Για το πώς ο διοικητής του 241ΤΠ έστειλε άοπλους τους «στρατιώτες» του 241ΤΠ μέσα σε λεωφορεία στην Κερύνεια έγραψα άρθρο το οποίο και δημοσιεύτηκε πριν μερικές μέρες.
Σε αυτό το άρθρο θέλω επιγραμματικά να αναφέρω την ηρωική εθελοντική αντίσταση μερικών κυρίως έφεδρων στρατιωτών (γύρω στους 30) του πιο πάνω τάγματος, καθώς και την ηρωική αντίσταση μικρής ομάδας εθελοντών (6 – 8 κυρίως έφεδρων στρατιωτών) της 120 ΛΒΟ, οι οποίοι αν και έδωσαν μαζί άνισες μάχες από τις 23 Ιουλίου 1974 μέχρι και την 12η Αυγούστου 1974, κατάφεραν:
1. Να αναχαιτίσουν την προέλαση δεκάδων τούρκικων αρμάτων.
2. Να καταστρέψουν τρία από αυτά και ένα τζιπ το οποίο προπορευόταν της φάλαγγας.
3. Να συλλάβουν έναν Τούρκο ταγματάρχη, έναν ανθυπολοχαγό και έναν στρατιώτη.
4. Να προκαλέσουν τεράστιες απώλειες σε άψυχο και έμψυχο υλικό.
Αν και όλοι οι 35 – 40 εθελοντές πολέμησαν γενναία, θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στον έφεδρο δεκανέα της 120 ΛΒΟ, Χριστάκη Γιάγκου, ο οποίος με τις εύστοχες βολές του με το ΕΕ (εδάφους-εδάφους) κατάφερε να προκαλέσει τεράστιες απώλειες και να αναχαιτίσει την προέλαση των τούρκικων αρμάτων.
Στις 12 προς 13 Αυγούστου 1974, οι εξουθενωμένοι εθελοντές «στρατιώτες» του 241ΤΠ αντικαθίστανται και μεταφέρονται στην ευρύτερη περιοχή της Κυθρέας. Μαζί τους και εγώ. Θυμάμαι ότι προτού αναχωρήσω, παρέδωσα σε άοπλο στρατιώτη που θα μας αντικαθιστούσε το τυφέκιο το οποίο τις προηγούμενες μέρες βρήκα εγκαταλειμμένο στην άκρη του δρόμου.
Εκείνο το βράδυ «κοιμήθηκα» στο χώμα κάτω από κάποια ελιά. Με το πρώτο φως της ημέρας διαπίστωσα την πλήρη διάλυση που επικρατούσε και εκεί. 14 Αυγούστου 1974. Ξύπνησα από το χωματένιο κρεβατάκι μου, αρχικά από τις φωνές τρόμου μερικών «στρατιωτών» και σχεδόν ταυτόχρονα από τις βόμβες δεκάδων τούρκικων αεροπλάνων. Μέσα σε εκείνο το χάος, άοπλους και πάλι, μας φόρτωσαν γύρω στις 5.30 το πρωί σε φορτηγά με προορισμό το Βουφαβέντο. Δεν προλάβαμε να καλύψουμε απόσταση πέραν του ενός χιλιομέτρου και δεχτήκαμε καταιγισμό από ναπάλμ και άλλες βόμβες. Όσοι από εμάς καταφέραμε να γλυτώσουμε, καλυφτήκαμε προσωρινά είτε κάτω από τα λιγοστά δέντρα, είτε πίσω από κάποιο άλλο σημείο το οποίο θα μπορούσε να μας προσφέρει κάποια προστασία. Σύντομα αντιληφθήκαμε ότι στο σημείο εκείνο βαλλόμαστε και από το δικό μας Πυροβολικό. Τότε ξεκίνησα μαζί με τον Χρύση Χριστοφίδη που βρισκόταν κοντά μου να πάμε προς τα πίσω, να εντοπίσουμε το σημείο από το οποίο βαλλόμαστε από το δικό μας Πυροβολικό. Από το σφύριγμα των όλμων δεν δυσκολευτήκαμε να εντοπίσουμε το ένα από τα στοιχεία των όλμων. Όταν ενημερώσαμε τον επικεφαλής Ελλαδίτη υπολοχαγό, αυτός άρχισε να μας βρίζει. Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πίσω. Εκείνη τη στιγμή, μερικοί στρατιώτες προσπαθούσαν να κατεβάσουν από κάποιο αυτοκίνητο έναν δικό μας στρατιώτη με κομμένο το πόδι. Αφού δεν μπορούσαμε να προσφέρουμε καμιά ουσιαστική βοήθεια, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε. Ενώ βρισκόμαστε σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων, μια ναπάλμ έπεσε επάνω τους. Παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε κάποια απόσταση, για μερικά λεπτά δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Όμως για καλή μου τύχη, σε λίγο περνούσε από δίπλα μου ένα μικρό λεωφορείο. Μερικοί στρατιώτες με βοήθησαν να επιβιβαστώ σε αυτό και να απομακρυνθώ μαζί τους.
