Ο Α. Χατζηαντώνης προβληματίζεται γύρω από τις Ευρωεκλογές.
Λίγες μέρες πριν τις Eυρωεκλογές. Πολλές συζητήσεις γίνονται, μεταξύ άλλων, και στα ΜΚΔ, για την υποψηφιότητα του Τ/κ καθηγητή, Νιαζί Κιζίλγιουρεκ. Προσωπικά δεν είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον Νιαζί. Είμαστε ωστόσο φίλοι, στο Facebook. Με επιστολή μου που δημοσιεύτηκε στον Τύπο προ ημερών, εξέφρασα έναν σχετικό προβληματισμό. Αν πρέπει να επιλέξουμε τον συγκεκριμένο συμπατριώτη μας.
Και θα μιλήσω ανοιχτά, όπως πάντα. Με προβληματίζει πάρα πολύ, το γεγονός ότι και ο κ. Κιζίλγιουρεκ, όπως και ο δημοσιογράφος της Afrika, Σενέρ Λεβέντ, μιλούν, ή μάλλον εκφέρουν ένα δημοκρατικό λόγο, καθόλου ανθελληνικό, ή που να μοιάζει με τις πολεμοχαρείς ιαχές του Σουλτάνου. Είναι άνθρωποι που επιζητούν την ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων. Τους παρακολουθώ. Τον Λεβέντ, πήγα πριν 1-2 χρόνια στο αμφιθέατρο του ΤΕΠΑΚ και τον άκουσα. Ερμηνευτής, ο Ιμπραχήμ Αζίζ. Φυσικά, γράφει καθημερινά στον «Π», με ένα γλαφυρό, κατανοητό τρόπο. Τολμά να αποκαλεί την Τουρκία κατοχική δύναμη, και άλλα πολλά, που ηχούν ευχάριστα στα αφτιά των Ε/κ.
Από την άλλη, ο Νιαζί, είναι συγκρατημένος. Εκφέρει τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο, είναι άριστος γνώστης της γεωστρατηγικής κατάστασης που υπάρχει εδώ στην Ανατ. Μεσόγειο, αλλά αποφεύγει να εκφραστεί με σαφή, αντι-τουρκικό λόγο. Όσες φορές τον άκουσα να μιλά σε τηλεοπτικές εκπομπές, απολαμβάνω τα εξαιρετικά ελληνικά του, την άνεσή του, και λοιπά. Διαβλέπω όμως, μια τάση που έχει, να μη διστάζει να εκδηλώσει φανερά ότι κλίνει σαφώς υπέρ των συμπατριωτών του Τ/Κυπρίων. Είναι φυσικό, αλλά νομίζω πως κάτι κρύβει…
Αυτές οι περιπτώσεις, για να είμαι ειλικρινής, με προβληματίζουν.
Τουρκοκύπριοι, που πραγματικά ένιωθαν τους Έλληνες Κυπρίους σαν αδέλφια τους, ασφαλώς υπήρξαν στη νεότερη ιστορία του νησιού μας, αλλά σίγουρα ήταν η εξαίρεση. Σε μια σύντομη έρευνα στο Διαδίκτυο, μένω έκθαμβος από μια δήλωση του Τούρκου ποιητή, Nazim Hikmet, στην ελληνική εφημερίδα «Αυγή», 17 Απριλίου 1955, που έλεγε: «Η Κύπρος ήταν ανέκαθεν ελληνική… Και ορθά πράττουν οι Ε/κ που αγωνίζονται για την Ένωση…! Έχουν δίκιο»…!
