εκτός της εξίσωσης. Η Κύπρος παράλληλα δεν είναι εξασφαλισμένη από πουθενά, εφόσον η αρχική συμφωνία δεν είχε υπογραφεί από την Ιταλία όπως θα έπρεπε, άρα ουσιαστικά δεν θεωρείται δεσμευτική. Εντωμεταξύ υπάρχουν ήδη ισχύουσες συμφωνίες μεταξύ Αιγύπτου – Ισραήλ, Ελλάδας – Λιβύης και Ελλάδας – Αιγύπτου, άρα το παζλ φαίνεται να ολοκληρώνεται χωρίς το κομμάτι της Κύπρου και εμάς να μένουμε με “θκιο σιείλη καμένα”.
Αν και αυτό σκάσει πριν τις βουλευτικές εκλογές, λογικά ο αντίκτυπος στα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος θα είναι συντριπτικός. Όσο κι αν επαφίεται στη λογική όμως το παρόν, η ψήφος του κόσμου είναι τόσο απρόβλεπτη όσο και μυστική. Παρ’ όλ’ αυτά, πώς θα διαχειριστεί μια τέτοια εξέλιξη ο ΔΗΣΥ; Θα επιδείξει επιτέλους την πολιτική ευθιξία που ενδείκνυται και να καλέσει πρόωρες εκλογές ή θα σκαρφιστεί ένα νέο φανταχτερό φαντασιακό “success story”, για να σκεπάσει προσωρινά τα χάλια του τα μαύρα; Και πως θα αντιδράσει η αντιπολίτευση; Η συνέχεια στις οθόνες σας…
*Ειδικός Πολιτικής Επικοινωνίας.