Να αναφέρουμε και άλλες συναφείς περιπτώσεις. Ο Τ/κ ιατρός από την Πάφο, Ιχσάν Αλί (1904-1978), ένθερμος οπαδός της φιλίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων της νήσου. Διετέλεσε και σύμβουλος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Να πούμε για τους δημοσιογράφους της Cumhurriet, Αϊχάν Χικμέτ και Μουσταφά Γκιουρκάν, που λίγο πριν αποκαλύψουν την απαίσια προβοκάτσια του μισέλληνα Ραούφ Ντενκτάς, με τις εκρήξεις σε δύο τεμένη στη Λευκωσία, το 1962, δολοφονήθηκαν με άγριο τρόπο;
Να θυμηθούμε τον δημοσιογράφο Κουτλού Ανταλί, που πλήρωσε με τη ζωή του την φιλειρηνική του στάση, πέφτοντας νεκρός το 1996, από μέλη της εξτρεμιστικής οργάνωσης «Τουρκική ταξιαρχία εκδίκησης»; Για να μην αναφέρουμε τη δολοφονία των Μισιαούλη και Καβάζογλου, που βρέθηκαν διάτρητοι, αγκαλιασμένοι μέσα στα αίματα, στο αυτοκίνητο.
Ε, πάντως είναι από καιρό που κάνω μια, ίσως ανόητη σκέψη, συγκρίνοντας τις πιο πάνω περιπτώσεις, με τους σύγχρονους Λεβέντ και Κιζίλκιουρεκ. Και λέγω: Δύο Τ/κ, που διατηρούν τόσα χρόνια καλές σχέσεις με τους Ελληνοκύπριους, έμμεσα καταδικάζουν την Τουρκία ως κατοχική-εισβολική δύναμη, πώς γίνεται και δεν ετέθησαν στο στόχαστρο των πανίσχυρων Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών, της ΜΙΤ κ.λπ.; Εντάξει, μη με παρεξηγείτε. Μακάρι ο Θεός (ή ο Αλλάχ, που για μένα ουσιαστικά, είναι ένα και το αυτό), να προστατεύουν τους δύο συμπατριώτες μας. Αλίμονο!
Κλείνοντας. Προκάλεσα 2-3 φορές τον αγαπητό Νιαζί, γράφοντας στον τοίχο μου, διάφορες ερωτήσεις. Αυτά τα άκουσα βέβαια ως φήμες. Δεν έχω ιδίαν γνώσιν. Για να εξηγούμεθα δηλαδή. Π.χ., τον ρωτώ: Αληθεύει ότι είσθε σφετεριστής ε/κ περιουσίας στα κατεχόμενα;
Ή, προ ημερών, τον ρωτώ: Γεγονός είναι ότι ζητήσατε να κατέβει από ένα κτήριο των Αποδήμων Κυπρίων του Λονδίνου, περί τα μέσα δεκαετίας του ‘60, η σημαία-σύμβολο της νεοσύστατης τότε Κυπρ. Δημοκρατίας, όταν σπουδάζατε εκεί; (Το είχα ακούσει από έναν καλό μου εξάδελφο με τον οποίο έχουν περίπου την ίδια ηλικία).
Ακόμη περιμένω να μου απαντήσει… Όμως, πριν 4-5 μέρες του θέτω στο inbox το εξής ερώτημα: «Σε ποια γλώσσα θα απευθύνεσαι φίλε κ. Νιαζί εις τους ευρωβουλευτάς, αν εκλεγείς; Στην Ελληνική ή στην Τουρκική;». Εδώ μου απάντησε ο ευρυμαθής, συμπαθέστατος καθηγητής, ως εξής: «Και στα δύο, Αντώνη…».
Πραγματικά, αντιμετωπίζω μεγάλο δίλημμα, φίλοι μου. Είμαι αναποφάσιστος. Είναι και ο αγαπητός συν-κερυνειώτης, Κ. Μαυρίδης του ΔΗΚΟ. Επίσης, μια καλή φίλη της ΕΔΕΚευγενικά με προτρέπει να επιλέξω Εδεκίτη. Και σαν να μην έφταναν αυτά, ο αγαπητός μου σαντουϊτσιής, δεν σηκώνει καμιά αντίρρηση: «Είσαι Τζιερυνειώτης Αντώνη! Να ψηφίσεις οπωσδήποτε… ΕΛΑΜ!».
Αυτά παθαίνεις, όταν έχεις φίλους, από άτομα όλων των χώρων.
